Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Το κοχύλι




          Ο ήλιος είχε μόλις δύσει. Η θάλασσα ήταν τόσο ήρεμη , που η Ελένη πίστεψε πως θα μπορούσε να καθρεφτιστεί μέσα της , αν είχε λίγο περισσότερο φως. Καθόταν στην ακροθαλασσιά, με το μισό της κορμί μέσα στην θάλασσα και τα χέρια της αεικίνητα να σκαλίζουν στην άμμο. Δίπλα της , ο Μάριος, έψαχνε χαλαρά, χωρίς να κοιτάζει τα ευρήματά του. Άφηνε την αφή να τον καθοδηγεί.
Μάζευαν κοχύλια από νωρίς το απόγευμα για κάποια κατασκευή , που ήθελε να κάνει η Ελένη. Έχοντας μαζέψει αρκετά , έψαχναν τώρα νωχελικά , ενώ συζητούσαν. Κοιτούσαν με καμάρι το ξέχειλο κουβαδάκι, που το στήριζαν οι πέτρες στον πάτο του. Είχε μέσα κοχύλια σε διάφορα σχήματα, χρώματα και μεγέθη, σπασμένα και ολόκληρα, συχνά με κολλημένα φύκια και άμμο επάνω τους. Η διαλογή θα γινόταν στο τέλος.
Γνωριζόταν από παιδιά και συνήθιζαν να μοιράζονται τα πάντα. Τον τελευταίο καιρό όμως, κάτι τους κρατούσε σε απόσταση, μια ντροπή κι ένας φόβος, καθώς η εφηβεία τους μεταμόρφωνε και ξυπνούσε μέσα τους την ερωτική διάθεση. Φοβούμενοι μην χαλάσουν την ευαίσθητη φιλία τους, ντροπαλοί από την άγνοια και απίστευτα παθιασμένοι, απέφευγαν να το συζητήσουν αν και περνούσαν όλη την μέρα μαζί και οι ματιές τους κυνηγούσαν κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα, κάθε υποψία επιβεβαίωσης ή απόρριψης από την άλλη πλευρά.
Ήταν έτοιμοι να φύγουν όταν ο Μάριος κοίταξε με προσοχή κάτι που έπιασε το χέρι του. Ήταν ένα μικρό άσπρο κοχύλι. Το έφερε προσεχτικά στο αυτί του και φώναξε «ακούω θάλασσα». Η Ελένη γέλασε, θεωρώντας πως έκανε πλάκα. Χρειάστηκε πολύ ώρα για να την πείσει ότι έλεγε αλήθεια κι ότι η θάλασσα του κοχυλιού ήταν άλλη από αυτήν που ήταν καθισμένοι.
«Θα το κρατήσω όμηρο» της είπε φεύγοντας κι έδωσαν ραντεβού για το βράδυ στο γνωστό σημείο. Η Ελένη έκανε πολύ ώρα να ετοιμαστεί, πράγμα που δεν συνήθιζε. Άλλαξε αρκετές φορές γνώμη για να καταλήξει στην πρώτη της επιλογή. Φόρεσε ένα άσπρο λινό φόρεμα και με την καρδιά να χτυπάει σαν τρελή ξεκίνησε να τον συναντήσει. Την περίμενε καθισμένος στο παγκάκι στον δρόμο που οδηγούσε για το βουνό.
Ακολούθησαν το γνωστό τους μονοπάτι κι έκατσαν κάτω από τα πεύκα .Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, η συζήτηση δεν κυλούσε άνετα. Υπήρχε ένας ηλεκτρισμός, που τον ένιωθαν κι οι δύο, αλλά δεν ήξεραν πώς να τον εκτονώσουν. Τότε ο Μάριος έβγαλε από την τσέπη του το μικρό άσπρο κοχύλι και το έβαλε στο αυτί του. «Αν και τώρα είμαστε μακριά από την θάλασσα, την ακούω λες κι είναι δίπλα μου» της είπε. Κοιτώντας την στα μάτια, της έβαλε το κοχύλι στ’ αυτί. «Άκουσε προσεκτικά, θα ακούσεις τα κύματα, το τραγούδι του δελφινιού, τον αναστεναγμό του βυθού, θα ακούσεις την θάλασσα».
Η Ελένη προσπάθησε να ακούσει . Το μόνο που άκουγε όμως ήταν η καρδιά της, που χτυπούσε δυνατά. «Την ακούς, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ο Μάριος, ενώ τραβούσε απαλά μια μαύρη τούφα, που έπεφτε καλύπτοντας το πρόσωπό της. Τα μάτια του καρφώθηκαν στα χείλη της , περιμένοντας την απάντηση. Αν και δεν είχε ακούσει τίποτα, αποφάσισε να του κάνει το χατίρι, μην θέλοντας να χαλάσει την στιγμή. Χαμογέλασε λοιπόν και του είπε «Ναι, την ακούω την θάλασσα. Κι είναι σαν να είμαστε ακόμα εκεί».
Έσκυψε και την φίλησε στα χείλη. Κι αυτό το πρώτο φιλί υπήρξε η αρχή μιας σχέσης , που θα κρατούσε χρόνια. Κι εκείνο το πρώτο ψέμα ήταν η αρχή για άλλα ψέματα, που ειπώθηκαν για να μην τον χάσει. Δέκα χρόνια μετά δεν μπορούσε να θυμηθεί ποια ήταν η αλήθεια.
Ήταν πάλι καλοκαίρι και καθόταν στο μπαλκόνι του σπιτιού, που συγκατοικούσαν. Την επόμενη μέρα θα έφευγαν διακοπές κι είχαν μαζέψει τα πράγματα από νωρίς. Ο Μάριος της έλεγε τα σχέδιά τους για τις μέρες , που θα περνούσαν στο νησί και περίμενε την απάντηση και την ενθάρρυνση της. Η Ελένη ήταν παράξενα σιωπηλή. Ένιωθε πως σ’ αυτά τα δέκα χρόνια, κάθε υποχώρηση που είχε κάνει με στόχο να είναι κοντά στην καρδιά του, την είχε απομακρύνει ανεπιστρεπτί από την δική της.
Εκείνος την πλησίασε μην έχοντας ιδέα για την τρικυμία στο κεφάλι της. Έβγαλε ένα μικρό κουτί και της το έτεινε. Έμεινε με το χέρι απλωμένο. Η Ελένη σήκωσε το κεφάλι της και του είπε «πρέπει να σου πω κάτι. Ποτέ δεν άκουσα την θάλασσα στο κοχύλι μας. Ήταν ψέμα». Ο Μάριος γέλασε και της απάντησε «Μην στεναχωριέσαι αγάπη μου. Ούτε κι εγώ την άκουσα ποτέ. Ήταν απλά ένα κόλπο για να σε πλησιάσω». Κι έβγαλε το δαχτυλίδι από το κουτί.
Η Ελένη ούτε που το κοίταξε. Σηκώθηκε, μπήκε μέσα στο σπίτι και πήγε στην βιτρίνα , που είχε μαζεμένα όλα τα κοχύλια , όσα είχαν μαζέψει μαζί τόσα καλοκαίρια. Χωρίς να πει κουβέντα άρχισε να πετάει κάτω και να τα πατάει σπάζοντάς τα. Συνέχισε μέχρι που στην βιτρίνα έμεινε μόνο το μικρό άσπρο κοχύλι. Το πήρε και το έβαλε στην τσέπη της. «Μην με γυρέψεις. Δεν θέλω να σε ξαναδώ», του είπε πριν κλείσει την πόρτα πίσω της.
Περπατώντας στον δρόμο με τα μάτια της ακόμα στεγνά άκουσε ξαφνικά έναν οικείο θόρυβο. Κοντοστάθηκε, έβαλε το χέρι της στην τσέπη κι έβγαλε με προσοχή το κοχύλι. Το ακούμπησε διστακτικά στο αυτί της κι άκουσε ξεκάθαρα τον ήχο της θάλασσας, τα κύματα, το τραγούδι του δελφινιού, τον αναστεναγμό του βυθού. Και τότε έβαλε τα κλάματα.

16 σχόλια:

  1. τώρα εγω γιατί νοιώθω την ανάγκη να κλάψω;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για την θάλασσα που δεν άκουσες ή γιατί την άκουσες λάθος εποχή; Για τα κοχύλια που σπάσανε ή γι' αυτό που έμεινε; Γιατί μερικές φορές το ψέμα γίνεται αλήθεια όταν ακούμε την καρδιά μας;
    Όποιος κι αν είναι ο λόγος σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτήν την ανάγκη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. KAΛΩΣ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΕΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Φίλε Σκρουτζάκο,
    Κι εγώ χαίρομαι που βρεθήκαμε!
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ακριβώς για ολα αυτα που ανέφερες...για ολα τα χαμένα μικρή μου φιλη....Συγκινήθηκα πάρα πολυ!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολυ ομορφη ιστορια σου φωτεινη μου
    οπως ολες βεβαια...τους καταλαβαινω
    τους ηρωες της ιστοριας σου αλλα δεν μπορω
    να τους αισθανθω γιατι ποτε δεν ακουσα κοχυλια και καμπανες:)))ισως γιατι αισθανομαι
    μονο με την αφη και την μυρωδια του
    σωματος!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλέ μου λύκε,
    Ο καθένας μας επιλέγει το δικό του κοχύλι, που οφείλει να σέβεται και να υπερασπίζει.Το μέσο με το οποίο ακούς την θάλασσα δεν σε κάνει απαραίτητα κουφό στο τραγούδι της..
    Πιστεύω στην διαφορετικότητα και την σέβομαι και γι' αυτό χαίρομαι που καταλαβαίνεις αν και δεν συμπάσχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. αυθορμητα γελασα οταν διαβασα το οτι δεν
    συμπασχω μου φανηκε οτι εισαι αρρωστη
    και εγω δεν συμπασχω:))) οπως και να εχει παντως να εισαι καλα
    την φιλια μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλέ μου φίλε,
    Αν διάβαζες πιο προσεκτικά θα καταλάβαινες ότι αναφερόμουν στους ήρωες της ιστορίας κι όχι σε μένα! Μου αρέσει πάντως να διασκεδάζω τους φίλους μου ακόμα και για λάθος λόγους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΟΥ ΛΑΘΟΣ ΜΟΥ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι υπεροχη και συγκινιτικη ιστορια και αυτη...
    Πως καταφερνεις και αγγιζεις τοσο τις ψυχες...
    Εχεις κατι πολυ σπουδαιο!
    Καταφερνεις να με μαγευεις τοσο εντονα που βλεπω ζωντανα εικονες μαζι με τα παραμυθια που διαβαζω...
    Συγχαρητηρια κοριτσι μου!!
    Πραγματικα σε χαιρομαι παρα πολυ!!
    Και ευχαριστιεμαι το καθε σου παραμυθι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Κατερινάκι μου,
    Χαίρομαι που αφήνεσαι να μαγευτείς από τα παραμύθια μου...κι έτσι ξεχνάς να αφήσεις το όνομά σου!!
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όταν αποφασίζεις να κάνεις "κομμάτια" όλα όσα έζησες με έναν άνθρωπο κι όλα όσα αισθάνθηκες για εκείνον, πρέπει να είσαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσεις. Καμιά φορά όμως, όσο σίγουρος κι αν ήσουν τότε, μπορεί να καταλάβεις το λάθος σου και να γυρίσεις πίσω...σε όλα αυτά που σ'έκαναν να κλάψεις αλλά και να γελάσεις, σε όλα αυτά που αποφάσισες να διαγράψεις γιατί νόμιζες ότι μπορείς να ζήσεις χωρίς την ανάμνησή τους.
    Χαίρομαι που η ηρωίδα στο τέλος κατάλαβε το λάθος της...
    Όπως όλες οι ιστορίες σου Φωτεινή μου, έτσι κι αυτή...είναι υπέροχη! "Ζωγραφίζεις" με τα λόγια σου τις πιό όμορφες εικόνες...! :)
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπημένη μου Φαίη,
    Σ' ευχαριστώ που ξαναγράφεις την ιστορία συνοψίζοντάς την..
    Τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αχχχ τι να πεις.......
    Οτι εκαναν απο αγαπη το εκαναν....ασχετο πως τους βρηκε μετα.
    πολυ ομορφη ιστορια Φωτεινη να'σαι καλα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπημένη μου Νάντια,
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Όσο για την αγάπη σίγουρα ακολουθεί τους δικούς της νόμους..

    ΑπάντησηΔιαγραφή