Δευτέρα 1 Ιουνίου 2009

Θάλασσα



Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είμαι ερωτευμένη. Μ’ έναν άνθρωπο, μια ιδέα, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα αντικείμενο, ο,τιδήποτε μπορεί να αγγίξει την ψυχή μου και να την ανυψώσει.
Έρωτες κεραυνοβόλοι , σταδιακοί, σκοτεινοί, βραχύβιοι, περίεργοι, αστείοι, ανέξοδοι, απελπισμένοι , όλοι όμως παθιασμένοι , με την ίδια αίσθηση μέθης να με πλημμυρίζει. Έρωτες που με κάνουν να νιώθω την ζωή να περνάει από μέσα μου κι όχι από δίπλα μου, που με ταράζουν και κουνούν συθέμελα τον μικρόκοσμό μου. Έρωτες μιας μέρας, ενός μήνα, μιας εποχής και έρωτες μιας ζωής, που γίνανε μεγάλες αγάπες. Ένας τέτοιος μεγάλος έρωτας είναι και η θάλασσα.
Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, μια πόλη χτισμένη γύρω και πάνω από την θάλασσα, όπως όλες οι παράλιες πόλεις της πατρίδας μας. Οι πόνοι έπιασαν την μάνα μου πρόωρα ενώ ήταν στο αυτοκίνητο, πηγαίνοντας από τους χωματόδρομους εκείνης της εποχής για μπάνιο στην Χαλκιδική. Την επόμενη κιόλας χρονιά πέρασα σχεδόν όλο το καλοκαίρι μου στην θάλασσα, όπου με έβαζαν εσπευσμένα για να σταματήσω το κλάμα..
Στα παιδικά μου χρόνια οι δικοί μου , όπως και οι περισσότεροι εκείνον τον καιρό, νοικιάζανε «σεζόν» , δηλαδή για όλο το καλοκαίρι, ένα σπίτι , όπου μέναμε από την ώρα που έκλειναν τα σχολεία μέχρι τα τέλη Αυγούστου. Ακόμα και σήμερα όταν σκέφτομαι καλοκαίρι μου έρχεται κατευθείαν η μυρωδιά πεύκου ανακατεμένου με ιώδιο, πράσινο και γαλάζιο αρμονικά δεμένα, καυτή αμμουδιά στα γυμνά μου πέλματα, ζεστή θάλασσα ,η απειλητική φωνή της μάνας μου για να βγω από την θάλασσα, για να βάλω καπέλο, για να μην απομακρύνομαι.
Μετά από το σπάσιμο του ποδιού μου στα εννέα μου χρόνια, κι ενώ πέρασα αρκετό διάστημα σε ακινησία, ο γιατρός συμβούλεψε τους γονείς μου να με πάνε στο κολυμβητήριο, όπου θα μπορούσα με ήπια γυμναστική να επαναφέρω την χαμένη κινητικότητα και δύναμη του. Έτσι απέκτησα την αυτοπεποίθηση, που δίνει η γνώση, την υπομονή ,που μου έλειπε, την πειθαρχία, που δεν είχαν κατορθώσει να μου επιβάλλουν, εφόδια που μου στάθηκαν πολύτιμα στην επαφή μου με την θάλασσα και με τον έρωτα στην μετέπειτα ζωή μου.
Αν και μου αρέσει να μοιράζομαι ό,τι αγαπώ και με παθιάζει, υπάρχουν πάντα στιγμές που θέλω και αποζητώ την απομόνωση με το αντικείμενο του πόθου μου. Γι’ αυτό αγαπημένες μου ώρες για κολύμπι είναι πάντα νωρίς το πρωί και αργά το βράδυ, όταν δεν υπάρχει κανείς τριγύρω, έχει ησυχία κι θάλασσα είναι καθαρή και ήρεμη.
Το καλοκαίρι που έγινα δεκατριών χρονών ,έχοντας ως δικαιολογία ότι χρειαζόμουν προπόνηση, σηκωνόμουν κάθε πρωί κατά τις εφτά , φορούσα το μαγιώ μου και έτρεχα στην θάλασσα. Καθόμουν ακίνητη για λίγο έξω αφήνοντας το βλέμμα μου να περιπλανηθεί στο βάθος του ορίζοντα και με μια κίνηση βουτούσα στην θάλασσα κι άρχιζα να κολυμπώ. Πήγαινα πάντα προς τα μέσα κι όχι παράλληλα με την παραλία , όπως έλεγα στην μητέρα μου για να την καθησυχάζω και κάθε μέρα απομακρυνόμουν και λίγο παραπάνω.
Εκείνο το πρωινό ξύπνησα εκνευρισμένη , την γνωστή ώρα, κουβαλώντας ακόμα τα λόγια που είχα ανταλλάξει με κάποιους φίλους και που με είχαν ενοχλήσει. Ετοιμάστηκα βιαστικά και έφυγα χτυπώντας πίσω μου την πόρτα. Βούτηξα στα γρήγορα και άρχισα να κολυμπάω αφήνοντας την ρυθμική κίνηση του κορμιού και της ανάσας μου, σε συνδυασμό με την επαφή με το κρύο νερό να με χαλαρώσει.
Σταμάτησα λαχανιασμένη και ξάπλωσα κοιτάζοντας τον ήλιο και το σκούρο μπλε στρώμα της θάλασσας, που με περιέβαλε. Η καρδιά μου ξαναβρήκε τους χτύπους της και συνέχισα να κολυμπάω πιο χαλαρά , ενώ ανά τακτά διαστήματα σταματούσα για να υπολογίσω την απόσταση έχοντας σαν σημάδι την προβλήτα, που όλο και ξεμάκραινε.
Ξαφνικά ένιωσα τον έντονο και καυτό πόνο της κράμπας στο πόδι μου. Γύρισα και κοίταξα πίσω μου την ακτή, που μετά βίας διέκρινα. Υπολόγισα ότι πρέπει να ήμουν πάνω από χίλια πεντακόσια μέτρα μακριά και πήρα βαθιές ανάσες καθώς ο πόνος γινόταν εντονότερος. Άρχισα να κολυμπάω με χεριές, σε ύπτιο, ενώ σταματούσα συχνά φοβούμενη μην με πάρει το ρεύμα παράλληλα χωρίς να το καταλάβω. Ακόμα δεν μπορούσα να διακρίνω τίποτα στην ακτή.
Η ώρα περνούσε κι ένιωθα πλέον τα χέρια μου βαριά και τις δυνάμεις μου να λιγοστεύουν. Είχα φτάσει στα μέσα της απόστασης κι ένιωθα απελπισμένη. Μπορούσα πλέον να διακρίνω τις φιγούρες των ανθρώπων, που κατέβαιναν για μπάνιο, αλλά κανείς τους δεν κοιτούσε προς το μέρος μου κι αν κοιτούσαν αμφέβαλα αν θα καταλάβαιναν τι είναι αυτό που βλέπουν.
Συνέχισα λοιπόν με τα χέρια μου να τρέμουν , ενώ τα δάκρυα που κυλούσαν από τα μάτια μου ενωνόταν με το νερό, που όλο και πιο συχνά μου σκέπαζε το πρόσωπο. Και κάθε φορά που κοιτούσα προς τα έξω , ένα πείσμα σκέπαζε την κούραση και συνέχιζα να κολυμπώ.
Όταν τελικά βγήκα έξω , η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Τρέμοντας σωριάστηκα στην αμμουδιά, νιώθοντας το σώμα μου να καίει. Βρήκα τα πράγματά μου. Το ρολόι μου έδειχνε έντεκα και κάτι.
Δεν μίλησα σε κανέναν για αυτήν την περιπέτεια. Το απόγευμα αγόρασα ένα σκουφάκι για τα μαλλιά. Την άλλη μέρα το πρωί ξαναπήγα, αν και ήμουν πιασμένη ολόκληρη και πονούσα και κολύμπησα όσο μπορούσα προς τα μέσα, φορώντας το κόκκινο σκουφάκι , που απεχθανόμουν.
Πέρασαν πολλά καλοκαίρια και η θάλασσα δέθηκε με πολλές άλλες αναμνήσεις. Με ουζάκια στο κύμα, με παιχνίδια στην παραλία, με βραδινά πάρτι και κιθάρες, εφηβικούς έρωτες κάτω από το φως των αστεριών, κολύμπι κάτω από την φθινοπωρινή βροχή, ανοιξιάτικες εκδρομές , χειμωνιάτικα βράδια με κόκκινο κρασί και την αγριεμένη θάλασσα να φωνάζει τα κύματά της.
Για μένα όμως έμεινε για πάντα άρρηκτα δεμένη με εκείνο το καλοκαίρι, που μου έμαθε να την αγαπώ μ’ έναν καινούριο τρόπο, ενώ στο μάθημά της για τον έρωτα, τίποτα δεν προστέθηκε στα χρόνια που πέρασαν.
Εξακολουθώ να βουτώ χωρίς δεύτερη σκέψη , να πηγαίνω στα βαθειά, να κολυμπώ μονάχη. Σέβομαι τον έρωτα, μα δεν τον φοβάμαι. Κι αν πάντα υπάρχει η πιθανότητα να πάθω κράμπα, ξέρω πως μπορώ να βασιστώ στον εαυτό μου για να βγω πάλι στην ακτή..

12 σχόλια:

  1. Πολυ ομορφη εν μερη Αναδρομη της ζωη σου:)))
    και επειδη μου αρεσει και η θαλασσα και οι
    καταδυσεις και στον στρατο ημουν στους
    βατραχανθρωπους.μια συμβουλη οπως και
    στη θαλασσα και στη ζωη προσεχε γιατι
    υπαρχουν ΚΡΑΜΠΕΣ που σου παραλυουν ολο σου
    το σωμα.. και πας απατος:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. παντως ομολογω οτι εισαι ενας καλος
    μαχητης της ζωης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλέ μου λύκε, σ'ευχαριστώ για την συμβουλή, αλλά πιστεύω πως χάνεις το μέλι της ζωής, αν δεν ριψοκινδυνέψεις και λίγο.
    Προϋπόθεση είναι φυσικά να ξέρεις τι ρισκάρεις και να έχεις αποφασίσει συνειδητά ότι αξίζει τον κόπο κι όταν το αξίζει να παλεύεις γι' αυτό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. παντα βιαζεσαι!!! δεν ειπα να μην ριψοκινδυνεψεις
    ΑΛΛΑ να προσεχεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Κι εγώ αγαπώ τη θάλασσα αλλά, με φοβίζει η απεραντοσύνη της.
    Στο έχω ξαναπεί ότι σε θαυμάζω γιατί ρισκάρεις και ακολουθείς τη δύναμη της ψυχής σου κι εύχομαι αυτό, να μην το χάσεις ποτέ!!!
    :)
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σ' ευχαριστώ Φαίη μου,
    Η αλήθεια είναι πως μου κόστισε πολλές "κράμπες" αυτή μου η επιλογή!
    Ο φόβος είναι σοφός σύμβουλος, αλλά πρέπει να τον ξεπερνάμε όταν πιστεύουμε πως αξίζει να δακρύσουμε,να πονέσουμε, να ματώσουμε για κάτι που υπερβαίνει τα όρια μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγώ πάλι θα σε δώσω μια συμβουλή που μου την έδωσε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου (και ξέρεις πολύ καλά, ότι αν είχα βράγχια, σιγά μην έμενα σε αυτόν το @#%όκοσμο! :P)

    Τη θάλασσα δε θέλει να τη φοβάσαι, μα να τη σέβεσαι!

    Ήμουν 6 ή 7 χρονών, όταν μου το είχε πει ο πατέρας μου.... Από τότε, δεν το ξέχασα ποτέ!.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπημένο μου πιγκουινάκι,
    Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν αγαπώ τίποτα και κανέναν, αν δεν τον σέβομαι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όπως λέει και ο Γκουφ, τι θα ήμασταν χωρίς τις Θάλασσες.... στάσιμα νερά...

    πολλά θαλασσινά φιλιά, Παραμυθένια μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Χωρίς θαλασσινό νερό στην κολυμπήθρα μου, ίσως να μην έπλεκα παραμύθια, λέει η Φωτεινή..

    Ανταποδίνω τα θαλασσινά φιλιά, καλέ μου Σεβάχ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Στο βάθος των καρδιών μας, πάντα η θάλασσα θα σιγοτραγουδάει… Μάγισσα…

    Άφιξη δίχως επιστροφή… Μόνιμη γέφυρα αναπροσαρμογής… Η έμπνευση της ζωής, ως άλλο υποκατάστατο εντός…

    Αυθεντικό κι αγαπημένο…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Στον βυθό της θάλλασας η ψυχή μας αρμενίζει...
    Ακόμα κι όταν βυθίζεται χωρίς ελπίδα άλλη από επιστροφή στην μήτρα του κόσμου, εκεί στην αρχή, στην Μάγισσα των ονείρων..

    Καληνύχτα Kittaro

    ΑπάντησηΔιαγραφή