Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Ο κυνηγός κι η ελαφίνα



Κάποτε ζούσε σε ένα τόπο μακρινό, ένας νεαρός άντρας περήφανος και δυνατός. Ήταν δίκαιος και συνάμα σκληρός, αλλά είχε ευαίσθητη καρδιά και η ματιά του ήταν τρυφερή. Του άρεσε πολύ να κυνηγάει στα δάση και συχνά γυρνούσε ξημερώματα σπίτι κουρασμένος, αλλά ευχαριστημένος από αυτήν την ενασχόληση, που κρατούσε τις αισθήσεις του σε εγρήγορση και του επέτρεπε να είναι μόνος με τον ευατό του.
 Σύντομα, αυτό που ξεκίνησε σαν χόμπι, έγινε το μόνιμο επάγγελμά του. Γνώριζε πλέον τα δάση στην γύρω περιοχή σαν την παλάμη του και η ψυχή του άρχισε να αποζητά καινούρια μέρη και διαφορετικά θηράματα. Έτσι, μια ωραία μέρα, έβαλε τα ρούχα του δρόμου, ζώστηκε το σπαθί του, που δεν αποχωριζότανε ποτέ, πήρε το τόξο του και ξεκίνησε για το δάσος των ελαφιών.
 Μετά από πολύωρο ταξίδι, έφτασε στον προορισμό του. Το δάσος ήταν μαγευτικό και ο ήλιος, που τρυπούσε μέσα από τα δέντρα, του έφτιαξαν την διάθεση. Άρχισε να κοιτάζει γύρω του ψάχνοντας τα σημάδια των ελαφιών. Ακολουθώντας τα ίχνη, έφτασε μπροστά σε μια λίμνη. Στην άκρη της είδε μία ελαφίνα, που έπινε νερό.
 Έπιασε αργά ένα βέλος από την φαρέτρα του και ετοιμάστηκε να σημαδέψει όταν ξαφνικά η ελαφίνα σήκωσε το κεφάλι της και τον κοίταξε. Τα μάτια της ήταν υγρά και ήταν εμφανές πως έκλαιγε. Ξαφνιασμένος ο κυνηγός την κοίταξε στα μάτια για μια ατέλειωτη στιγμή και κατέβασε το τόξο του. Την πλησίασε με βήματα αργά για να μην την τρομάξει.
 Η ελαφίνα δεν κουνήθηκε. Δεν προσπάθησε να φύγει. Τον περίμενε ακολουθώντας με το βλέμμα της κάθε του βήμα. Όταν έφτασε κοντά της, άπλωσε το χέρι και την χάιδεψε τρυφερά. "Γιατί κλαις, ελαφίνα μου; Τι σου συμβαίνει" την ρώτησε.
"Είμαι μόνη κι όσο νερό κι αν πίνω δεν ξεδιψώ. Είμαι εδώ, μέρες τώρα, πίνοντας από το πρωί κι η δίψα μου, αντί να καταλαγιάζει, μεγαλώνει. "
 Χωρίς να διστάσει ο κυνηγός έβγαλε το παγούρι του και της έδωσε να πιει. Ήπιε διστακτικά στην αρχή και μετά με βουλιμία το κρύο νερό. Τον κοίταξε και χαμογέλασε. Ο κυνηγός κίνησε να φύγει. Με την άκρη του ματιού του είδε την ελαφίνα να τον ακολουθεί.
"Δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου. Αν θέλεις μπορούμε να βρισκόμαστε το βράδυ. Κι εγώ θα σου φέρνω κρύο νερό να ξεδιψάς" της είπε και συνέχισε τον δρόμο του.
Έτσι κι έγινε. Οι μέρες περνούσαν και κάθε βράδυ συναντιόταν με την ελαφίνα μετά το σούρωπο και μιλούσαν. Κι ο κυνηγός άρχισε να συνηθίζει την παρουσία της και να αποζητά τα υγρά της μάτια, που τον κοιτούσαν με θαυμασμό και αγάπη. Αλλά, άρχισε να του λείπει κι η πολύτιμη μοναξιά του.
Ένα πρωινό, ενώ περπατούσε κοντά στην λίμνη, είδε να μαζεύεται ένα κοπάδι ελάφια. Έσκυβαν, έπιναν νερό, έφευγαν και ξαναρχόταν, έπαιζαν και πηδούσαν. Ένα από αυτά καθόταν μόνο του και καθρεφτίζονταν στο νερό για ώρα. Ο κυνηγός έβαλε ένα βέλος στο τόξο του και τεντώνοντας το, στόχευσε ευθεία επάνω του. Το βέλος καρφώθηκε στην καρδιά του και τα υπόλοιπα ελάφια, έφυγαν τρέχοντας.
 Το νερό είχε αρχίσει να βάφεται κόκκινο, όταν πλησίασε να μαζέψει την λεία του. Κοίταξε την ελαφίνα, που είχαν περάσει τόσα βράδια μαζί και τώρα αργοπέθαινε και της είπε:
"Δεν έπρεπε να μπερδευτείς με τα άλλα ελάφια. Ούτε να κάθεσαι και να καθρεφτίζεσαι σαν νάρκισσος στα νερά. Κι ούτε να με πλησιάσεις το πρωί. Εσύ ξέχασες, αλλά εγώ θυμάμαι την φύση μου και δεν αλλάζω. Εσύ, φταις, που τώρα θα είμαστε κι οι δύο μόνοι".
 Τράβηξε την ελαφίνα έξω από το νερό κι ετοιμάστηκε να της δώσει την χαριστική βολή, όταν εξαφανίστηκε από τα χέρια του και στην θέση της έμεινε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο. Χαμογελώντας, έβαλε το τριαντάφυλλο στο θηκάρι με το σπαθί του κι έφυγε σφυρίζονας ένα χαρούμενο σκοπό.
 Δεν ξαναγύρισε ποτέ στο δάσος των ελαφιών.



20 σχόλια:

  1. Ηταν ξεχωριστη ελαφινα γι'αυτο την
    πλησιασε ο κυνηγος και την ακουσε
    και της προσφερε την φροντιδα του..
    ομως η ελαφινα δεν ξεχασε την φυση της..
    Ετσι και ο κυνηγος την ειδε οπως ολα τα
    αλλα Ελαφια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλέ μου λύκε,
    ο κυνηγός δεν ξέχασε την δική του φύση και θέλησε να την δει όπως όλα τα άλλα ελάφια..
    Επιπλεον ήταν στο χέρι και στην φύση του να δείξει έλεος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι θα μπορουσε να δειξει ελεος...

    Αλλα τοτε δεν θα ηταν ..ΚΥΝΗΓΟΣ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η δύναμη της φύσης είναι ανίκητη και οι συνέπειες της όταν κάποιος την αψηφεί καταστροφικές! Όλα τα πλάσματα σε αυτόν τον πλανήτη έχουν κάποιο ρόλο και ένα σκοπό για τον οποίο έχουν έρθει στην ζωή! Καλό είναι να μην το ξεχνάμε αυτό αλλά ούτε και να μπερδεύουμε τους ρόλους μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλέ μου λύκε,
    Ο άνθρωπος είναι άξιος θαυμασμού όταν υπερβαίνει την φύση του και όχι όταν την ακολουθεί..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Και για να απαντήσω στην "φυγή" θα έλεγα πως δεν υπάρχουν προκαθορισμένοι ρόλοι στην ζωή των ανθρώπων παρά μόνο στο θέατρο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φυγή είπε...
    Η δύναμη της φύσης είναι ανίκητη και οι συνέπειες της όταν κάποιος την αψηφεί καταστροφικές!

    Εχει απολυτο δικαιο η φυγη..
    με Καλυψε Απολυτα!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. φωτεινη μου οποιος θελει να κανει Υπερβαση
    στην φυση του ... Αυτος παιζει ρολο...
    στο θεατρο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Γιατί τότε καλέ μου λύκε, κατηγόρησες την ελαφίνα, που ακολούθησε την φύση της, όπως το έθεσες;
    Γιατί σταμάτησε να είναι ξεχωριστή όταν το έκανε;
    Για να δικαιώσει την φύση του κυνηγού ή για να αποδείξει ότι το ξεχωριστό (ή το ιδιαίτερο) υπάρχουν μόνο στο θέατρο ( ή στην φαντασία μας);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εμένα πάλι με βραχυκύκλωσε το τέλος!!!

    Δεν το κατάλαβα!.... Μια επεξήγηση, παρακαλώ? (ευτυχώς που υπάρχουν τα σχόλια!)....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πολύ απλά ,αγαπημένο μου πιγκουινάκι, ο κυνηγός μας αποφάσισε πως είναι πιο βολικό να ξεχάσει γιατί πρόσφερε την φιλία του αρχικά στην ελαφίνα και να γυρίσει στις παλιές του συνήθειες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. (Να το δωσω λιγο Μασημενο) Το Αποτελεσμα της Ιστορισς δειχνει οτι Κανεις δεν μπορεσε Στο τελος να κανει Υπερβαση της φυση του! (Ασχετος αν το ηθελαν)....
    Σε καταλαβαινω ομως φωτεινη μου που
    Υπερασπιζεσαι την φυση σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Κι εγώ σε καταλαβαίνω, καλέ μου λύκε, που δικαιολογείς την δική σου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Εγώ, γιατί πάλι δεν κατάλαβα τι έγινε?!?!.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Tι να καταλαβεις καλη μου φιλη (Μ@t)


    Κάποτε ζούσε σε ένα τόπο μακρινό, ένας νεαρός άντρας περήφανος και δυνατός. Ήταν δίκαιος και συνάμα σκληρός, αλλά είχε ευαίσθητη καρδιά και η ματιά του ήταν τρυφερή. (Τι τρυφερα λογια..)

    και τωρα η ιδια η συγγραφεας θελει ντε..
    και καλα..να διασυρει δημοσιως τον
    κυνηγο.. και εχω βασιμες υποψιες οτι
    θελει λεει να τον καταγγειλει και στην εταιρια προστασιας ζωων...

    Εχεις δικιο καλη μου φιλη που δεν
    καταλαβαινεις καθε λογικος ανθρωπος
    δεν θα καταλαβαινε.. τωρα γιατι εγω την
    καταλαβαινω?? απλουστατα ..
    ΕΙΜΑΙ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΡΕΙ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιατρέ μου, εξακολουθώ να έχω το γνωστό πρόβλημα: κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι την εποχή, που ο κυνηγός και η ελαφίνα ήταν ακόμα φίλοι και σύντροφοι τις νύχτες. Ακολούθησα κατά γράμμα την συνταγή, που μου δώσατε, αλλά αν και πέρασε το προβλεπόμενο 24ώρο, δεν έχω δει καμία βελτίωση, το αντίθετο μάλιστα..
    Η συγγραφέας, όπως και η ελαφίνα, έχει παραιτηθεί του δικαιώματος της υπεράσπισης και εξακολουθεί να έχει την ίδια γνώμη για τον κυνηγό, όπως και όταν πρωτοέγραψε αυτό το παραμύθι.
    Άλλωστε, το τριαντάφυλλο (μέχρι να μαραθεί), παραμένει στο θηκάρι του κυνηγού , να συντροφεύει το σπαθί του , αν και ο ίδιος έχει φύγει από το δάσος των ελαφιών..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. χμμμ...λοιπον τα κιτρινα τα τριγωνα
    στο πορτοκαλι κουτι...3 ανα 8 ωρες.
    μετα φαγητου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. "...κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι την εποχή, που ο κυνηγός και η ελαφίνα ήταν ακόμα φίλοι και σύντροφοι τις νύχτες..."
    Με αυτή σου τη φράση Φωτεινή μου,αποδεικνύεις πως ακόμη και στη σκληρή και μοναχική εποχή στην οποία ζούμε,υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται έναν καλύτερο κόσμο...με απέραντη αγάπη!
    Το παραμύθι σου με συγκίνησε...
    Είναι απίστευτος ο τρόπος περιγραφής σου...και οι εικόνες~μαγικές!
    Συμφωνώ όμως με τον wolfman17...
    Δυστυχώς,ο άνθρωπος του σήμερα...δε θέλει να κάνει την υπέρβαση...δε θέλει να ξεπεράσει τον εαυτό του...
    Ο άνθρωπος του σήμερα...είναι ο κυνηγός του χθες στο παραμύθι σου...
    Σκληρός~εγωιστής~μοναχικός...με ευαισθησίες...που δε θέλει όμως να βγάλει στην επιφάνεια...
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Γλυκοπαραμυθένια μου Φαίη,
    Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο άνθρωπος θέλει, μπορεί και κάνει την υπέρβαση, όταν πιστεύει πως αξίζει, κι όταν δεν έχει ξεχάσει να ονειρεύεται..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ας ελπίζουμε λοιπόν Φωτεινή μου,σε έναν κόσμο όπου ο άνθρωπος θα απελευθερώσει την έμφυτη δύναμη που έχει προς το καλό όλων...
    ...που θ'αγαπά και θ'αγαπιέται...
    ...που θα ονειρεύεται και που δε θα πάψει ποτέ να πιστεύει πως κάποια όνειρα γίνονται πραγματικότητα και δεν πρέπει να σταματήσουμε ποτέ να ελπίζουμε...
    ...που θα κάνει τελικά,την υπέρβαση...!
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή