Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Το καράβι



Η Νατάσσα στάθηκε στην κορφή του βράχου και κοίταξε το καράβι που ξεμάκραινε. Ο αέρας που φυσούσε έριχνε τα μακριά μαλλιά της στο πρόσωπό της και της έκοβε την ορατότητα. Το φουστάνι της φούσκωνε και σηκωνόταν ανάλογα με την φορά του ανέμου.

Τράβηξε τα μαλλιά της ανυπόμονα και κοίταξε το καράβι , που είχε γίνει μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα. Δάγκωσε τα χείλη της που είχαν αρχίσει να ξεραίνονται από τον αέρα και τα ένιωσε να ματώνουν. Τα έγλυψε μηχανικά νιώθοντας την αλμύρα των δακρύων της να μπερδεύεται με της θάλασσας, που αν και μακριά, έφτανε κοντά της σαν ψιλοβρόχι ,καθώς τα κύματα έσκαζαν στον βράχο.
Έβγαλε από την τσέπη της ένα χαρτομάντιλο και αφού σκούπισε τα μάτια της, το πίεσε απαλά ,αλλά σταθερά στα χείλη για να σταματήσει το αίμα. Το ένιωσε να κολλάει κι ανατρίχιασε στην ιδέα του γλυκού πόνου, που θα ένιωθε τραβώντας το. Κι αυτή είχε κολλήσει. Εδώ και χρόνια. Κι ο πόνος ήταν εξίσου γλυκός.
Είχε μήνες να έρθει εδώ. Αλλά ήρθε χθες .Και σήμερα ξανά. Κάποτε ερχόταν κάθε μέρα και καθόταν για ώρες. Μόνη και με παρέα. Και για αρκετά χρόνια μαζί του. Με τον παιδικό της φίλο και πρώτο της έρωτα. Τον έρωτα που δεν πρόλαβε να εξομολογηθεί. Και που τον αποχαιρέτησε κλαίγοντας κρυφά , από τούτο εδώ το σημείο.
Γνωριζόταν από παιδιά. Μεγάλωσαν στην ίδια γειτονιά, πήγαν στα ίδια σχολεία, είχαν τις ίδιες παρέες. Παρά τις διαφορές τους, τους ένωνε η κοινή αγάπη για την θάλασσα και τα ταξίδια. Τα ταξίδια που ονειρευόταν να κάνουν μεγαλώνοντας. Θαλασσινά ταξίδια με πυξίδα την φαντασία τους.
Τα χρόνια που περνούσαν από πάνω τους δεν άλλαζαν την αγάπη και την συνενοχή που τους έδενε. Δέσανε τα όνειρά τους στο ίδιο καράβι και περίμεναν να μπαρκάρουν. Αυτός έφυγε πρώτος. Αυτή θα ακολουθούσε. Δέκα χρόνια μετά , αυτή ήταν ακόμα εδώ.
Όταν έφυγε πήρε το πρώτο ξύλινο καραβάκι. Το έβαψε κόκκινο , να ξεχωρίζει σαν σημαδούρα στην θάλασσα των ονείρων κι έγραψε με πινέλο την λέξη έρωτας στο πλάι του. Το τοποθέτησε στην βιβλιοθήκη της , σ’ ένα ράφι που άδειασε γι’ αυτόν τον σκοπό, στριμώχνοντας βιβλία και περιοδικά, ώστε να φαίνεται ξεκάθαρα , από μακριά κι από κοντά, ο στόχος και το όνειρο.
Στα χρόνια που πέρασαν , δημιούργησε έναν μικρό στόλο. Ένα καραβάκι για κάθε ανεκπλήρωτο όνειρο. Το καθένα με διαφορετικό χρώμα, ένα χρώμα από ουράνιο τόξο της ελπίδας. Πίστευε πως κάποτε θα έφευγαν από το λιμάνι, που προσάραξαν προσωρινά, ότι κάποτε θα άνοιγαν πανιά και αυτή θα ταξίδευε μαζί τους. Το καθένα με το δικό του όνομα, σύμβολο του συναισθήματος που γέννησε την ανάγκη για ταξίδι.
Όλα της τα καράβια είχαν άσπρα πανιά. Συχνά έσκυβε επάνω τους και φυσούσε μέχρι να φουσκώσουν τα πανιά, να δείχνουν πως είναι έτοιμα να σαλπάρουν. Χαμογελούσε τρυφερά και χάιδευε με το δάχτυλα τις λέξεις , ειδικά στα σημεία , που άρχιζαν να ξεθωριάζουν. Μέχρι αυτό το Σαββατιάτικο πρωινό δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα..
Εμφανίστηκε μπροστά της σαν φάντασμα από τα παλιά. Είχε έρθει για λίγο στην πόλη τους και θα έφευγε ξανά. Ήταν εύκολο να την βρει. Έμενε ακόμα στο ίδιο σπίτι απέναντι από το πατρικό του. Κι όλοι την ήξεραν. Τώρα αναρωτιόταν αν είχε μείνει περιμένοντας αυτήν την στιγμή. Την επιστροφή του Οδυσσέα της.
Παρά το αρχικό ξάφνιασμα, η χαρά της ήταν μεγάλη. Μίλησαν στην αρχή μουδιασμένα και μόλις άρχισε η ατμόσφαιρα να ζεσταίνεται της ζήτησε να πάνε μια βόλτα. Τα βήματά τους οδήγησαν στον αγαπημένο τους βράχο. Κι έκατσαν ώρες συζητώντας για όλα τα θαυμαστά που είχε δει αυτός, που είχε κάνει, για τις θάλασσες και τα ταξίδια. Τότε ένιωσε το πρώτο σκίρτημα.
Τα ταξίδια που δεν έκανε, οι θάλασσες που δεν αρμένισε, οι στεριές που δεν γνώρισε, όλα της ζητούσαν τον λόγο. Κοιτάζοντας τα θαλασσιά του μάτια, κατάλαβε πως δεν ήταν αυτός που περίμενε. Και πως το μόνο που τους έδενε ήταν η ανάμνηση των εραστών, που θα μπορούσαν να γίνουν. Τότε. Όσο τα όνειρά τους είχαν κοινό σημείο αναφοράς.
Γυρίζοντας σπίτι έκατσε για ώρα μπροστά στο ράφι της βιβλιοθήκης με τον ξύλινο στόλο. Πήρε στα χέρια της το κόκκινο καράβι κι είδε πως ο καιρός είχε σβήσει το πρώτο και το τελευταίο γράμμα του ονόματός του. Ένα περήφανο «ρωτα» φαινόταν να της χαμογελά. Κι ας ήταν αργά για ερωτήσεις.
Πήρε την τσάντα της και την γέμισε με τα μικρά καράβια. Και κίνησε για τον βράχο. Είδε το καράβι που έφευγε και το παρακολούθησε μέχρι που έγινε μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα. Τράβηξε με μια αποφασιστική κίνηση το ματωμένο χαρτομάντιλο, που είχε κολλήσει στα χείλη της.
Χωρίς να σκουπίσει τα δάκρυα που της αυλάκωναν το πρόσωπο, έβγαλε χωρίς να κοιτάξει το πρώτο καραβάκι από την τσάντα. Το κοίταξε για μια στιγμή και πηγαίνοντας στην άκρη του βράχου, το πέταξε στην φουρτουνιασμένη θάλασσα . Το επανέλαβε μέχρι που η τσάντα άδειασε.
Τα ανεκπλήρωτα όνειρα θα μάθαιναν να επιπλέουν ή θα βούλιαζαν οριστικά. Δεν θα τα ντάντευε χαϊδεύοντας τα άλλο πια. Είχε ήδη αργήσει, αλλά δεν σκόπευε να χάσει το υπόλοιπο ταξίδι. Στο επόμενο καράβι , θα ήταν μέσα.

25 σχόλια:

  1. Ο χρονος Φωτεινη μου ειναι ο χειροτερος εχθρος σε τετοιες καταστασεις.
    Η φαντασια του να εχουμε κατι ολοκληρωτικα δικο μας διαφερει πολυ απο αυτο που συνανταμε στο τελος.
    Για αυτο και τετοια ονειρα δεν βγαζουν πουθενα.
    Πολλες φορες ομως την παταμε, οπως η ηρωϊδα σου και αφηνομαστε σε ενα οραμα που στην πραγματικοτητα δεν μας γεμιζει.
    Ομορφη ιστορια

    Υ.Γ εκεινον τον καφε γιατι νομιζω οτι τον εχουμε τελειωσει?

    Καλο Σ/Κ κι ενα χαμογελο:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ανεκπλήρωτα όνειρα!! Χμ! Μια ζωή ολόκληρη απο δαύτα με στοιχειώνουν και μένα. Και τώρα εδώ μπρος στα μάτια μου να μια λύση για αυτά. Τα βάζεις να ταξιδέψουν ή να βουλιάξουν. Ναι! Και εγώ αυτό λέω να κάνω πλέον.
    Να τα βάλω να ταξιδέψουν ή να βουλιάξουν.

    Κερνάς καφέ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όσο το διάβαζα, θυμήθηκα τα εξής λόγια:

    "...Όσο γεμίζεις, υλικά ή συναισθηματικά, με παλιά και άχρηστα, δεν αφήνεις κενό για νέες ευκαιρίες..."/"...Αξίζει να αντιληφθείς ότι το πρόβλημα δεν είναι τα αντικείμενα που στοιβάζονται στη ζωή σου, αλλά το νόημα του να κρατάς!"

    Έτσι είναι...
    Έχουμε την τάση να δημιουργιούμε θρόνους, πολλών και διαφορετικών σχημάτων-χρωμάτων για ανθρώπους και καταστάσεις που μας σημάδεψαν στο παρελθόν. Φοβόμαστε να τα αποκαθηλώσουμε, γιατί πιστεύουμε πως μαζί μ'αυτά...θα χαθεί κι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας. Μα ο εαυτός μας, δε χάνεται...Εκτός κι αν το επιτρέψουμε εμείς.

    Ας επιτρέψουμε "να μπει το καινούργιο μέσα μας".

    Υπέροχος ο τρόπος που γράφεις Φωτεινή μου...
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ο χρόνος δεν είναι ο εχθρός Νάντια μου, η φαντασία μας αρκετές φορές είναι, καθώς και η άρνηση να αφήσουμε να φύγει κάτι, που ανήκει στον παρελθόν μας και που δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σήμερα..

    Τα όνειρα είναι ο τιμονιέρης των επιθυμιών μας. Εμείς όμως είμαστε ο καπετάνιος. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, ούτε να αφήνουμε τις μικρές ανταρσίες να μας απομακρύνουν από την ρότα μας..

    Εκείνον τον καφέ τον χρωστάς ακόμα! Κι έναν ακόμα παρακαλώ!! Φρέσκο! :))
    Κρατώ το χαμόγελο και περιμένω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπημένε μου George,
    Χαίρομαι που σου άρεσε η λύση της ηρωίδας μου για τα ανεκπλήρωτα όνειρα και τα φαντάσματά τους!!

    Όσο για τον καφέ, είμαστε ανοιχτά και σας περιμένουμε..:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Τίποτα - ούτε καν ο χρόνος - δεν είναι εχθρός μας.
    Μοναδικός εχθρός γίνεται κάποτε κάποτε ο εαυτός μας ο ίδιος. Φόβος, τεμπελιά, αποχαύνωση... καταστάσεις κατ' εξοχήν ονειροκτόνες. Κι όλες δικά του δημιουργήματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Η αλήθεια είναι πως δεν τα πάω καλά με τις αποκαθηλώσεις. Και πολλές φορές η αποκαθήλωση δεν οδηγεί απαραίτητα σε εκθρονισμό..

    Καλό βραδάκι κι ένα φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πόσα καραβάκια πάνε κι έρχονται..
    να! τα βλέπω εδώ, πετάνε μέσα στη βροχή..
    ένα έτσι να απλώσω το χέρι θαρρείς τα πιάνω..
    μα όλο ξεγλυστράνε..
    βλέπεις, ανακατεύονται το ένα με το άλλο..
    τί μπέρδεμα θεέ μου..

    κάτσε να δείς..
    θα αμολήσω κι εγώ λίγα απο εκείνα που έφτιαξα μικρός..
    άλλωστε σχεδόν όλα τα ταξίδεψα τα δικά μου..

    καλησπέρα σας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αγαπητή φίλη "Μια φορά κι έναν τρελό.."
    Θα συμφωνήσω πως δικά μας δημιουργήματα είναι οι δολοφόνοι των ονείρων, όπως και τα ίδια τα όνειρα..
    Το χέρι που οπλίζει για να σκοτώσει είναι το ίδιο που έδωσε ζωή κι έτσι, καλώς ή κακώς, δεν βρίσκει πάντα τον στόχο..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. όνειρα..ανεκπλήρωτα...αυτά στην ουσία γεννούν τα νέα όνειρα..

    πολύ όμορφο αδερφάκι...μ΄αρέσουν τα καραβάκια μα πιο πολύ τα όνειρα...και ας μένουν ανεκπλήρωτα ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπημένε μου Ευρύνοε,
    Κι εγώ τα ταξίδεψα..κι έμαθα πολλά από αυτά που μπατάρανε και μείνανε στον βυθό..:)

    Καλησπέρα κι ένα μεγάλο χαμόγελο στα μπερδεμένα καραβάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αδερφούλη,

    Χαίρομαι που σ' ακούω να το λες αυτό..παιδιά των ανεκπλήρωτων ονείρων τα νέα μας όνειρα..το κρατάω αυτό και θα στο θυμίζω :))

    Πάρε το λυχνάρι που σου είχα τάξει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανεκπλήρωτος έρωτας! Μια πληγή που αν και ο χρόνος έχει την δύναμη και την ιαματική ικανότητα να επουλώσει με την πρώτη ανάμνηση ανοίγει και αιμορραγεί ξανά... Και αναρωτιέμαι αν όντως κάθε εμπόδιο είναι για καλό!!! Στην ιστορία μας αν και δεν μάθαμε για ποιο λόγο η ηρωίδα δεν ακολούθησε τον έρωτας της τελικά αποδείχτηκε πως αυτό που την κράτησε πίσω και δεν την άφησε να εκπληρώσει την φαντασίωση της ήταν για καλό της αφού εκείνος δεν ήταν αυτό που είχε τόσο χρόνια πλάσει με την φαντασία της! Κατάλαβε επίσης πως ήταν λάθος της να κάθεται και περιμένει να της συμβεί αυτό που ονειρεύονταν χωρίς η ίδια να προσπαθεί καν....είχε όντως έρθει η στιγμή της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλησπέρα Φυγή μου,

    Ο ανεκπλήρωτος έρωτας είναι απλά ένα μέρος των ανεκπλήρωτων ονείρων..Δεν έχει σημασία το γιατί δεν τον ακολούθησε και μαζί το όνειρο της γι' αυτόν, αλλά το γεγονός ότι άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς με τα όνειρά της για τόσα χρόνια, που δεν είχε κατάλαβε πως πλέον δεν την αφορούσαν..

    Κι έχεις δίκιο..θα έπρεοε ή να προσπαθήσει να κάνει το όνειρο πραγματικότητα ή να παραιτηθεί απ' αυτό..αλλά, ποτέ δεν είναι αργά..

    Καλό σου βράδυ και καλά ταξίδια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. " Πήρε στα χέρια της το κόκκινο καράβι κι είδε πως ο καιρός είχε σβήσει το πρώτο και το τελευταίο γράμμα του ονόματός του. Ένα περήφανο «ρωτα» φαινόταν να της χαμογελά. Κι ας ήταν αργά για ερωτήσεις" ΠΑΝΕΞΥΠΝΟ και ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΟΤΑΤΟ!

    ...και το τέλος το καλύτερο που θα μπορούσε να έχει μια τέτοια ιστορία.

    Τα όνειρα τα κυνηγάς, αλλιώς σε στοιχειώνουν!

    Μπράβο σου Φωτεινούλα!

    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπημένη μου Καλλιόπη,

    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
    Όσο για τα φαντάσματα, καλό είναι να μην ψάχνουμε εκ των υστέρων τους Ghost Busters, ακόμα κι αν μερικές φορές μπορεί να μας κάνουν να γελάσουμε..:)
    Κυνηγάμε τα όνειρα λοιπόν, κι ό,τι πιάσουμε..

    Φιλάκια και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σε γνώρισα από τον Αρχάγγελο στα youtube και σ΄ευχαριστώ για τη συγκίνηση-πνευματική και συναισθηματική-που μου χάρισες.
    Όμορφη κι η ιστορία σου με τα όνειρα,μου θύμισε το Χικμέτ:" Η πιο όμορφη θάλασσα
    είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει"
    Να είσαι καλά και συνέχισε να εκδηλώνεις το χάρισμά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπητή φίλη Αναζήτηση,

    Χαίρομαι που η οπτικοποίηση του "Αρχάγγελου" σ' έφερε εδώ και σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Καλησπερα φωτεινη μου την ποιο καλη λυση
    βρηκε η ηρωιδα μας. ευχομαι καλα ταξιδια
    να εχουμε ολοι μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. πονανε τα ανεκπλήρωτα όνειρα...ομως ειναι πάντα εκει και ελπίζουν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Καλά ταξίδια, καλέ μου λύκε :)

    Και καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αγαπημένη μου Βούλα,

    Η ελπίδα τα γεννάει κι αυτή είναι που πονάει..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. σωστα
    τα ονειρα δεν ειναι για να στολιζουν ενα ραφι
    οτι τα γεννα πρεπει να φουσκωνει κ τα πανια τους

    υπεροχο το κειμενο...αληθινά υπεροχο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Καλώς ήρθες Φωτεινή,

    Χαίρομαι που βρεθήκαμε συνονόματη και συνταξιδιώτισσα..
    Όρτσα τα πανιά και φύγαμε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Μοιαζουμε...
    σου το εχω ξαναπει?....

    δε θυμαμαι...
    την μνημη μου έκλεψαν οι νοσταλγιες..

    φιλι.... συγκινησης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή