Παρασκευή 1 Μαΐου 2009

Το κορίτσι και το χρυσόψαρο



Ζούσε κάποτε σε ένα ενυδρείο ένα μικρό χρυσόψαρο, που ήταν πολύ περίεργο, ανυπόμονο και βιαστικό. Ήθελε συνεχώς να δοκιμάζει καινούρια πράγματα, να γνωρίζει καινούρια χρυσόψαρα, να συζητά με άλλα ψάρια, αλλά όσο περνούσε ο καιρός μειωνόταν οι επιλογές που είχε στο ενυδρείο για να ικανοποιήσει τις ανάγκες αυτές, κι άρχισε να γίνεται ευερέθιστο και νευρικό.
Σταδιακά άρχισε να επιχειρεί μικρά άλματα κρατώντας την ανάσα του, μέχρι να νιώσει τα βράγχια του να πονάνε. Όλο και πιο συχνά δοκίμαζε την ικανότητά του, ενώ τα υπόλοιπα χρυσόψαρα του ενυδρείου σταμάτησαν να του κάνουν παρέα και έμεινε μόνο.
Μία μέρα είδε ένα περίεργο πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι του ενυδρείου να το παρακολουθεί. Ήταν ένα κοριτσάκι γύρω στα πέντε, που το κοιτούσε συνεχώς, όπου κι αν πήγαινε. Κοιτάζοντάς την προσεκτικά, έκανε ένα από τα μεγάλα του άλματα και πέφτοντας ξανά μέσα στο νερό γύρισε να δει τις αντιδράσεις της. Αυτή χτυπούσε τα χέρια και γελούσε.
Την άκουσε να φωνάζει τον μπαμπά της. Χτυπούσε το πόδι κάτω και επέμενε ότι έχει βρει το τέλειο χρυσόψαρο κι ότι το θέλει δικό της. Από την έκφραση στο πρόσωπο του πατέρα της ήταν εμφανές ότι η νίκη ήταν με το μέρος της.
Το χρυσόψαρο έκανε συνεχώς τα τρελά του άλματα, ενώ η καρδιά του χτυπούσε σαν τρελή. Επιτέλους! Κάποιος που τον δεχόταν όπως ήταν και μάλιστα η ιδιορρυθμία του ήταν προσόν κι όχι ελάττωμα! Πάρε με μαζί σου ήθελε να φωνάξει, αλλά από το στόμα του βγήκαν μόνο μικρές φυσαλίδες. Κόλλησε στο τζάμι του ενυδρείου και περίμενε.
Δεν πέρασε πολύ ώρα και το κοριτσάκι ξαναγύρισε με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο στο παιδικό της μουτράκι. Σύντομα ένιωσε να τον τραβάνε έξω με μια μικρή απόχη και τον τοποθέτησαν σε μια μικρή σακούλα με νερό. Το κορίτσι την πήρε στα χέρια και φέροντάς την απέναντι από το πρόσωπό της , του χαμογέλασε. " Θα σε πάρω μαζί μου. Θα είμαστε για πάντα μαζί. Μην φοβάσαι τρελό μου χρυσόψαρο, εγώ θα σε προσέχω".
Παρά το άβολο ταξίδι και την ταλαιπωρία, το χρυσόψαρο ένιωθε τόσο ευτυχισμένο όσο ποτέ στην ζωή του. Φτάνοντας στο σπίτι το τοποθέτησαν σε μια μεγάλη γυάλα στο δωμάτιο του κοριτσιού. Αν και ήταν περιορισμένο και χωρίς παρέα, δεν διαμαρτυρήθηκε στιγμή.
Το κορίτσι κράτησε την υπόσχεσή του. Κάθε μέρα το τάιζε, του μιλούσε, του γελούσε και του έλεγε ιστορίες. Το χρυσόψαρο την περίμενε ανυπόμονα και μάζευε τις δυνάμεις του για να κάνει όλο και πιο περίεργα, όλο και πιο μακρινά άλματα, ώστε να την εντυπωσιάζει. Πίστευε πως αξίζει να ξεπερνάει τον εαυτό του, να ζει περιορισμένο και να βλέπει την ζωή μέσα από την μικρή γυάλα, φτάνει να αντικρίζει το χαμόγελο της και να νιώθει αυτήν την κρυφή συνενοχή.
Ο καιρός περνούσε. Η γυάλα άρχισε να γεμίζει βρωμιές και το κορίτσι άρχισε να αδιαφορεί. Δεν κολλούσε πλέον το πρόσωπό της στην γυάλα, δεν του χαμογελούσε κι οι ώρες που του έλεγε ιστορίες ήταν πια παρελθόν. Το χρυσόψαρο όλο και πιο συχνά έπεφτε έξω από την γυάλα στην προσπάθεια να κάνει κάτι πιο εντυπωσιακό και περίμενε τα τρυφερά της χέρια να το πάρουν και να το ξαναβάλουν μέσα, ενώ σπαρταρούσε στο τραπέζι, στο πάτωμα κι όπου αλλού τύχαινε να βρεθεί.
Το κοριτσάκι άρχισε να το μαλώνει. " Μα γιατί δεν κάθεσαι φρόνιμα στην γυάλα σου όπως όλα τα ψαράκια; Γιατί συνέχεια χοροπηδάς και κάνεις τα πάντα μούσκεμα; Σε βαρέθηκα πια!". Όπως όλοι οι άνθρωποι και τα ψάρια είχε αρχίσει να το κατηγορεί και το μισεί για τους ίδιους λόγους ,που το είχε αρχικά αγαπήσει.
Το χρυσόψαρο κοίταξε γύρω του. Ήταν εγκλωβισμένο σε έναν διάφανο κόσμο, που δεν είχε τίποτα να του προσφέρει. Το χειρότερο ήταν ότι αυτόν τον εγκλεισμό τον θεωρούσε τον προσωπικό του παράδεισο για τόσο μεγάλο διάστημα, που πλέον δεν θυμόταν αν είχε ζήσει αλλιώς. Μάζεψε όλες του δυνάμεις και εκτινάχτηκε έξω από την γυάλα.
Έπεσε ακριβώς μπροστά στα πόδια του κοριτσιού. Εκείνη απέμεινε να το κοιτάζει όσο σπαρταρούσε χωρίς να κάνει καμιά κίνηση για να το σηκώσει. Πέρασαν ώρες. Όταν τελικά σταμάτησε να αναπνέει, το πήρε τρυφερά στα χέρια της και το έσφιξε πάνω στο στήθος της  στο μέρος της καρδιάς.
Περπατώντας στις μύτες πήγε ως την κουζίνα και το πέταξε στον κάδο των σκουπιδιών. Γύρισε στο δωμάτιό της και έσπασε την γυάλα πετώντας της κάτω με δύναμη. Οι γονείς της δεν μπόρεσαν να της πάρουν λέξη για αυτή την συμπεριφορά.
Μεγαλώνοντας παρουσίασε κάποια περίεργη αλλεργία στα ψάρια. Δεν πήγαινε ποτέ διακοπές στην θάλασσα και στις λίμνες, ενώ έπινε μόνο μεταλλικό νερό. Στα σαράντα της λιποθύμησε ξαφνικά και την πήγαν για εξετάσεις. Στην ακτινογραφία θώρακος φαινόταν ξεκάθαρα, ακόμα και για τον πιο αδαή, ότι στο μέρος της καρδιάς είχε μια μεγάλη σκιά, που έμοιαζε με χρυσόψαρο .

23 σχόλια:

  1. ανατρίχιασα! πανέμορφη ιστορία καρδούλα μου!
    σε ευχαριστώ για τη στιγμή που μου χάρισες!

    μια ζεστή καλημέρα και καλό μήνα να έχεις!!!

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένη μου Κωνσταντίνα,
    Εγώ σ' ευχαριστώ, που θέλησες να πάρεις αυτήν την..ανατριχίλα!!

    Καλό μήνα και πολλά ζεστά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. uperoxa sugkinitiko Little Red Riding Hood..kalo mina ki apo do!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολλές φορές εναποθέτουμε τις ελπίδες μας τα όνειρα μας και τις προσδοκίες μας σε λάθος άτομα! Ευελπιστούμε πως κάποιο εγχείρημα μας θα βρει αποδέκτη και μέσω αυτού θα μας δοθεί η ευκαιρία να πραγματοποιήσουμε τον διακαή μας πόθο... Δυστυχώς πολλές φορές όλο αυτό είναι φενάκη!
    Υπέροχη ιστορία!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπημένη μου Βούλα,
    Χαίρομαι που σου άρεσε το παραμυθάκι μου.
    Ευχαριστώ κι από δω ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αγαπητή φυγή,

    Σ' ευχαριστώ..δεν πιστεύω πως υπάρχουν λάθος άτομα, αλλά λάθος εκτιμήσεις..πολλές φορές βλέπουμε στους άλλους ,αυτό που ελπίζουμε να είναι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πολυ ομορφη ιστορια που μας δειχνει
    οτι συχνα οι Ανθρωποι μεσα στον ενθουσιασμο τους αναλαμβανουν ευθυνες που δεν μπορουν
    να ανταποκριθουν.και ισως στο τελος
    το μετανοιωσουν αλλα πλεον εχουν προκαλεσει
    στον αλλον κατι ασχημο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλέ μου λύκε,
    Θα συμφωνήσω μαζί σου και θα προσθέσω πως η καλή πρόθεση δεν αρκεί για να συντηρηθεί μία σχέση φιλική ή ερωτική.
    Θέλει καθημερινή ενασχόληση, αγώνα και ευθύτητα απέναντι στον εαυτό μας και τους άλλους.
    Και θα πρέπει να θυμόμαστε για ποιον λόγο αγαπήσαμε κάποιον, πριν τον κατακρίνουμε-πολλές φορές θυμώνουμε που ο άλλος έμεινε ο ίδιος, ενώ εμείς αλλάξαμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Η ιστορία σου με συγκίνησε...
    Σου αφήνει μιά γλυκόπικρη γεύση στο τέλος...
    Πράγματι,πολλές φορές αναλαβάνουμε ευθύνες στις οποίες δύσκολα ανταποκρινόμαστε...δίνουμε υποσχέσεις που ακόμα πιό δύσκολα κρατάμε.
    Μακάρι αυτός ο αρχικός ενθουσιασμός για κάθετι καινούργιο...να μην έσβηνε ποτέ.
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Οι προδομένες αγάπες πάντα έχουν γλυκόπικρη γεύση..
    Δεν είναι ο ενθουσιασμός που πρέπει να μείνει, αλλά ο σεβασμός στο όνειρο το δικό μας και των άλλων..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Yπέροχο...!!! ανάσα η βόλτα μου κάθε φορά απ΄τον κήπο της ψυχής σου.Όμορφη μέρα εύχομαι πάντα στα μέτρα της καρδιάς. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπημένο Αερικό,
    Χαίρομαι που ο περίπατος στον κήπο μου είναι ευχάριστος..
    Όμορφη μέρα και σε σένα καλή μου έξω από κάθε μέτρο σύγκρισης. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Βλέπω ότι το μπουμπούκι που συνάντησα ανθίζει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλέ μου RageTMGr,
    Σ' ευχαριστώ, που πίστεψες ότι θα ανθίσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αγαπημένη μου Πέννυ,
    Σ'ευχαριστώ..Χαίρομαι που σου άρεσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. αν σου πω εχω ανατριχιασει,διαβασα την ιστορια και στην κορη μου...ευχαριστω να εισαι καλα,και να χαιρεσαι το παιδακι σου,το μηλο κατω απο την μηλια θα πεσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Σ' ευχαριστώ φίλη μου,
    για το σχόλιο και την ευχή σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πώς θα μπορούσε να μην υπάρχει αυτό το σημάδι στο μέρος της καρδιάς;

    το "χρυσόψαρο" άφησε την πνοή του πάνω της..

    υπέροχη.. γραφή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Αγαπημένε μου Ευρύνοε,
    Όλα τα χρυσόψαρα αφήνουν την πνοή τους πάνω στην καρδιά αυτού που αγαπούν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Διαβάζοντας αυτή την σπαραχτική ιστορία έχω να πω μόνο ότι :

    Μικρός ο δρόμος της ζωής κι όσο μπορείς το γλέντα,
    μ' ένα κρασί κι ένα φιλί και μια γλυκιά κουβέντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Στην αρχη μιας σχεσης ολα ειναι πολυ ομορφα και συναρπαστικα.
    Συμφωνω στο "αν δεν μπορεις να στηριξεις κατι μην το αναλαμβανεις"
    Αλλα ο ενθουσιασμος, μεγαλη δυναμη που κινει τα βηματα μας σε λαθος κινησεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Αγαπημένη μου Νάντια,
    Πάντα είναι δύσκολο να συντηρήσεις τον ενθουσιασμό..κι αυτό διαφοροποιεί τον έρωτα από την αγάπη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή