Τετάρτη 6 Μαΐου 2009

Η κούνια



Όταν ήμουν εννέα χρονών, έσπασα το πόδι μου. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη, μου το έσπασαν πετώντας επάνω του ένα θρανίο...
Ήμασταν άγρια παιδιά. Τα παιχνίδια μας κατέληγαν συχνά σε ξύλο, κυνηγιόμασταν με φυσοκάλαμα με καρφίτσες, σκαρφαλώναμε σε απόκρημνα βράχια για να φτάσουμε στο λημέρι μας, μπαίναμε κρυφά στις οικοδομές, που χτιζόταν παντού στην γειτονιά.
Γυρνούσα σπίτι γεμάτη γρατζουνιές, μελανιές, ανοιχτές πληγές, που τις επιδείκνυα με υπερηφάνεια. Δεν έκλαιγα ποτέ μου όσο κι αν πονούσα. Δυνάμωνα την αντοχή στον πόνο με ασκήσεις. Τρυπούσα το πόδι με παραμάνες, έκοβα μικρά κομματάκια με ψαλίδι, έβαζα το χέρι μου στην φλόγα του κεριού.
Μπορούσα όμως να κλαίω με τις ώρες για τα παθήματα του ήρωα του βιβλίου, που διάβαζα, ενώ πάντα τα μάτια μου γέμιζαν δάκρυα, όταν μ' έπιανε το παράπονο, και δάγκωνα τα χείλη μου πεισματάρικα για να μην τ' αφήσω να κυλήσουν.
Δεν έκλαψα ούτε εκείνη την ημέρα. Ούτε όταν έσπασε, ούτε όταν με μεταφέρανε στο σπίτι άρον άρον, ούτε όταν πήγαμε στον γιατρό. Ζήτησα από τον γιατρό να μου κάνει τακουνάκι στον γύψο, για να ταιριάζει με τα καινούρια μου λουστρίνια, κι αυτός μου χαμογέλασε και μου έκανε το χατίρι. Μου είπε ότι θα πρέπει να τον έχω για δύο εβδομάδες, να προσέχω να μην το χτυπήσω κι έφυγα με το κεφάλι ψηλά.
Δύο εβδομάδες! Το διάστημα φάνταζε αιωνιότητα στα παιδικά μου μάτια. Άρχισα να καταστρώνω σχέδια για παιχνίδια, που δεν θα χρειαζόταν τρέξιμο και σκαρφάλωμα. Πήρα τις πατερίτσες με καλό μάτι και πήγαινα στο σχολείο με κέφι, κάθε μέρα μ' ένα καινούριο παιχνίδι και με κάποια υπερηφάνεια.
Το μόνο, που μου έλειπε ήταν η κούνια. Ήταν κρεμασμένη στην αυλή του διπλανού σπιτιού και λόγω εξάσκησης και χαρακτήρα, πήγαινα πιο ψηλά από όλα τα παιδιά κι ήταν πάντα χαρά μου να παραβγαίνω με τα αγόρια και τα κορίτσια της γειτονιάς και να τα νικάω. Η πιο αγαπημένη μου όμως στιγμή ήταν το σούρουπο, όταν άρχιζαν οι μαμάδες να βγαίνουν στα μπαλκόνια και στις αυλές για να καλέσουν το παιδομάνι, με φωνές και παρακάλια, να γυρίσουν σπίτι.
Τότε, κλέβοντας χρόνο, καθόμουν μόνη μου στην κούνια, κι όσο πιο ψηλά ανέβαινα, ένιωθα ελεύθερη και χαρούμενη. Μου έλειπε κυρίως εκείνη η μικρή στιγμή, που νόμιζα πως θα αγγίξω τον ουρανό . Ούτε οι γονείς, ούτε οι φίλοι με άφηναν να πλησιάσω. Εγώ όμως, κάθε βράδυ την ονειρευόμουν.
Γυρνούσα κάθε απόγευμα και καθόμουν στα καρφιά, μέχρι να φύγουν όλοι. Πλησίαζα και την χάιδευα. Οι μέρες δεν περνούσαν. Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα, όταν δεν κρατήθηκα άλλο.
Κουτσαίνοντας και στηριζόμενη στις πατερίτσες πήγα μέχρι εκεί. Έριξα μια βιαστική ματιά γύρω μου και προχώρησα αποφασιστικά, προς το μέρος της κούνιας.
Άφησα προσεκτικά τα δεκανίκια και πιάνοντας τα σκοινιά, κατάφερα να ανέβω. Προσπάθησα να πάρω φόρα, χρησιμοποιώντας το καλό μου πόδι κι έπεσα. Το επανέλαβα μέχρι που τα κατάφερα. Ενώ είχα φτάσει ψηλά, νιώθοντας την άγρια χαρά που μου χάριζε πάντα η έλλειψη βαρύτητας, το πόδι με τον γύψο , μ΄ έκανε να χάσω την ισορροπία μου και να πέσω άγαρμπα στο έδαφος.
Ένιωσα ένα οξύ πόνο να με διαπερνάει καθώς έπεφτα. Δαγκώνοντας τα χείλη μου αποφασιστικά κατάφερα να σηκωθώ, ενώ ο πατέρας μου ερχόταν τρέχοντας προς το μέρος μου, ειδοποιημένος από τους γείτονες- θεατές.
Πήγαμε στον ίδιο γιατρό. Μου έβγαλε τον ραγισμένο γύψο και βγάλαμε ακτίνες. Μου είπε ότι θα έπρεπε να κρατήσω τον καινούριο γύψο, άλλες δυο εβδομάδες. Ο πατέρας μου, μουρμούρισε κάτι ανάμεσα στα δόντια του, για την ανυπομονησία μου και την τρέλα μου. Ο γιατρός βλέποντας τα μάτια μου βουρκωμένα για πρώτη φορά, μου έκλεισε το μάτι συνωμοτικά και χαμηλώνοντας τη φωνή του , με ρώτησε: "Άξιζε τον κόπο;". Έβαλα τα γέλια και απάντησα: "ναι, γιατρέ..τον άξιζε".
Δεν παραπονέθηκα καθόλου όλο το υπόλοιπο διάστημα, που έμεινα στον γύψο. Ακόμα και σήμερα την περίοδο εκείνη την σκέφτομαι με τρυφερότητα. Πρόσφατα κάποια φίλη με ρωτούσε γιατί αφέθηκα να πληγωθώ, γιατί επέλεξα να κυνηγήσω μία χίμαιρα, γιατί δεν σκέφτηκα τις συνέπειες, πριν να ακολουθήσω τον δρόμο της καρδιάς.
Έβαλα τα γέλια και της απάντησα "γιατί άξιζε τον κόπο!".


12 σχόλια:

  1. Χαιρομαι που εισαι δυνατη και
    ξαναρχιζεις απο την αρχη...Αξιζεις τον κοπο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εσύ ,καλέ μου λύκε, και τον κόπο και τις δαγκωνιές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ γλυκιά ανάμνηση...
    Η περιγραφή σου όπως πάντα καταπληκτική...κι οι εικόνες σου τόσο ζωντανές που σχεδόν ένιωσα ένα ρεύμα αέρα προς το μέρος μου από την ταχύτητα με την οποία έκανες τότε κούνια... :)
    Πράγματι,αξίζει να κάνουμε και πράγματα που καμιά φορά φαντάζουν παράλογα και τρελά...γιατί αυτά θα θυμόμαστε μετά από χρόνια. Αυτά είναι που δίνουν νόημα και γεύση στη ζωή μας κι όπως λες κι εσύ..."αξίζουν τον κόπο"...
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πάντως, άμα σε παρηγορεί & εγώ τους είχα γραμμένους τους γιατρούς! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. τελικα το πεισμα ειναι μεσα μας απο παιδια..διαβαζοντας την κουνια θυμηθηκα πολλα..μα πιο πολυ εκεινη την μερα που ημουν 8 και 3 μεγαλα παιδια ηρθαν με κατι ξυλα να με χτυπησουν και εγω αντι να τρεξω ορμησα με δυναμη καταεπανω τους και σκεφτηκα μπορει να φαω αλλα θα δωσω!!τελικα αξιζε το πεισμα μου??
    η μελανιες μου ελεγαν οχι αλλα η περηφανεια μου ναι!!..σε ευχαριστω Φωτεινη μου ::))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και νικητής ανακυρήσεται χωρίς δισταγμό η περηφάνεια!!
    Οι μελανιές φεύγουν, η περηφάνεια μένει!
    Κι εγώ σ' ευχαριστώ φίλε μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αμα αξιζε τον κοπο καλα εκανες Φωτεινη μου.
    Δεν εχω σπασει τιποτα ποτε μου παρα μονο το κεφαλι μου να κατονοω τα ακατανοητα και δεν ξερω σε πριπτωση σπασμενων ποδιων τι θα μου ελλειπε.
    Παντως μ'αρεσει που δεν το εβαλες κατω.
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπημένη μου Νάντια,

    Εξακολουθώ να είμαι το ίδιο ξεροκέφαλη, όταν το αξίζει!
    Και πληρώνω πάντα το τίμημα χωρίς να βαρυγκομάω όταν το αξίζει!!

    Ένα μεγάλο χαμόγελο και μια γλυκειά καληνύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μου θυμισες την Ιστορία του χωρικού με τον Ταυρο...

    Ο χωρικός είχε έναν ταυρο με δεσποτικά κέρατα..
    Καθε που τον κουτουσε σκεφτοταν πως αν καταφερνε να καθισει εκει αναμεσα θα ενιωθε σαν βασιλιας...

    Μια μερα το επιχειρησε...
    Αγκωμαχωντας παλευε σχεδόν με τον ταυρο μεχρι που για ένα δευτερόλεπτο ικανοποιοησε την επιθυμία του ...μετα ο ταυρος μανιασμενος με μια δυνατή κινηση τον εριξε στο εδαφος με δύναμη....

    Η Γυναικα που παρακολούθησε τη σκηνη έτρεξε στον αντρα της μολις απομακρύνθηκε ο Ταυρος..

    -Εισαι καλα?... μα.. τι εκανες, του ειπε?..
    -Μη μιλας γυναικα, αποκρίθηκε ο χωρικος.... Άξιζε τον κοπο!.....


    Τα φιλιά μου...παραμυθακια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ανταποδίνω τα χαμόγελα :) και σ' ευχαριστώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή