Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Τα μάτια της ψυχής



Τελευταίες μέρες του Οκτώβρη κι ο καιρός βάλθηκε να θυμίσει πως ξεκινάει ο χειμώνας. Μαύρα σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό κι η ατμόσφαιρα ήταν βαριά. Ο Σπύρος άνοιξε το παράθυρο του αυτοκινήτου και μύρισε την βροχή που ερχόταν.

Τότε την είδε. Προχωρούσε ανάμεσα στα σταματημένα αμάξια και τα μαύρα μαλλιά της της σκεπάζανε το πρόσωπο. Οι πρώτες σταγόνες άρχισαν να πέφτουν όταν πλησιάσε το αυτοκίνητο Εκείνη την στιγμή σήκωσε το χέρι της και τράβηξε τα μαλλιά που της σκέπαζαν το πρόσωπο Κι είδε τα μάτια της λίγο πιο μακριά από τα δικά του.

Αυτά τα μάτια θα τα αναγνώριζε όπου και να τα έβλεπε, όποτε και να τα έβλεπε. Είχαν περάσει πολλά χρόνια, αλλά μόλις ένα δευτερόλεπτο από τον χρόνο της καρδιάς του. Στο τρελό του καρδιοχτύπι , αναγνώρισε τον έφηβο , που ζούσε ακόμα μέσα του, τον έφηβο εκείνου του καλοκαιριού.

Τα καλοκαίρια της εφηβείας του είχαν το ίδιο χρώμα, την ίδια μυρωδιά, το ίδιο πάντα παρασκήνιο. Χρόνια πήγαιναν με τους γονείς του σ' ένα παραλιακό χωριό της Χαλκιδικής. Περίμενε όλη την χρονιά εκείνες τις μέρες, που θα βρισκόταν και πάλι εκεί, χωρίς υποχρεώσεις , χωρίς διάβασμα, μέρες γεμάτες ξεγνοισιά και την προσμονή του έρωτα.

Το καλοκαίρι που την συνάντησε ήταν δεκεπέντε χρονών. Ήταν ρομαντικός τότε κι όχι ιδιαίτερα τολμηρός, δεν ήξερε να ελίσσεται και να υποκρίνεται. Κάποτε αυτός ο συνδυασμός τον βοηθούσε κι άλλοτε τον χαντάκωνε, αλλά δεν του έκοβε την φόρα για καινούριες περιπέτειες καρδιάς.

Την πρώτη φορά που την είδε ήταν με τους γονείς και τον μικρό της αδερφό, περπατώντας νωχελικά κάτω από τον καυτό ήλιο του Αυγουστιάτικου πρωινού. Έπεσε σχεδόν επάνω της τρέχοντας με το ποδήλατό του για να προλάβει τους φίλους του, που είχαν ήδη πάει για μπάνιο στην θάλασσα. Φρενάρισε απότομα, βάζοντας τα πόδια του κάτω και στρίβοντας το τιμόνι, με αποτέλεσμα τελικά να βρεθεί πεσμένος μπροστά στα πόδια της με το ποδήλατο επάνω του.

Ενώ ο πατέρας της σήκωνε το ποδήλατο και το κρατούσε όρθιο, ένιωσε τα μακριά μαλλιά της να τον χαϊδεύουν , καθώς έσκυψε και του έδωσε το χέρι της για να σηκωθεί. Σηκώθηκε κατακόκκινος από κάτω για να βρεθεί στην ίδια ευθεία με τα υπέροχα μαύρα της μάτια, που τον κοιτούσαν με ανησυχία.

Ένιωσε να ζαλίζεται καθώς έπιανε μηχανικά το τιμόνι του ποδηλάτου, που κρατούσε υπομονετικά ο άγνωστος άντρας και ψελλίζοντας ένα βιαστικό συγνώμη, καβάλησε το ποδήλατο για να φύγει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μετά τις πρώτες πεταλιές , γύρισε και κοίταξε πίσω του, είδε την πλάτη της , που στεφάνωναν τα μαύρα της μαλλιά και πριν προλάβει να αντιδράσει, αυτή έστρεψε το κεφάλι της κοιτάζοντάς τον για μια ατέλειωτη στιγμή.

Παραδόθηκε σ’ εκείνο το βλέμμα, όπως θα παραδινόταν και κάθε μέρα, όλες εκείνες τις μέρες του μακρινού καλοκαιριού, μέχρι την τελευταία στιγμή. Το χωριό ήταν μικρό και ήταν φυσικό να συναντιούνται κάθε μέρα στα ίδια μέρη. Και κάθε μέρα περίμενε τις κλεφτές στιγμές , που θα ξέφευγε από την προσοχή των φίλων και θα έβρισκε την ευκαιρία να βυθιστεί στα μάτια της και με τα δικά του να αστράφτουν να της διηγείται τον έρωτά του.

Κάθε μέρα ετοίμαζε την φράση που θα της έλεγε όταν θα την πλησίαζε, προετοίμαζε τις απαντήσεις του στους φανταστικούς διαλόγους, ονειρευόταν την στιγμή που θα έβλεπε εκείνα τα μάτια από τόσο κοντά , ώστε να διακρίνει την κόρη που χανόταν στο μαύρο τους. Όταν όμως την αντίκρυζε την επομένη το πρωί, τα λόγια εξανεμίζονταν κι έμενε να την κοιτάει σιωπηλός, περιμένοντας την επόμενη φορά, το επόμενο πρωινό, την επόμενη μέρα.

Εκείνη την μέρα έβρεχε από νωρίς το πρωί. Η γλυκειά καλοκαιρινή βροχή, προάγγελος του φθινοπώρου που πλησίαζε, γέμισε με μελαγχολία την καρδιά του. Καθόταν κάτω από ένα υπόστεγο, με το ποδήλατο δίπλα του ακουμπισμένο στον τοίχο, περιμένοντας την βροχή να σταματήσει , όταν είδε το ξέχυλο από πράγματα αυτοκίνητο.

Έφευγε. Δεν είχε προλάβει να της πει τίποτα και τώρα ήταν αργά. Την είδε να κοιτάζει από το πίσω τζάμι του αυτοκινήτου καθώς περνούσε από μπροστά του. Χωρίς να το σκεφτεί δεύτερη φορά και αγνοώντας την βροχή που συνέχιζε να πέφτει ασταμάτητα, καβάλησε το ποδήλατο και το ακολούθησε .

Το ακολούθησε για δύο περίπου χιλιόμετρα κάνοντας πετάλι σαν τρελός, βλέποντας το πρόσωπό της κολλημένο στο τζάμι του αυτοκινήτου, τα μάτια της καρφωμένα επάνω του, και συνέχισε μέχρι που κόπηκε η ανάσα του, για να συνεχίσει να βλέπει εκείνα τα μάτια για όσο περισσότερο μπορούσε.

Σταμάτησε κοντανασαίνοντας με την καρδιά του να βροντοχτυπάει στο στήθος του. Μουσκεμένος τριπλά, από ιδρώτα , βροχή και δάκρυα, είδε το όνειρο να ξεμακραίνει και κλείδωσε την στερνή ματιά της στην ψυχή του, μαζί με τα ανείπωτα λόγια και τα συναισθήματα. Δεν έκλαψε ξανά από τότε.

Στα χρόνια που περάσαν, κλείδωσε κι άλλα στην ψυχή του, βάζοντας για φύλακες τον αυτοσαρκασμό και την τσουχτερή γλώσσα του, την λογική και την υπευθυνότητα. Ο θησαυρός του παρελθόντος τον περίμενε κάθε φορά που δεν τα έβγαζε πέρα με τα συναισθήματά του, τον περίμενε να κρυφτεί και σαν φιλάργυρος τοκογλύφος να μετρήσει αυτά που είχαν μείνει.

Ένιωθε συχνά σαν δέντρο που έμεινε δίχως φύλλα, γιατί οι ρίζες των συναισθημάτων του είχαν αποδυναμωθεί και δεν μπορούσαν να ρουφήξουν ζωή από τον σημερινό συμβιβασμένο του εαυτό και πως τα όνειρα είχαν πεθάνει μαζί με την τελευταία βροχή των δακρύων του χθες.

Και να που σήμερα εμφανιζόταν μπροστά του μετά από τόσα χρόνια αυτή η σκιά από το παρελθόν του για να τον καλέσει πίσω. Ο σημερινός Σπύρος ήταν αρκετά εύγλωττος και ετοιμόλογος γενικά . Δεν είχε καμιά σχέση με τον ρομαντικό δεκαπεντάχρονο έφηβο. Έπρεπε να κλείσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς.

Οι λέξεις που δεν της είχε πει τότε και που στοίχειωναν το μυαλό του όλα αυτά τα χρόνια, ζητούσαν δικαίωση. Ενώ τα αυτοκίνητα ξεκινούσαν και πίσω του οργισμένοι οδηγοί κορνάριζαν βρίζοντας, βγήκε από το αυτοκίνητο και έτρεξε πίσω της. Θέλησε να την φωνάξει και συνειδητοποίησε πως δεν ήξερε το όνομά της, πως δεν το είχε μάθει ποτέ, κι αυτό τον ακινητοποίησε.

Την είδε να μπαίνει σ’ ένα άλλο αυτοκίνητο στην θέση του συνοδηγού και να κλείνει την πόρτα. Την είδε να σκύβει και να δίνει ένα πεταχτό φιλί στον οδηγό του. Την άκουσε λίγα μέτρα μπροστά του να γελάει για κάτι που της είπε. Το αυτοκίνητο ξεκίνησε κι αυτή δεν στράφηκε ούτε μια στιγμή να κοιτάξει πίσω της.

Γύρισε στάζοντας στο αυτοκίνητο , που τον περίμενε με την πόρτα ανοιχτή και την μηχανή ακόμα αναμμένη. Σωριάστηκε στο κάθισμα και σκούπισε αφηρημένα το μουσκεμένο του πρόσωπο .Όταν ένιωσε την αλμύρα των ξεχασμένων δακρύων στα χείλη του κατάλαβε πως ξεκινούσε από την αρχή.


21 σχόλια:

  1. σε μερικούς ανθρώπους τα συναισθήματα που αποτυπώνονται στην καρδιά και στον νου δεν σβήνουν ποτέ. Σε άλλους πάλι είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
    Χαίρομαι που πιστεύω πως ανήκω στην πρώτη κατηγορία.
    Την καλημέρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. .....για τις παλιές αγάπες μη μιλάς τα πιο μεγάλα θέλω φέρνουν πίσω....

    καλημέρα αδερφάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλέ μου George,

    Χαίρομαι που ανήκεις στην πρώτη κατηγορία.
    Όσο τα μάτια της ψυχής μας μένουν ορθάνοιχτα, ποτέ δεν θα χάσουμε αυτά που μας άγγιξαν και τα συναισθήματα που τα προκάλεσαν θα μένουν πάντα ζωντανά..

    Μια καλησπέρα κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπέρα αδερφάκι,

    Για τις παλιές αγάπες να μιλάς
    τα πιο μεγάλα θέλω μην αφήνεις πίσω...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΡΥΒΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΜΑΘΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΣΕ ΑΥΤ.
    ΚΑΛΟ Σ/ΚΟ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. γιατι εμενα κατι μου ζωντανευει τουτο το κειμενακι;;;
    τελικα ληθη...στα θελω δεν υφισταται!!!

    καλησπερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλέ μου Σκρουτζάκο,

    Η πίστη είναι η δύναμη που ορίζει την ψυχή και το βλέμμα της.

    Καλό Σ/Κ και σε σένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σιωπηλέ,

    Δεν λησμονούμε τα θέλω, τα αποκοιμίζουμε..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν μπορώ να πω τίποτε.
    Ούτε καν ένα εύγλωττο σχόλιο, από αυτά που κάνουμε, έτσι, για να πούμε κάτι εύστοχο για αυτό που μας άγγιξε όπως αυτό το "παραμυθάκι".
    Η τελευταία πρόταση είναι το μόνο πράγμα που μάθαμε μετά από τόσα χρόνια.
    Και μακάρι να το κάνουμε κάθε, μα κάθε φορά. Οχι αλώβητοι, κάθε άλλο... Αλλά, απλά συνεχίζοντας την σκυταλοδρομία, με σκυτάλη τις εμπειρίες που έχουμε αποκτήσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτό είναι...Να μη χάνουμε τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στη ζωή μας. Να μην αφήνουμε τις στιγμές να μας προσπερνάνε κι εμείς να μένουμε αποσβολωμένοι να τις κοιτάμε καθώς φεύγουν...

    Για πόσον καιρό θα περιμένει η αγάπη στη γωνία;

    Κάθε φορά Φωτεινή μου, βρίσκεις τον τρόπο να μας καθηλώνεις! :)
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ανώνυμε φίλε,

    Το εύψυχο σχόλιό σου ταιριάζει περισσότερο από οποιοδήποτε εύγλωττο..

    Καλό σου βράδυ και καλή σκυταλοδρομία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Ζαχαρένια μου Φαίη,

    Η ψυχή μας πρέπει να είναι η γέφυρα που ενώνει το χθες με το σήμερα κι όχι το τείχος που τα χωρίζει.
    Βαδίζοντας στην γέφυρα αυτή, δεν αφήνουμε τις στιγμές να προσπερνάνε..

    Καλό σου βράδυ κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλημερα φωτεινη μου ο κυκλος της Ζωης ανοιγει
    και κλεινει και ξανα απο την αρχη δεν υπαρχουν
    περιθωρια για ονειρα στη μαχη της ζωης σε καθε
    μαχη που δινουμε πρεπει να φυλαμε τοσο
    τα κιβδηλα οσο και τα διαμαντια για να μας
    θυμιζουν τις αποτυχιες και τις επιτυχιες μας.
    και πανω απο ολα πρεπει να μαθουμε να σεβομαστε
    τις επιθυμιες τωνν αλλων. καλο Σ/Κ και να
    συνεχισεις να μας δινεις τοσο ομορφες ιστοριες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλέ μου λύκε,

    Τα όνειρα είναι το όπλο, που ζωνόμαστε στην μάχη της ζωής. Όπως όλα τα όπλα θέλουν προσοχή στον χειρισμό τους, συντήρηση και αγάπη για να είναι σε καλή κατάσταση.

    Ο σεβασμός απέναντι στον ραγισμένο καθρέφτη των ονείρων μας ορίζει και την συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους συμπολεμιστές.

    Μια ηλιόλουστη καλημέρα κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ομορφη ιστορια Φωτεινη μου.
    Καποιοι δυσκολα ξεχνανε
    Καποιοι αλλοι πολυ ευκολα.

    Καλο σου βραδακι κι ενα φιλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπέρα Νάντια μου,

    Το θέμα είναι να μην ξεχνάμε..:)

    Καλό βράδυ και πολλά-πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. 'Οτι αξίζει ποναει και είναι δύσκολο
    λεει το άσμα κοκκινοσκουφίτσα μου ...
    Υπέροχη οπως πάντα..
    Καλως σε βρισκω και πάλι
    καλο χειμώνα δημιουργικο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Καλώς ήρθες ξανά, φεγγαρόλουστη φίλη μου

    Το αντίτιμο που πληρώνουμε για τις μικρές στιγμές ευτυχίας είναι πάντα ισάξιο των στιγμών..

    Καλό χειμώνα κι ένα φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πόσο όμορφο…και ας το ανακάλυψα ένα μήνα μετά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπημένη μου Σελήνη,
    Η ψυχή και όλα όσα αισθανόμαστε είναι άχρονα. Η ομορφιά είναι ο καθρέφτης τους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή