Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Το τελευταίο ροδοπέταλο




Η Αθηνά κοίταξε έξω από το παράθυρο. Μαύρα σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό και, αν και ήταν πρωί ακόμα, είχες την εντύπωση, πως σε λίγο θα νύχτωνε.
Το εσωτερικό της ρολόι μπερδεύτηκε για μια στιγμή κι ένιωσε ένα ρίγος συγκίνησης να την διαπερνά. Σήμερα το απόγευμα θα τον συναντούσε μετά από πολύ καιρό.
Είχε ώρες μπροστά της για να ετοιμαστεί και να προετοιμαστεί. Αν και σπάνια βοηθούσε η προετοιμασία. Πάντα την αιφνιδίαζε με μία λέξη, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο. Και με τον αναπάντεχο θυμό του, που ξέσπαγε σαν θύελλα επάνω της και σπάνια κατάφερνε να εξευμενίσει. Τα μαύρα σύννεφα της σχέσης τους και της ψυχής της.
Ήθελε τόσο να τον δει και του μιλήσει, που ήξερε πως οι ώρες θα περνούσαν βασανιστικά αργά. Έβγαλε το άσπρο κοντομάνικο φόρεμα από την ντουλάπα και το κοίταξε με ερευνητικό βλέμμα. Το είχε πάρει το καλοκαίρι με σκοπό να το φορέσει όταν θα βρισκόταν. Είχε πλέον χειμωνιάσει και το φόρεμα ήταν πολύ λεπτό , αλλά για κάποιο λόγο της φαινόταν ότι είναι το μόνο ταιριαστό για την περίσταση. Θα το φορούσε όσο κρύο κι αν είχε.
Μπήκε στο μπάνιο κι άφησε την βρύση να τρέχει. Όσο ξεντυνόταν, δοκίμαζε την θερμοκρασία του νερού με το χέρι της, ενώ σκεφτόταν την πρώτη φορά , που ένιωσε το προειδοποιητικό σκίρτημα στην καρδιά της. Και που δεν το είχε πάρει σοβαρά. Όπως κι αυτόν. Το καυτό νερό της έκαψε τα δάχτυλα και τα τράβηξε με μια γκριμάτσα. Αφηρημένη και απρόσεχτη με το νερό και με τον έρωτα, πάντα το καταλάβαινε αργά.
Μπήκε κάτω από το ζεστό νερό ανοίγοντας κι άλλο τη βρύση, ώστε να νιώθει το νερό να πέφτει επάνω της με ορμή. Έκατσε λίγη ώρα ακίνητη , με σκυμμένο το κεφάλι και το νερό να χτυπάει στους ώμους της. Σαπουνίστηκε κι άφησε το κορμί και το μυαλό της να χαλαρώσει. Μισή ώρα μετά, καθόταν μπροστά στον αχνισμένο καθρέφτη και σχεδίαζε καρδιές και χαμόγελα με το δάχτυλό της, σιγοτραγουδώντας ένα αγαπημένο της τραγούδι.
Έτσι απότομα περνούσε από το ένα άκρο στο άλλο. Τα συναισθήματα την πόλωναν , ήταν ένας ασπρόμαυρος κόσμος που κυριαρχούσαν το άσπρο ή το μαύρο, όπως εναλλάσσονται η μέρα με την νύχτα, χωρίς όμως να παρεμβάλλεται η ανατολή και η δύση του ήλιου. Μόνο το κόκκινο της καρδιάς άλλαζε την εικόνα, τονίζοντας με την παρουσία του την έλλειψη των υπόλοιπων χρωμάτων.
Έβαλε το κάτασπρο φόρεμα, χτένισε τα μαύρα της μαλλιά και κοίταξε την ασπρόμαυρη εικόνα στον καθρέφτη. Το είδωλο ήταν λάθος. Πήγε βιαστικά στο σαλόνι και γύρισε κρατώντας ένα μεγάλο κόκκινο τριαντάφυλλο. Η κόκκινη πινελιά έσπασε την αυστηρότητα του γκρίζου ειδώλου κι έκανε τα μαγουλά της να κοκκινίσουν. Έλπιζε πως θα καταλάβαινε το μήνυμά της.
Ο Αλέξανδρος έπαιξε με τα κλειδιά του αυτοκινήτου που κρατούσε στο δεξί του χέρι. Τα έβαλε στην τσέπη του κι άναψε τσιγάρο. Κοίταξε το ρολόι του και συνοφρυώθηκε καθώς είδε πως δεν του έμειναν παρά λίγα λεπτά για να αποφασίσει Και δεν μπορούσε να το αναβάλει. Το ραντεβού ήταν για σήμερα. Τράβηξε μια βαθιά ρουφηξιά και άνοιξε την πόρτα.
Δεν έβρεχε, αλλά όλα γύρω μύριζαν βροχή. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και η υγρασία που θόλωνε τον ορίζοντα έκανε το κρύο να μπαίνει μέσα του και να παγώνει τα πάντα. Μπήκε στο αυτοκίνητο και έβαλε μπρος. Έκατσε για λίγο με τα χέρια τεντωμένα πάνω στο τιμόνι και το βλέμμα καρφωμένο κάπου μακριά. Εκεί που την γνώρισε. Τότε που όλα ήταν διαφορετικά.
Έδειχνε σαν παιδί που έχει χάσει τον δρόμο του, όταν την γνώρισε. Προστατευτικός από την φύση του δεν μπόρεσε να αντισταθεί στον πειρασμό να την βοηθήσει. Τον ξάφνιασε , αν και το περίμενε, ο έρωτας που του πρόσφερε μόλις στάθηκε στα πόδια της. Εκείνο που δεν περίμενε ήταν η διάρκεια και το πάθος της που δυνάμωνε, αντί να εξασθενίζει.
Έστριψε στο δρόμο που οδηγούσε στο δασάκι , που είχαν συμφωνήσει να βρεθούν. Έκανε στην άκρη και σταμάτησε το αυτοκίνητο. Δεν ήθελε να την πληγώσει, αλλά δεν μπορούσε να το αποφύγει. Έβλεπε στα μάτια της τον εαυτό του να μετατρέπεται σ’ έναν ήρωα, που δεν ήθελε να στηρίξει. Στην αρχή τον είχε κολακεύσει, μα τώρα τον βάραινε.
Η Αθηνά έφτασε νωρίτερα στο σημείο του ραντεβού. Πιστή στην αρχική της απόφαση φορούσε το κοντομάνικο φόρεμα και κρατώντας το τριαντάφυλλο στα χέρια περπατούσε πάνω κάτω προσπαθώντας να σταματήσει το τρέμουλο του κορμιού της. Θα έπρεπε να είχε φορέσει τουλάχιστον μία ζακέτα. Αλλά δεν ήθελε να αλλάξει το όνειρο με μικρές παραχωρήσεις.
Ονειρευόταν μήνες αυτή την μέρα και τώρα φοβόταν μην κάνει κάποιο λάθος και την καταστρέψει. Ήταν πάντα ευαίσθητες οι ισορροπίες μεταξύ τους κι έφτανε μία λάθος λέξη, μια μικρή λεπτομέρεια, για να πάνε όλα στραβά. Συνήθως την έλεγε αυτή, που σπάνια μπορούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της και τα άφηνε να ξεχειλίζουν από μέσα της χωρίς να τα φρενάρει πριν γίνουν λέξεις.
Κούνησε το κεφάλι της προσπαθώντας να διώξει τις αρνητικές σκέψεις. Σε λίγο θα ήταν εδώ. Κι όλα θα μπαίνανε στην θέση τους. Οι λέξεις, τα όνειρα, οι ελπίδες, τα θέλω. Ήταν εδώ διαγράφοντας το παρελθόν, έτοιμη να αρχίσει από την αρχή , λευκή σελίδα που περίμενε το δικό του μελάνι για να διηγηθεί την ιστορία της. Σε λίγο θα ήταν εδώ.
Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να βάλει σε μια σειρά τις σκέψεις του. Δεν είχε νόημα να πάει στο ραντεβού τους. Ήταν πιο εύκολο και για τους δυο τους να αποχαιρετιστούν χωρίς λόγια. Δεν της είχε υποσχεθεί ποτέ τίποτα. Προσπάθησε να την προσγειώσει πολλές φορές, αλλά αυτή δεν ήθελε να ακούσει τίποτα ενάντια στο όνειρό της για εκείνον. Δεν θα τον άκουγε ούτε σήμερα.
Δεν είχε τρόπο να την ενημερώσει πως δεν θα πάει. Ήξερε πως δεν έπαιρνε ποτέ το κινητό μαζί της όταν έβγαιναν. Δεν το είχε σχεδιάσει έτσι, αλλά τώρα δεν έβλεπε άλλη λύση. Αν πήγαινε δεν θα τον άφηνε να φύγει. Όχι χωρίς ερωτήσεις. Κι αυτός δεν ήθελε να δώσει απαντήσεις. Η σιωπή του θα έλεγε περισσότερα από την παρουσία του.
Η Αθηνά κοίταξε το τριαντάφυλλο που κρατούσε στα χέρια της. Είχε αργήσει πολύ. Το ανεξέλεγκτο ρίγος του κορμιού της την προειδοποίησε πως ήταν ώρα να φύγει. Παρά τον πόνο που ένιωσε να της δαγκώνει την καρδιά, δεν δάκρυσε. Ένα τρεμάμενο χαμόγελο άνθισε στα χείλη της καθώς έκοψε και άφησε να πέσει κάτω το πρώτο ροδοπέταλο.
Το βέλος που έφυγε από τόξο του έρωτα ποτέ δεν θα μπορούσε να της κάνει κακό. Δεν είχε αχίλλειο φτέρνα. Ήταν όλη μια φτέρνα κι αυτό την έκανε δυνατή. Συνέχισε να μαδάει το τριαντάφυλλο , πετώντας μακριά τα ροδοπέταλα, διώχνοντας μακριά την σιωπή, την άρνηση, την απόσταση, το ψέμα, τον θυμό, την αναμονή, την προδοσία, όλα όσα λέρωσαν τον έρωτά της κατά καιρούς.
Στα χέρια της έμεινε ένα τελευταίο ροδοπέταλο. Το ένιωσε ζεστό πάνω στο παγωμένο της χέρι. Το χαμόγελο, το χάδι, το φιλί , ο έρωτας του Αλέξανδρου είχαν αφήσει το αποτύπωμά τους . Το έφερε στα χείλη της και το χαμόγελο μεγάλωσε.Το τελευταίο ροδοπέταλο, θα ήταν πάντα δικό της.

16 σχόλια:

  1. Αυτό που έχει σημασία στο τέλος, είναι οι στιγμές και τα συναισθήματα. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να μένει δίπλα μας για πάντα και πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τον αποχωρισμό. Όμως κάθε φορά πονάει...Γιατί όταν αγαπάς, δίνεις κι ένα κομμάτι από τον εαυτό σου, που το νιώθεις να ξεριζώνεται όταν το βλέπεις να απομακρύνεται μαζί με το πρόσωπο που αγάπησες.

    Αλλά...όταν αγαπάς τόσο βαθιά δεν είναι σα να δίνεις μία υπόσχεση; Τότε γιατί να έρθει η ώρα του αποχωρισμού;...

    Όπως και να είναι τα πράγματα, το τελευταίο ροδοπέταλο πρέπει να το κρατάμε πάντα για τον εαυτό μας. :)

    Θα μπορούσα να διαβάζω παραμύθια και ιστορίες δικές σου για ώρες! :)
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...Μη σου πω και για μέρες! :P
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αμα δεν ηθελε να παει ο "κυριος" να μην εδινε το ραντεβου!!
    Τι θα πει ηταν πιο ευκολο να αποχωριστουν χωρις λογια?
    Να της το ελεγε οταν κανονιζαν το ραντεβου κι οχι να το αποφασισει εκεινη την στιγμη που η κοπελα περιμενε ......
    Ακου σκεψη.........αν πηγαινε λεει δεν θα τον αφηνε να φυγει χωρις απαντησεις που αυτος δεν ηθελε να δωσει....
    Πολυ ψυχραιμη την βλεπω την ηρωιδα σου Φωτεινη!!!
    Επρεπε ο τυπος να παει και να ξεκαθαρισει την θεση του face-to-face!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ζαχαρένια μου Φαίη,

    Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πάντα πολύπλοκες κι ακόμα περισσότερο όταν αφορούν τον έρωτα, που όλοι μας βγάζουμε τις ανασφάλειες και τις άμυνές μας.

    Όταν έρχεται το τέλος είναι σημαντικό να κρατάμε μέσα μας αυτό που αγαπήσαμε σ' έναν άνθρωπο από την αρχή, αυτό που άφησε την υπογραφή του στην καρδιά μας και ποτέ να μην το ξεχνάμε.

    Κρατάμε το τελευταίο ροδοπέταλο και προχωράμε..

    Καλή σου μέρα
    ΥΓ. Ευχαριστώ για την ενθάρυνση και τον ενθουσιασμό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλημέρα Νάντια μου

    Πολλοί άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, αποφεύγουν όσο μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι με αποχαιρετισμούς, ειδικά αυτοί που φεύγουν πρώτοι.

    Ίσως δεν είναι και τόσο εύκολο να εξηγήσεις σε κάποιον γιατί σταμάτησες να τον αγαπάς, να τον θέλεις και πολλοί δεν θέλουν να δουν το αποτέλεσμα του αποχαιρετισμού.

    Η Αθηνά δεν δικαιολογεί ούτε επιβραβεύει την σιωπή και το "στήσιμο". Απλά πιστεύει πως δεν είναι αυτό που αξίζει να θυμάται..

    Καλή σου μέρα κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπερα φωτεινη μου. η αληθινη Αγαπη μενει
    δεν φευγει αρα δεν ηταν αυτο που ταιριαζε
    στην Ηρωιδα μας καλα εκανε και κρατησε το
    τελευταιο ροδοπεταλο. Καλο βραδυ και συνεχισε
    να μας δινεις τις ποιο ομορφες ιστοριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλέ μου λύκε,

    Η ηρωίδα μας κράτησε το τελευταίο ροδοπέταλο, αν και πολύ θα ήθελε να είχε ολόκληρο το τριαντάφυλλο.

    Η αγάπη δεν φεύγει, αλλά όπως είχες πει κι εσύ παλαιότερα, φεύγουν οι αποδέχτες της αφήνοντάς την μόνη..

    Καλή σου μέρα ή καλό βράδυ αν έτσι δείχνει το δικό σου ρολόι:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τόσο γλυκό... και τόσο πικρό μαζί.

    Η ομορφιά της γραφής σου εξευγενίζει άγριες καταστάσεις. Χωρίς υπερβολές ζωγραφίζεις το Αγρίμι του έρωτα... Τέλειο!

    υγ έπρεπε να παέι ο Α στο ραντεβού; Οι Γόρδιοι δεσμοί είναι για να κόβονται.. από την άλλη εκτός από εραστές, τέως ή νυν, είμαστε κ άνθρωποι... ποίος θ απαντήσει το από πάντα αναπάντητο;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλέ μου Μαύρε Γάτε,

    Το αγρίμι του έρωτα πρέπει να το κοιτάς στα μάτια και να μην το φοβάσαι, αλλά να το σέβεσαι όπως όλα τα άγρια ζώα, εντός και εκτός μας.

    Για τον Αλέξανδρο..δεν υπάρχουν κανόνες και πρέπει, ούτε απόλυτη ηθική για να στηρίξει μια απόφαση βασισμένη στο συναίσθημα. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να πάει κι άλλοι τόσοι για να μην το κάνει. Επέλεξε να μην το κάνει.

    Είμαστε άνθρωποι, δηλαδή θνητοί αντιμέτωποι μ' έναν αθάνατο..πάντα κερδισμένοι και χαμένοι στο βλέμμα της αιωνιότητας.

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αγαπητέ Σιωπηλέ,

    Τις εικόνες τις δημιούργησες εσύ..εγώ πρόσφερα μόνο τις λέξεις..

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. μου άρεσε που κράτησε η ηρωίδα κάτι για τον εαυτό της...έτσι πρέπει...όχι πως πονάει λιγότερο άλλα θέλει δύναμη να μπορείς να κρατήσεις!
    δεν την φοβάμαι την ηρωίδα σου πια!!

    καλημέρα ωραίος ο καφές μου σήμερα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλημέρα αδερφέ μου,

    Χαίρομαι που το ροδοπέταλο της ηρωίδας άφησε την γεύση του στον καφέ σου..:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. τόση ευαισθησία χαίρομαι δυο αδέρφια τόσο ρομαντικά.μου αρέσει να χάνωμαι στα παραμύθια .γι αυτό ρωτώ υπάρχει παραμύθι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπητή Μωβ,
    Τα παραμύθια και τα όνειρα υπάρχουν και ζουν για όσους τα πιστεύουν και τους αρέσει να χάνονται μέσα τους :)

    Καλώς ήρθες και καλό σου απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τρουφιτσα
    Καμμια φορα συμβαίνουν πραγματα τα οποια δεν μας αφηνουν να ειμαστε συνεπεις στα ραντεβου μας. Ξερω πως Αλεξανδρος της ιστοριάς σου πηγε στο ραντεβού, μαζεψε ενα προς ενα τα ροδοπέταλα , καθε πολύτιμο χαμόγελο χάδι φιλί.Δεν θα μπορουσε άλλωστε να κάνει αλλιως, το καθένα απο αυτα αντιπροσώπευε αυτην που αγαπούσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή