Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009

Η κλειδωμένη πόρτα





Ο ήλιος έλαμπε στον ουρανό. Ούτε ένα σύννεφο δεν σκιάζε το απέραντο γαλάζιο του κι η μέρα προμηνυόταν ζεστή. Αρχές Οκτώβρη και τίποτα δεν θύμιζε τον επερχόμενο χειμώνα. Η Ανδρομάχη χαμογέλασε και τεντώθηκε με απόλαυση σαν γάτα . Της άρεσαν οι συμβολισμοί, οι κρυμμένες έννοιες των λέξεων, οι προσωπικές οπτασίες, που φορτώνουμε σε κοινά πράγματα.
Αρχές του μήνα και θα πήγαινε να τον βρει . Να του ζητήσει μια καινούρια αρχή. Να του προτείνει να βρεθούνε και να τα πούνε από κοντά. Φοβόταν μην τον χάσει, αλλά πιο πολύ φοβόταν πως θα χανόταν σ’ αυτήν την γλωσσική Βαβέλ που είχανε μπλέξει. Ντύθηκε στα γρήγορα και ανηφόρισε προς το σπίτι του. Ο ήλιος φαινόταν καλός σύμμαχος κι ένιωθε να την πλημμυρίζει η αισιοδοξία.
Σε λίγη ώρα είχε φτάσει. Άνοιξε την αυλόπορτα και προχώρησε σταθερά προς την εξώπορτα. Χτύπησε το κουδούνι και περίμενε. Δεν άκουσε τα βήματά του, ούτε κάτι άλλο να υποδηλώνει την παρουσία του εκεί. Ήταν όμως προετοιμασμένη γι’ αυτό. Έβγαλε το μικρό φάκελο και τον έριξε κάτω από την κλειστή πόρτα. Θα της απαντούσε μόλις το διάβαζε. Πάντα απαντούσε.
Γύρισε να φύγει όταν το μάτι της πήρε ένα χαρτί πεταμένο στην αυλή. Το σήκωσε με περιέργεια. «Φορώ το μακρύ μου φουστάνι, στέκω όρθια με απόμακρο ύφος, αποτρέποντας τον υπόλοιπο κόσμο να με πλησιάσει και σε κοιτώ κάτω από τις χαμηλωμένες βλεφαρίδες μου..» διάβασε και πάγωσε. Κοίταξε γύρω της ερευνητικά. Παντού στην αυλή ήταν πεταμένα χαρτάκια και σελίδες. Σήκωσε ένα άλλο. «Έχει ένα περίεργο φεγγάρι σήμερα..Φωτεινό σαν νά' ναι πανσέληνος, αλλά του λείπει ένα μεγάλο κομμάτι. Κάπως έτσι είμαι κι εγώ..» διάβασε και το πρόσωπό της σκοτείνιασε.
Το άφησε να πέσει κάτω λες κι έκαιγε. Ήταν τα μηνύματά της. Πεταμένα. Και δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί. Σίγουρα υπήρχε εξήγηση , αλλά αισθάνθηκε σαν να της είχαν δώσει μια γερή γροθιά στο στομάχι. Κι ο πόνος που ένιωθε εκεί το επιβεβαίωνε. Δεν ήταν ώρα να το σκεφτεί τώρα. Περίμενε πολύ καιρό για να μαζέψει το θάρρος που χρειαζόταν και να κάνει αυτό το βήμα. Θα περίμενε την απάντηση στο σημερινό της μήνυμα. Αυτό μόνο είχε σημασία.
Οι ώρες πέρασαν αργά. Δίστασε για μια στιγμή , όταν είδε το γνωστό φάκελο να καταφτάνει. Τον κράτησε λίγο στα χέρια της ,μαζί με την αναπνοή της, πριν τον ανοίξει. Έβγαλε το άσπρο χαρτί και διάβασε τις λίγες λέξεις , που ήταν γραμμένες πάνω του. Τα μάτια της έτσουξαν, αλλά τα δάκρυα δεν ήρθαν. Το ξαναέβαλε μέσα στο φάκελο προσεκτικά. Κάθισε για λίγη ώρα ακίνητη κοιτώντας στο κενό. Μία ακόμα άρνηση.
Βγήκε τρέχοντας χτυπώντας την πόρτα πίσω της. Έξω είχε σκοτεινιάσει και βαριά μαύρα σύννεφα έκρυβαν τον ουρανό. Το σπίτι ήταν γεμάτο σκιές όταν έφτασε. Αλλά το φως ήταν ανοιχτό. Χτύπησε ανυπόμονα το κουδούνι. Και στην συνέχεια την πόρτα με τις γροθιές της. «Σχίσε κι αυτό το μήνυμα, πέταξέ το μαζί με όλα τα άλλα» του φώναξε. «Σβήσε με από την ζωή σου αφού αυτό θέλεις. Αλλά κάντο αντρίκια. Στο φως του ήλιου!».
Η πόρτα άνοιξε για λίγο. Η απάντησή του ήρθε άμεσα κι ήταν γεμάτη θυμό. «Είσαι ηλίθια αν πιστεύεις πως θα πετούσα τα γράμματά σου. Κι ειδικά , αν εξακολουθείς να μου γράφεις μετά απ’ αυτό. Προσβάλλεις εμένα και τον εαυτό σου αποδεχόμενη ένα τέτοιο ενδεχόμενο ». Η πόρτα έκλεισε μπροστά της κι άκουσε το κλειδί που γυρνούσε στην κλειδαριά.
Χτύπησε την πόρτα φωνάζοντας και βρίζοντας ξανά και ξανά. Ο πόνος από το στομάχι ανέβηκε προς τα πάνω. Και το μυαλό της αρνιόταν να λειτουργήσει. Δεν ήθελε να σκεφτεί τίποτα. Χτυπούσε τις γροθιές της στην πόρτα μέχρι που μάτωσαν. Τότε ακούμπησε την πλάτη της πάνω και κουλουριάστηκε. Έμεινε έτσι στην σιωπή, έξω από την πόρτα του μέχρι που ένιωσε το χιόνι. Το χιόνι που έπεφτε στην καρδιά της. Που αργά και σταθερά την πάγωνε. Όπως παλιά. Όπως πριν τον γνωρίσει.
Έφυγε με αργά βήματα. Περπάτησε γύρω από το σπίτι προσπαθώντας να μαζέψει το μυαλό της και τα συναισθήματά της. Είχε δίκιο , το ήξερε. Δεν θα έκανε ποτέ του τέτοια μικρότητα. Κι αυτή παρασυρμένη από την άρνησή του , τα ισοπέδωσε όλα. Θέλοντας να αμαυρώσει την εικόνα της καρδιάς και να τον αποκαθηλώσει. Τον πρόσβαλλε θέλοντας να διευκολύνει τον εαυτό της να αποδεχτεί πως δεν θα ανοίξει ποτέ η πόρτα του. Όχι γι’ αυτήν.
Γύρισε πίσω με το κεφάλι ψηλά. Έπρεπε να του ζητήσει συγνώμη. Με το δικό της τρόπο. Με τον μόνο τρόπο που ήξερε. Να μην κρύψει τίποτα. Και να εξηγήσει. Κι όχι για να ξεκλειδώσει την πόρτα. Ούτε για να την συχωρέσει. Κι ας της ήταν δύσκολο σήμερα. Αύριο θα ήταν πολύ αργά. Έκοψε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο από τον κήπο και έκατσε στα σκαλιά που οδηγούσαν στην εξώπορτα.
Έβγαλε από την τσάντα της το τετράδιο, που πάντα κουβαλούσε μαζί της, ένα στυλό κι ένα φάκελο. Δάγκωσε την άκρη του στυλό και προσπάθησε να βάλει σε μια σειρά τις λέξεις και τα συναισθήματα. Πέρασε πολύ ώρα. Οι λέξεις είχαν αδειάσει από το νόημά τους και δεν ανταποκρινόταν σ’ αυτό που ήθελε να πει. Έγραψε τρεις λέξεις και σταμάτησε. Όλα ήταν εκεί, στριμωγμένα σε τρεις λέξεις, αλλά πάλι δεν ήταν αρκετό.
Κοίταξε το τριαντάφυλλο που είχε φέρει μαζί της και άρχισε με τα νύχια της να αφαιρεί ένα-ένα τα αγκάθια. Και μετά τα ροδοπέταλα Έκοψε μια λευκή σελίδα από το τετράδιο κι έβαλε πάνω της προσεχτικά το άδειο κοτσάνι και τα ροδοπέταλα και την δίπλωσε. Την έβαλε στο φάκελο και τον έκλεισε.
Ξαναδιάβασε τις τρεις λέξεις. «Συγνώμη, αγάπη μου» του είχε γράψει. Χαμογέλασε μελαγχολικά. Ποτέ της δεν τον αποκάλεσε «αγάπη μου» στις μεταξύ τους συνομιλίες. Μόνο στα όνειρά της. Και στο παραμιλητό της. Δεν μπορούσε να το κάνει τώρα. Κι ας έκλεινε μέσα της όσα ήθελε να πει. Έσκισε κι αυτή την σελίδα κι έβαλε πάνω της τ’ αγκάθια. Την τσαλάκωσε μέχρι να γίνει μια μικρή μπάλα.
Στάθηκε μπροστά στην κλειστή πόρτα και την αγκάλιασε. Έμεινε ακίνητη με το κορμί της να εφάπτεται επάνω της νιώθοντας την σκληρή υφή της να πιέζει το ευαίσθητο κορμί της. Έριξε τον φάκελο κάτω από την πόρτα κι έφυγε κρατώντας σφιχτά στο χέρι της την μπαλίτσα.
Άκουσε το κλειδί που γυρνούσε στην κλειδαριά, ενώ απομακρυνόταν. Άκουσε την πόρτα που άνοιξε για μια στιγμή. Παρά τον πειρασμό δεν γύρισε να κοιτάξει. Την άκουσε που έκλεισε ξανά. Αλλά δεν κλείδωσε.

24 σχόλια:

  1. Καλημερα Φωτεινη
    Ε εδω που τα λεμε κι αυτοι τον καταδικασε χωρις δευτερη σκεψη.....
    Αλλα νομιζω οτι τελικα ολα θα πανε καλα.
    Καλη Κυριακη ευχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. η μεγάλη μας αγωνία μας οδηγεί σε συμπεράσματα κάθε είδους...την ηρωίδα την κυρίευσε η αγωνία και ο φόβος της απώλειας και δεν σκέφτηκε την λογική αμέσως...το νόμισμα έχει πάντα δυο πλευρές...

    Αδερφάκι θα στο ξαναπώ ο έρωτας είναι τυφλός...και τα λάθη για τους ανθρώπους...άξιοι θαυμασμού αυτοί που μπορούν να ζητήσουν μια αληθινή συγνώμη....

    την καλημέρα μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλημέρα Νάντια μου,

    Χωρίς σκέψη θα έλεγα. Αντέδρασε προστατεύοντας το πληγωμένο της εγώ, χωρίς να διαχωρίσει τα δύο διαφορετικά συμβάντα.
    Γι' αυτό έμεινε να μασουλάει την μπαλίτσα με τα αγκάθια. Τα δικά της αγκάθια. Και κράτησε γι' αυτόν τα ροδοπέταλα.

    Καλή Κυριακή, συνένοχε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένε μου αδερφέ,

    Η αληθινή συγνώμη είναι δύσκολη. Και γι' αυτόν που την ζητάει και γι' αυτόν που καλείται να την αποδεχτεί. Όπως είπες κι εσύ, κάθε νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις..

    Όσο για τον Έρωτα..όταν αφήνεις κάποιον τυφλό να σε οδηγήσει, σίγουρα κάπου θα σκοντάψεις..

    Καλή σου μέρα κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. どこかで迷ってしまった。しかし、物語はよかったよ。

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι δύσκολο ν'ανοίξεις διάπλατα την πόρτα της καρδιάς και του εαυτού σου, γιατί νιώθεις εκτεθειμένος σ'έναν άγνωστο κίνδυνο και στην πιθανότητα να πληγωθείς.Μερικές φορές αξίζει να το κάνεις...κι άλλες όχι.
    Τυλίγουμε ένα δίχτυ προστασίας γύρω μας. Το διώχνουμε μόνο για όσους κατάφεραν να μας πείσουν πως είναι διαφορετικοί, και πως αξίζει να τους δώσουμε "τον φάκελο με το κοτσάνι και τα ροδοπέταλα" και να κρατήσουμε "τα αγκάθια μας" μακριά...έτσι ώστε να μην πληγωθεί κανένας.
    Φωτεινή μου, αξίζεις άπειρα συγχαρητήρια!
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. το οτι η πορτα δε κλειδωθηκε λεει πολλα...
    εκεινο που με επροβληματιζει παντα ειναι οι περιβοητες συγγνωμες....
    πιστευω πως αληθινη συγγνωμη ειναι αυτη που συνοδευεται με βιωματα...

    μια ορθανοιχτη καλησπερα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ζαχαρένια μου Φαίη,

    Ήταν διαφορετικός. Και το ήξερε. Και πίστευε πως αξίζει. Αλλά η γνώση και η πίστη δεν την προστατεύσαν από τον εαυτό της.
    Του έδωσε τον φάκελο. Κι αυτός τον αποδέχτηκε. Αλλά τα αγκάθια θα μείνουν καρφωμένα στην γλώσσα της μέχρι να ανοίξει την πόρτα..

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητέ Σιωπηλέ,
    Ήταν ενθαρυντικό που δεν κλειδώθηκε η πόρτα.
    Οι "περιβόητες" συγνώμες όταν δεν μένουν στην επιφάνεια, πρέπει να είναι σεβαστές, γιατί είναι κατάθεση ψυχής..

    Καλησπέρα κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπερα φωτεινη μου. η λογικη ειναι
    το τιμονι και το παθος ειναι η δυναμη
    που κινει το καραβι οταν ομως κυριαρχει
    το παθος το καραβι ειναι χωρις τιμονι
    και πεφτει σε ξερα. μακαρι να υπαρχουν
    και τα δυο μαζι για να ειναι το ταξιδι
    υπεροχο. αλλα δυο καπετανιοι σε ενα καραβι
    κομματι δυσκολο:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλησπέρα καλέ μου λύκε,
    Όταν κυριαρχεί η λογική, το πλοίο μένει δεμένο στο λιμάνι.
    Ίσως αξίζει να ρισκάρεις να πέσεις σε ξέρα και να κάνεις τελικά το ταξίδι..
    Και μπορεί σ' ένα καράβι να μην χωράνε δύο καπετάνιοι, αλλά δύο συνταξιδιώτες χωράνε σ' όλα τα καράβια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Οι τυχον παρεξηγησεις, παρανοησεις, πικριες κλπ προερχονται απο την παντελη ελλειψη μιας κουβεντας απο ΚΟΝΤΑ.

    Εκει λοιπον ξεκινουν και τελειωνουν ολα.

    Συγγνωμη δεν ηταν απαραιτητο να ζητηθει λογω του οτι ο καθενας σκεφτεται ο,τι θελει τελικα λαμβανοντας υπ΄οψιν τα μεχρι στιγμης τεκτενομενα...αρα θεωρειται περιττη.

    Και ειναι απολυτα λογικο και ανθρωπινο, οσο περναει ο καιρος αυτο που συμβαινει να κουραζει και να χρειαστει ειτε να κοπει ειτε να περασουμε στο επομενο σταδιο.

    Εγω ειμαι ηδη αρκετα κουρασμενη απ' ολα οσα συμβαινουν (δεν στεκομαι απαραιτητα σ΄αυτο ΕΔΩ) και αυτο εχει σαν αποτελεσμα να χανω ευκολα την υπομονη μου.

    Κανετε ο,τι θελετε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπητή (Ανώνυμη) Αναγνώστρια,

    Όλες οι ιστορίες ξαναγράφονται, αλλάζουν και προσαρμόζονται κάτω από το βλέμμα και την κριτική του αναγνώστη.

    Ευχαριστώ για την συμμετοχή σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αλατοπιπερίτσα μου
    άλλο ένα όμορφο κείμενο. Με άφησες με πολλά ερωτηματικά. Τόσο για το στόρυ της ιστορίας αλλά και για τις ενέργειες των ανθρώπων. Δεν στέκομαι στο τι έκανε αυτή αλλά στο τι έκανε αυτός. Μα μπόρεσε να είναι τόσο σκληρός? Βαρύ και ασήκωτο τον ένιωσα. Νομίζω οτι μετά τον τελευταίο φάκελλο με τα ροδοπέταλα πρέπει να υπάρξει και συνέχεια της ιστορίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπημένε μου George,
    Δεν ξεχνώ την αδυναμία σου στα τριαντάφυλλα κι ήμουν σίγουρη πως θα έδινες την ευκαιρία στα ροδοπετάλα..:))

    Καλή σου μέρα και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλησπέρα καλέ μου Σκρουτζάκο,

    Η δική μου η πόρτα είναι ανοιχτή :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Καλησπέρα..
    τοκ τοκ..
    ανοικτά είναι;

    εκείνος δέν ήταν ικανός ούτε να σηκωθεί να απαντήσει..
    πονούσε σε όλο του το σώμα και η λογική του κόντευε να τον εγκαταλείψει..
    τίποτα δέν ήταν όπως πρίν..

    κάποια στιγμή, εκείνος, την άκουγε να του φωνάζει..
    βρήκε το κουράγιο να σηκωθεί και να πάει να ανοίξει..
    τα λιγοστά μέτρα, του φαινόντουσαν χιλιόμετρα σε ανώμαλο έδαφος..
    πάνω που ξεκλείδωσε, εκείνη απομακρυνόταν και ούτε γύρισε να τον κοιτάξει..
    εκείνος, δέν μπορούσε πιά να κινηθεί άλλο, ούτε να φωνάξει..
    έκλεισε την πόρτα με τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλά του..
    πώς να την ξαναντικρύσει που ήταν ανάπηρος πλέον;

    καλό βράδυ little red riding hood :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τότε εκείνη κοντοστάθηκε.
    Δεν γινόταν να διορθώσει ένα λάθος μ' ένα ακόμα λάθος.
    Γύρισε πίσω και γονάτισε μπροστά στην πόρτα.
    Την χτύπησε απαλά σαν να την χάιδευε.
    "Ήρθα, αγάπη μου" ψιθύρισε κι έβαλε το τριαντάφυλλο στην κλειδαριά...

    Καλό βράδυ, Ευρύνοε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ραγισε η καρδια μου...
    Αλλα βρε παραμυθενια μου στο τελος η πορτα δεν κλειδωσε,κατι δεν ειναι και αυτο;
    Ανωνυμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπημένη Ανώνυμη,

    Η πόρτα δεν κλείδωσε, αλλά ίσως μαζί με την καρδιά σου αγαπούλα μου, ράγισε κι όποια σχέση είχαν οι ήρωές μου..

    Την καλησπέρα μου κι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. :')
    Μου αρέσουν υπερβολικά οι καταστάσεις που περιγράφονται στα κείμενά σας δεσποινίς μου.

    Είναι εγωιστικό,το ξέρω,όλα είναι άλλωστε,αλλά θα μου άρεσε περισσότερο αν ήμουν ο μόνος που "ένιωθε",έγραφε για,κατανοούσε,σκεφτόταν,και ανέλυε τέτοιου είδους καταστάσεις.
    Μερικές φορές 'κάνει καλό' να παριστάνεις οτι δεν υπάρχει κάτι.
    Να ένα απ'τα ρήματα που μου αρέσουν ^^
    "Παριστάνω"

    Πολύ ωραίο.
    (όχι το ρήμα,αρκετά με το ρήμα :P αυτό που έγραψες εννοώ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Μου αρέσει ο τρόπος που διαβάζετε τα κείμενά μου, κυριέ μου! :)

    Το ρήμα "παριστάνω" μου αρέσει κι εμένα-έτσι προκύπτουν οι μικρές μου "παραστάσεις"..

    Καλή σου μέρα και καλό ΣΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Κάποτε βρέθηκα σε ένα σπίτι στο νησι....
    Εξόριστη από έναν χωρισμο...

    Μερά από μήνες απουσίας και απώλειας, ήθελα να περάσω μόνη μου λίγο χρόνο....
    να ξεσκονίσω τη ζωή μου....
    να βρω όσα εχασα μεσα στην απογοήτευση του χωρισμού...
    μα... ουτε στιγμή δεν είχα καταφερει να προσποιηθώ ότι δεν μου έλειπαν Ολα...

    Φορτώθηκα τις βαλίτσες...
    Πήρα το πλοίο...
    σε μερικες ώρες ήμουν εκει.....

    αφησα προχειρα τις βαλιτσες για να ξεκλειδώσω το μικρό παραλιακό σπιτι....

    Το κλειδί γύρισε μόνο μία φορα....
    Η πόρτα άνοιξε....
    Εκεινος ήταν μεσα....
    πριν από μένα...
    σε μία πράξη τελικού απολογισμου....
    σαναπό δική μου αναγκη....

    Αιωνες εμεινα στην πορτα να τον κοιταζω......
    ακομη δεν μπήκα μεσα στο σπίτι...
    δεν ξερω τι θα γινόταν αν είχα προχωρήσει προς το μερος του...

    Αιωνες τωρα...
    στο ίδιο σημειο.....
    με το κλειδί ζωντανο να παραπονιέτια που το σφίγγουν τοσο πολύ τα χερια μου.....

    φιλια..... ξεκελιδωματα!....

    ΑπάντησηΔιαγραφή