Σάββατο 2 Μαΐου 2009

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι



Πέρασε κι αυτή η Πρωτομαγιά κι η βροχή μαζί με το κρασί ξεκλείδωσαν αναμνήσεις, από τα περασμένα.
Οι πρωτομαγιές των παιδικών μου χρόνων είναι γεμάτες από φως, χρώμα ,γέλιο και μια σταγόνα δάκρυ. Σηκωνόμουν πάντα νωρίς και ανυπόμονα περίμενα να ξυπνήσουν και να ετοιμαστούν οι γονείς μου για να φύγουμε. Έλεγχα αν υπήρχε ακόμα στον καρπό μου ο "μάρτης" για να μην με κάψει ο μαγιάτικος ήλιος , όπως φοβόταν η γιαγιά, και χοροπηδούσα όλη την ώρα μέχρι να έρθουν και οι υπόλοιποι και να ξεκινήσουμε.
Οι "υπόλοιποι" ήταν η μεγάλη παρέα των γονιών μου, πάντα μαζί σε όλες τις γιορτές και σχόλες, τις ηλιόλουστες Κυριακές και φυσικά την Πρωτομαγιά. Στριμωγμένοι σαν σαρδέλες στο αυτοκίνητο, οι γυναίκες πίσω κι εμείς στην αγκαλιά τους, με τον ιδρώτα να κυλάει και τα πειράγματα να δίνουν και να πέρνουν, φτάναμε στον προορισμό μας.
Μέχρι να ετοιμάσουν οι γυναίκες τα μεζεδάκια για το τσίπουρο, εμείς, τα παιδιά αυτής της πολύβουης παρέας, ξεχυνόμασταν να μαζέψουμε λουλούδια και κλαδιά για να φτιάξουμε το πρωτομαγιάτικο στεφάνι.
Εκείνη την πρωτομαγιά, όταν ήμουν έξι χρονών, το πρωτομαγιάτικο στεφάνι έγινε αιτία να αλλάξουν πολλά πράγματα μέσα μου. Αφού μαζέψαμε τα λουλούδια και τα κλαδιά, το μελίσσι, όπως μας λέγανε, γυρίσαμε και κάτσαμε μακριά από τους μεγάλους για να πλέξουμε τα στεφάνια. Λίγο πριν βγει το κρασί και τα κρέατα από την σκάρα, εμφανιστήκαμε κρατώντας ο καθένας το δικό του.
Τα υπόλοιπα παιδιά είχαν κάνει στεφάνια καλοδεμένα, σε κυκλικό σχήμα, χρησιμοποιώντας δύο ή τρία χρώματα και λουλούδια. Εγώ εμφανίστηκα, καμαρωτή σαν γύφτικο σκερπάνι, με το γνωστό σκανδαλιάρικο χαμόγελο στα χείλη, κρατώντας ένα στεφάνι το οποίο ήταν έτοιμο να διαλυθεί, το σχήμα του δεν ήταν ούτε κυκλικό ούτε τριγωνικό, αλλά κάτι ενδιάμεσο και ήταν φορτωμένο με κάθε λογής λουλούδια, που μπόρεσα να βρω, διαφορετικά όλα σε χρώμα και μέγεθος.
Η μητέρα μου με κοίταξε έκπληκτη και άρχισε να φωνάζει "μα, τι είναι αυτό που έκανες; Αυτό δεν μοιάζει με στεφάνι. Δεν σου έχω δείξει τόσες φορές πως το δένουν, πως το στερεώνουν; Αχ, και τα λουλούδια.." Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση της. Κατακόκκινη, με τα μάτια να γυαλίζουν από τα δάκρυα που δεν ήθελα να αφήσω να κυλήσουν, πέταξα κάτω το στεφάνι κι έφυγα τρέχοντας. Κάθισα κάτω από ένα δέντρο κι άρχισα να κλαίω με λυγμούς.
Λίγη ώρα μετά ήρθε και με βρήκε ο πατέρας μου, κρατώντας με προσοχή το ετοιμόρροπο στεφάνι στα χέρια. Κάθισε δίπλα μου κι άρχισε να μιλάει κοιτώντας ευθεία μπροστά του, μέχρι να σκουπίσω τα μάτια μου. "Είμαι πολύ περήφανος για το στεφάνι που έκανες. Μου αρέσει που είναι διαφορετικό από αυτά που έκανε το υπόλοιπο μελίσσι. Δείχνει ότι θέλησες να βρεις εσύ μόνη σου τον τρόπο και δεν μιμήθηκες τους άλλους." .
 Σταμάτησα να κλαίω και γύρισε και με κοίταξε στα μάτια. "Δεν μου άρεσε όμως που έφυγες. Όταν κάποιος κατακρίνει κάτι που μας αρέσει, το υπερασπιζόμαστε. Και ποτέ, μα ποτέ δεν το παρατάμε" και μ' αυτές τις λέξεις μου έδωσε το στεφάνι μου και με πήρε αγκαλιά.
Γυρίζοντας το βράδυ στο σπίτι, κοιτώντας άγρια την μητέρα μου , που προσπάθησε κάτι να πει, ο πατέρας μου κρέμασε το στεφάνι, που δεν το είχα αφήσει στιγμή από τα χέρια μου, στην πόρτα μας. Έμεινε εκεί μέχρι που διαλύθηκε τελείως.
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε και πολλές πρωτομαγιές. Ο πατέρας μου πέθανε τον Μάρτη του '95 από την επάρατο νόσο, αφήνοντας ένα κενό, που δεν αναπληρώθηκε ποτέ
Δεν έπλεξα άλλο πρωτομαγιάτικο στεφάνι από τότε. Η σχέση με την μητέρα μου δεν αποκαταστάθηκε ποτέ.
Δεν κρέμασα στεφάνι στην πόρτα μου και φέτος. Αλλά όπως κάθε χρονιά, τα λόγια του πατέρα μου, παραμένουν στεφάνι γύρω από την καρδιά μου. Κι αυτό το στεφάνι χρόνια τώρα το υπερασπίζομαι και ποτέ, μα ποτέ, δεν το παρατάω..

10 σχόλια:

  1. "...Δεν μου άρεσε όμως που έφυγες. Όταν κάποιος κατακρίνει κάτι που μας αρέσει, το υπερασπιζόμαστε. Και ποτέ, μα ποτέ δεν το παρατάμε..."
    ~
    "...Δεν κρέμασα στεφάνι στην πόρτα μου και φέτος. Αλλά όπως κάθε χρονιά, τα λόγια του πατέρα μου, παραμένουν στεφάνι γύρω από την καρδιά μου. Κι αυτό το στεφάνι χρόνια τώρα το υπερασπίζομαι και ποτέ, μα ποτέ, δεν το παρατάω..."

    Αυτές σου τις φράσεις...μαζί με τη συγκίνηση που μου προσφέρει κάθε φορά η ανάγνωση των αριστουργημάτων σου,ελπίζω να μην τις ξεχάσω ποτέ...
    Συγχαρητήρια για όλα όσα γράφεις...
    Καταφέρνουν ν'αγγίξουν ειλικρινά τον αναγνώστη.
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καραμελένια μου Φαίη,
    Σ' ευχαριστώ που στηρίζεις με την γνωστή σου ευαισθησία, αυτήν την κατάθεση σκέψεων και συναισθημάτων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολυ σοφα τα λογια του πατερα σου
    πρεπει να κανουμε αυτο που μας αρεσει
    χωρις να μας ενοχλει και να μας νοιαζει η γνωμη των αλλων..πιστευω οτι θα ηθελε
    ο πατερας σου να ξαναβαλεις το δικο σου
    οποιο στεφανι φτιαξεις οπως εκανε και
    εκεινος εστω συμβολικα δειχνοντας και εμπρακτα τα σοφα του λογια..Ευχομαι να εισαι
    καλα να τον θυμασαι με αγαπη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλέ μου λύκε,
    Σ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου..
    Ακόμα μου λείπει και ως πατέρας και ως φίλος. Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να "συζητάει" μαζί του, όταν περνώ δύσκολες φάσεις και να χαμογελώ προκλητικά όταν υπερασπίζομαι ό,τι και όποιον αγαπώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εκτος μερικων γονεων πιστευω οτι ο γονιος
    για το παιδι ειναι ο καλυτερος φιλος του
    και σε οποια ηλικια τον χασει κανεις ποτε
    δεν θα μπορεσει να φτασει την ανιδιοτελη
    φροντιδα του και αγαπη οσους ανθρπους και
    αν γνωριζουμε γιατι οποια ηλικια και να
    παει το παιδι για τον γονιο θα ειναι το
    μικρο του..Υ.Γ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΤΟ
    ΒΑΛΕΙΣ ΤΟ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΤΙΚΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΣΤΗ ΠΟΡΤΑ
    ΣΟΥ ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ ΘΑ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγω πάλι που είμαι απο παιδιόθεν λοξή και δεν αντέχω τα κομμένα λουλούδια τι να πώ;
    Kαλό Ξημέρωμα ομορφιά μου. :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αγαπημένο μου Αερικό,
    Πάντα είχα μια αδυναμία στους λοξούς ανθρώπους! Ειδικά αυτούς που το δηλώνουν...
    Υποθέτω πως κάθε πρωτομαγιά φεύγεις βόλτα με μια βαρκούλα και περιμένεις μεσοπέλαγα μέχρι να ξημερώσει..:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το διάβασα για μια ακόμη φορά...
    Ευχαριστώ Φωτεινή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Φωτεινη μου....ειναι ωραιο να θυμασαι...μερικοι δεν εχουν να θυμουνται καν μια φραση μια συμβουλη...δεν εχω αδερφια....τον ιουνιου του 2007 εχασα τον δικο μου πατερα εντελως ξαφνικα σε ηλικια 50 ετων..σε νιωθω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλέ μου φίλε,
    Δεν ξεχνώ, αυτά που αξίζουν να θυμάμαι..
    Για όλα τα άλλα έχω αλτσχάιμερ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή