Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

Ραπουντζέλ






Η μικρή Ραπουντζέλ μεγάλωνε έχοντας για ευχή και κατάρα να αγαπάει και να δίνει. Κάθε φορά που έδινε λίγη από την φλόγα της καρδιάς της, κάθε φορά που αγαπούσε, κάθε φορά που παθιαζόταν , τα μαλλιά της μάκραιναν και γυάλιζαν. Κάθε φορά που έπαιρνε για αντάλλαγμα πίκρα, υποκρισία και δάκρυα,μπαινε γύρω από την καρδιά της ένα μικρό λιθαράκι.
Τα χρόνια περνούσαν και τα μαλλιά της Ραπουνζέλ ήταν τόσο μακριά ,που αναγκαζόταν να τα πλέκει σε πλεξούδες, ενώ το βάρος τους την είχε καθηλώσει. Τα λιθαράκια είχαν χτίσει έναν ψηλό πύργο γύρω της κι αυτή καθισμένη στην κορυφή έβλεπε τον κόσμο από ένα μικρό παράθυρο, που μετά βίας κρατούσε ανοιχτό.
Μία μέρα άκουσε κάποιον να τραγουδάει έξω από το παραθύρι της. Έσκυψε και είδε ένα νεαρό άντρα, που χαμογελαστός της έγνεφε «Καλή μου Ραπουντζέλ, είναι κρίμα να κάθεσαι μόνη σου. Έλα να γνωριστούμε, να παίξουμε, να αγαπηθούμε» της είπε και τα μάτια του έλαμψαν καθώς την κοιτούσε . «Δεν μπορώ να κουνηθώ, δεν μπορώ να κατέβω, δεν μπορώ να σε φτάσω» του απάντησε στεναχωρημένη .«Μην στεναχωριέσαι γλυκιά μου. Ρίξε τις πλεξούδες από το παράθυρο κι εγώ θα τις κάνω σκάλα για να βρεθώ κοντά σου».
Έτσι κι έγινε. Κι ο έρωτας που δεν γύρεψε, που δεν περίμενε και δεν έλπιζε
ήρθε κοντά της και ο κόσμος της άλλαξε κι η Ραπουνζέλ, καθισμένη στο παραθύρι της, έπλεκε κάθε μέρα τα μαλλιά της, που συνέχιζαν να μακραίνουν, περιμένοντάς τον να τα ξανακάνει σκάλα, περιμένοντας την ώρα που θα βρεθεί ξανά στην αγκαλιά του.
Πέρασαν σχεδόν δυο μήνες κι ο νεαρός Έρωτας σταμάτησε να σφυρίζει κάτω από παραθύρι της .Άδικα ατένιζε τον ορίζοντα ψάχνοντας τα ίχνη του. Τα μαλλιά της χάσανε την λάμψη τους κι η απογοητευμένη Ραπουνζέλ είδε τον πύργο να ψηλώνει.
Ο καιρός περνούσε κι άρχισε να γυρίζει στις γνωστές ρουτίνες. Άρχισε πάλι να χαμογελάει και να πλέκει τα όνειρά της στα μαύρα της μαλλιά. Μια μέρα άκουσε πάλι το γνωστό τραγούδι έξω από το παραθύρι της και γεμάτη προσμονή, ξεχνώντας κάθε επιφύλαξη, ξεχνώντας την ατέρμονη αναμονή, ξεχνώντας την πίκρα της εγκατάλειψης, έριξε πάλι τις πλεξούδες της.
Δεν τον ρώτησε γιατί χάθηκε.
Δεν τον ρώτησε γιατί γύρισε.
Δεν τον ρώτησε τι ήθελε.
Όταν τελικά ανέβηκε , της είπε επιτακτικά «Δεν μπορώ να σκαρφαλώνω στα μαλλιά σου για να βρισκόμαστε. Δεν μπορώ να διακινδυνεύω να πέσω και να χτυπήσω για να σε φτάσω. Τα μαλλιά σου φταίνε που χαθήκαμε τόσο καιρό. Θα σε βοηθήσω να τα κόψουμε κι έτσι θα κατέβεις εσύ να μ’ ανταμώσεις.».Αν και φοβόταν να τα κόψει, έχοντας συνηθίσει το βάρος τους και θεωρώντας τα κομμάτι αναπόσπαστο του εαυτού της, η Ραπουνζέλ συμφώνησε αμέσως μαζί του
Ο Έρωτας γύρισε την επόμενη μέρα κρατώντας ένα μεγάλο ψαλίδι Ανέβαινε προς το μέρος της κόβοντας κομμάτια από όνειρα κι ελπίδες, γυμνώνοντας στο διάβα του το παρελθόν και τον πλούτο της καρδιάς της . Όταν έφτασε τελικά κοντά της την κοίταξε με άδεια μάτια ,γέλασε και είπε «Αχ, μικρή μου ονειροπαρμένη, δεν αξίζεις τελικά τίποτα χωρίς τα μαλλιά σου» και μπροστά στα έκπληκτα και δακρυσμένα της μάτια πήδηξε έξω, μακριά της.
Τρομαγμένη έσκυψε να δει , φοβούμενη μήπως χτύπησε κατά την πτώση. Τον είδε να προσγειώνεται ομαλά στο μαλακό στρώμα ,που είχαν κάνει τα κομμένα της μαλλιά . Σηκώθηκε, τίναξε από πάνω του και τις τελευταίες τρίχες κι έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω του.
Κατέβηκε τρέχοντας τις σκάλες του πύργου, παράξενα ανάλαφρη χωρίς τον όγκο των μαλλιών της. Η πόρτα έχασκε ορθάνοιχτη μπροστά της. Βγήκε έξω διστακτικά και σκέπασε με τα χέρια τα μάτια της ψάχνοντας να βρει κάποιο ίχνος τους, κάποιο σημάδι. Το μόνο που είδε μπροστά της ήταν ο σωρός των κομμένων της μαλλιών. Πέρασε τα δάχτυλά της μηχανικά ανάμεσα στα κοντοκουρεμένα της μαλλιά
Σήκωσε το κεφάλι της προς τον ήλιο και αναστέναξε πνίγοντας έναν λυγμό.
Πέρασε καιρός. Αν κάποτε περάσει κάποιος έξω από τον ψηλό πύργο, θα την βρει καθισμένη μπροστά στο παραθύρι να χτενίζει τα μακριά μαύρα της μαλλιά τραγουδώντας μ’ ένα παράξενο χαμόγελο στα χείλη. Η πόρτα του πύργου είναι ανοιχτή ενώ στο κατώφλι της γράφει «Όποιος κι αν είσαι μπες, αν θέλεις να γνωριστούμε. Ανέβα τα σκαλιά, αν θέλεις να έρθεις κοντά μου. Να ξέρεις όμως πως δεν θα θυσιάσω για σένα τα μαλλιά μου»

19 σχόλια:

  1. ...αχ! μικρούλα μου ραπουντζέλ όσο και να προσπαθείς να με πείσεις ότι η ιστορία αυτή κρύβει πόνο θα καταλάβεις ότι μια μέρα που θα βγεις από τον πύργο σου...πόσο αισιόδοξη πλευρά υπάρχει...γιατί τώρα ΞΕΡΕΙΣ!!!

    σε φιλώ καρδούλα μου γλυκά όπως μόνο εμείς ξέρουμε σαν φίλες..και σ΄ευχαριστώ γι΄αυτό που διάβασα!!!!

    μακιαχ10000000!
    Κωνσταντίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένη μου φίλη,
    Ο πύργος μου είναι ανοιχτός για αυτούς που θέλουν να είναι κοντά μου, όπως εσύ..
    Όπως όλοι οι δεσμώτες, αγαπώ την φυλακή μου, αλλά ξέρω και να σπάω τα δεσμά, όποτε χρειαστεί!

    Μάκια90000000!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δε θα κρατηθώ, καλή μου Κοκκινοσκουφίτσα και θα σχολιάσω (αν και λεκτικώς τουλάχιστον, είσαι ενήμερη για την άποψή μου!).

    Ξέρεις πόσο σ' αγαπώ και ξέρεις ότι ένας λόγος που έχουμε καλή "χημεία" στη φιλία μας, είναι ότι είμαστε εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι.

    Οκ, η διασκευή του παραμυθιού είναι γ@μάτη, αλλά έχω σοβαρές ενστάσεις ως προς την αντιμετώπιση των κακών που συναντάμε στη ζωή μας!

    Δεν μπορεί, κυρία μου, να έρχεται ο so-called "Έρωτας" (ένα κ@θήκι και μισό κατά την ταπεινή μου άποψη!), να με κουρεύει και να με κάνει σαν τη G.I. Jane (βλ. ομώνυμη ταινία με τη Demie Moore -απλά θεϊκή!) και μετά να μου λέει τρίχες! (ότι δηλαδή χωρίς τις τρίχες μου, είμαι ένα τίποτα!).....

    Απείρως με σύγχυσε ο καραγκιόζης, που κούρεψε το κοριτσάκι, το κορόιδεψε (αφού το έκανε σαν τα μούτρα του, ο τραχανάς), αλλά έπεσε στα μαλλιά της και δεν χτύπησε!!!!.....

    Οκ, επειδή πολύ με σύγχυσε αυτή η ιστορία, μερικές διορθώσεις που θα μπορούσες να κάνεις (τουλάχιστον στο επόμενο παραμύθι!):

    α) "Ξεχνώντας την πίκρα της εγκατάλειψης, έριξε πάλι τις πλεξούδες της." - όμως καλού-κακού ήταν οπλισμένη και με ένα 45άρι magnum με σφαίρες των 9mm!

    β) "Δεν τον ρώτησε γιατί χάθηκε
    Δεν τον ρώτησε γιατί γύρισε
    Δεν τον ρώτησε τι ήθελε" και πολύ κακώς, γιατί σε δίκη, θα μπορούσε να τα χρησιμοποιήσει εναντίον του.

    γ) " Όταν τελικά ανέβηκε , της είπε επιτακτικά
    «Δεν μπορώ να σκαρφαλώνω στα μαλλιά σου για να βρισκόμαστε.
    Δεν μπορώ να διακινδυνεύω να πέσω και να χτυπήσω για να σε φτάσω.
    Τα μαλλιά σου φταίνε που χαθήκαμε τόσο καιρό."

    Και ποιος είσαι εσύ, βρε παπάρα, που θα κατηγορήσεις τα μαλλιά μου! Πες ότι είσαι φλώρος και δε γουστάρεις πολλά-πολλά γιατί αν ήσουν άντρας, δε θα λογάριαζες τίποτα μπροστά στην αγάπη! Τραχανά! Ε, τραχανά!.....

    δ) "Ο Έρωτας γύρισε την επόμενη μέρα κρατώντας ένα μεγάλο ψαλίδι..... Ανέβαινε προς το μέρος της κόβοντας κομμάτια από όνειρα κι ελπίδες... Όταν έφτασε τελικά κοντά της την κοίταξε με άδεια μάτια ,γέλασε και είπε
    «Αχ, μικρή μου ονειροπαρμένη, δεν αξίζεις τελικά τίποτα χωρίς τα μαλλιά σου».
    Και μπροστά στα έκπληκτα και δακρυσμένα της μάτια πήδηξε έξω, μακριά της."

    Μακράν το πιο "συγχυσιάρικο" τμήμα όλου του παραμυθιού!!! Απερίγραπτα τα νεύρα μου όταν το διάβασα! Ακόμα και τώρα, νιώθω τους καπνούς να βράζουν στα αυτιά μου, ακριβώς όπως στα καρτούν!
    Μιλάμε για το απόλυτο πρότυπο του ανυπέρβλητου μ@λ@κα!!!! Αν μου το 'χε πει εμένα αυτό (που όπως ξέρεις έχω μια τρέλλα με τα μαλλιά μου κυριολεκτικότατα!) θα είχε φάει κλωτσιά στα @ρ.....δια που ακόμα θα σερνόταν, το π....άρι το μπλε!

    ε) "Τρομαγμένη έσκυψε να δει , φοβούμενη μήπως χτύπησε κατά την πτώση."

    No, no, no!.... Όχι τρομαγμένη! Απογοητευμένη που είδε το βλάκα να σηκώνεται! Κι επειδή είχε γλυτώσει, τράβηξε τη βαλίστρα και του κάρφωσε μια σαΐτα στην πλάτη, να μάθει να φέρεται ο κάφρος!.... Η Ραπουντζέλ γέλασε ευχαριστημένη: Κανένας άλλος δεν θα πείραζε τα μαλλιά της! Θα είχαν όλοι την ίδια τύχη! :)

    στ) "Η πόρτα του πύργου είναι ανοιχτή ενώ στο κατώφλι της γράφει «Όποιος κι αν είσαι μπες, αν θέλεις να γνωριστούμε.
    Ανέβα τα σκαλιά, αν θέλεις να έρθεις κοντά μου.
    Να ξέρεις όμως πως δεν θα θυσιάσω για σένα τα μαλλιά μου»", κ@ργιόλη!

    :D :D :D

    Νομίζω ότι αυτές οι προσθήκες, δίνουν μια πιο αισιόδοξη νότα στο κατά τ' άλλα πολύ συγκινητικό παραμυθάκι σου. Όμως, εγείρει το αίσθημα του δικαίου, για κάθε αδικία που διαπράττεται... Ξέρω ότι δε μπορώ να σώσω τον κόσμο, αλλά δεν ανέχομαι να γυρνάω την πλάτη μου στην αδικία....

    I quote for the truth of it: "The only thing necessary for the triumph of evil (and injustice) is for good men to do nothing." Edmund Burke

    Crimson
    aka "Η αδικία πέθανε!"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολυαγαπημένο μου πιγκουϊνάκι,
    Όπως πολύ σωστά ανέφερες είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά αυτό δεν επηρεάζει την φιλία, την εκτίμηση και την αγάπη, που έχουμε.
    Ξέρεις πολύ καλά ότι η άποψη μου είναι ότι το τριαντάφυλλο είναι πιο δυνατό από το σπαθί.
    Θεωρώ ότι επιτρέποντας την λάθος συμπεριφορά κάποιου άλλου να διαφοροποιήσει την δική μας ηθική, δικαιώνουμε αυτήν την συμπεριφορά και «κόβουμε τα μαλλιά μας»..
    Πάντως, η δική σου εκδοχή ήταν αρκετά διασκεδαστική!!!
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Α! Και να μην ξεχάσω!

    Linux rulzzzzz!!!

    (άσχετο, αλλά πορώθηκα τώρα! ;) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χαίρομαι που διασκεδάζω τα πλήθη! :)))

    Νομίζω ότι το έθεσες πολύ ωραία και συμμερίζομαι ΑΠΟΛΥΤΑ την άποψή σου, επικροτώντας την ορθότητά της! :)

    Ναι, είμαστε τόσο διαφορετικές (αλλά και τόσο ίδιες σε κάποια πράγματα), που πραγματικά είναι πολύ ενδιαφέρον (με διασκεδαστικούς τόνους!) η καθημερινή "συμβίωση" όχι μόνο στο επαγγελματικό περιβάλλον, αλλά και σε φιλικό!

    Και!..... Στο θέμα μας τώρα!

    Πόσες φορές σου έχω πει (μη μετρήσιμο μέγεθος!) να σταματήσεις να κουνάς το τριαντάφυλλο σα σπαθί και να χρησιμοποιήσεις το ίδιο το σπαθί ipso facto! Ή ακόμα καλύτερα: το 45άρι που λέγαμε!!!

    Οκ, δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος, δεν πηγαίνω με το σταυρό στο χέρι και αν με ζωγράφισες σαν άγγελο, τότε σίγουρα θα ήμουν ο έκππτωτος (ο έξω-από-'δώ!)... Αλλά δε μπορώ να κάθομαι και να μου κόβουν τα μονάκριβα, πολύτιμα, χαριτωμένα και πανέμορφα μαλλάκια μου & εγώ να κουνάω το τριαντάφυλλο (ή το μαντηλάκι με τα δάκρυά μου!)

    No way, no Sir!
    Not me!
    Never!
    Ever!
    & Forever!
    ................

    Πάω να τσακώσω το σπαθί μου... Τι λέω! Την κοντόκαννη εννοούσα, να φάω λάχανο τα π@π...ρια αυτού του κόσμου!

    /Crimson set psycho mode on+!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πρώτον, σταμάτα να παίρνεις χαλασμένα την ώρα που εργάζεσαι..δεν κάνει σε κανένα καλό!!
    Δεύτερον, πρέπει να κοιτάξεις αυτήν την ψύχωση με τα μαλλιά!!
    Τρίτον,δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι-όλοι μας έκπτωτοι άγγελοι είμαστε..

    ΥΓ. Κάτι πρέπει να κάνουμε και για το @@@λεξιλόγιό σου για να μην βρεθείς χαμάλης στο λιμάνι ή στην λαχαναγορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. P.S. Της Ραπουντζέλ εννοούσα! Μπέρδεψα το παραμύθι! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολυαγαπημένη μου, Κοκκινοσκουφίτσα!

    Οι διάφορες οπιούχες, εργογόνες και λοιπές ουσίες με τις οποίες μπορεί (ή δε μπορεί) να τροφοδοτείται ο οργανισμός μου ανά τακτά χρονικά διαστήματα, δεν έχουν λόγο ύπαρξης σε αυτή τη συζήτηση! Με πλήρη διανοητική διαύγεια παραθέτω την προσωπική μου άποψη, που νομίζω ότι θα εκτόξευε το παραμύθι, προσδίδοντάς του μια φινέτσα υψηλών προδιαγραφών! (μα τι λέω, η άτιμη! Ζωγραφίζω!)....

    Ανταπαντώντας στο δεύτερο σχόλιο που τόσο δεικτικά αναφέρεις, θα έπρεπε να ντρέπεσαι, γιατί εσύ, σα γνήσιο λιονταράκι, θα έπρεπε να είχες μια αντίστοιχη ή και μεγαλύτερη ψύχωση με τα μαλλάκια σου! Αν είναι ποτέ δυνατόν, να αφήνουμε τον κάθε τυχόντα να μας κουρεύει και ν' ανησυχούμε κιόλας μήπως έπαθε τίποτα! Ήμαρτον, Κύριε! :)

    Σχετικά με το τρίτο θέμα που θίγεις, μεταξύ σοβαρού και αστείου, όλοι έκπτωτοι είμαστε -δε διαφωνώ, και όλοι θα πάμε στην κόλαση, I am just trying to get the good seats! :)))

    Εν κατακλείδει, το λεξιλόγιό μου είναι ενδεικτικό και αποδεικτικτό της συναισθηματικής κατάστασης στην οποία με έφερε η άδικη τροπή της Χιονάτης...

    Ακόμα δυσκολεύομαι να καταπιώ το γεγονός ότι έκατσε να της κόψουν τα μαλλιά και μετά το άλλο το τομάρι χαχάνιζε κιόλας....
    Τι ζώο, Θέε μου.....

    Αυτά τα ολίγα!

    Α! Στο λιμάνι και στη λαχαναγορά τουλάχιστον έχει άντρες που φοράνε παντελόνια, όχι σαν το ζωντανό παραπάνω.... (άκου, "Έρωτας!"...... Jesus!)....

    Θα παρακολουθώ με αγωνία και θα περιμένω το σχόλιό σου, αγκαλιά με το 45άρι μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μεγάλος μάγκας ο Έρωτας.Εγώ δεν τον θεωρώ τον κακό της ιστορίας.Η 'αθώα' Ραπουντζέλ φταίει που πιστεύει κάθε ΜΑ...ΚΑ που συναντάει στο δρόμο της.
    Καλή μου Κοκκινοσκουφίτσα επέτρεψε μου να διαφωνήσω με το αισιόδοξο τέλος της ιστορίας σου.Η Ραπουντζέλ πάλι θα την πατήσει και θα κόψει τα μαλλάκια της.Γιατί ήταν,είναι και θα είναι θύμα...όπως και εγώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Για να απαντήσω στο ανώνυμο σχόλιο:
    -Η Ραπουντζέλ δεν είναι αθώα, γιατί ήδη έχει δοκιμάσει τον απαγορευμένο καρπό (έτσι άλλωστε χτίστηκε ο πύργος).
    -Δεν είναι μάγκας ο Έρωτας επειδή φεύγει αλώβητος-είναι πιο δύσκολο να μείνεις και θέλει περισσότερη μαγκιά να προσπαθήσεις να νικήσεις τον εγωισμό σου.
    -Το θέμα δεν είναι να μην ξαναπατήσει-το θέμα είναι να μην θυσιάσει την προσωπικότητά της για οποιονδήποτε..
    -Είναι γνωστό πως "δεν υπάρχουν αθώα θύματα"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. καταρχην να σε συγχαρω τοσο για τη γραφη σου οσο και για το γεγονος πως με την "ΡΑΠΟΥΝΤΖΕΛ" σου προβληματισες και παρακινησες πολλους να καταθεσουν με σθενος και παθος την αποψη τους..κατα καποιο τροπο τους ενεπνευσες να εκφραστουν..και αυτο νομιζω πως ειναι επιτυχια...ευγε λοιπον...
    καταθετοντας την προσωπικη μου αποψη, η "ΡΑΠΟΥΝΤΖΕΛ" ειναι ενα συμβολικο προσωπο, που συμβολιζει ενα κομματι της γυναικειας ψυχης και ιδιοσυγκρασιας που ειτε υπαρχει εμφανως ειτε κρυβεται σε λανθανουσα μορφη σε καθε γυναικα που εχει αγαπησει και εχει αγαπηθει εντονα, που εχει πονεσει και απογητευτει απο ενα μεγαλο ερωτα, οσο συγχρονη,δυναμικη, ανεξαρτητη και σκληρη και αν ειναι στη ζωη της..ολες εχουμε ή κρυβουμε μια "ΡΑΠΟΥΝΤΖΕΛ" μεσα μας..και ας μη το παραδεχομαστε..και νομιζω πως δεν ειναι και τοσο κακο στην τελικη...γιατι για μενα το να αγαπας πραγματικα κατι τετοιο σημαινει...να ξεπερνας τον εγωισμο σου...να θελεις να θυσιαζεις για αυτον που αγαπας τα "ΜΑΛΛΙΑ" σου, σημαντικα για σενα πραγματα, χωρις τυψεις και ενοχες και να ξεπερνας τον εαυτο σου...να αφηνεσαι και να δινεσαι...και αφου πληγωθηκες και επιασες πατο απο την απογοητευση και την πικρα να μη βαζεις μυαλο και να ξαναθελεις να ξαναδωσεις τον εαυτο σου..να ξανακανεις το ιδιο λαθος, να ξανακοβεις τα "ΜΑΛΛΙΑ" σου για εναν δυνατο ερωτα..δεν ξερω αν μπορει να μπει μετρο σε ολο αυτο ποτε..οσο ρομαντικη και αν ειναι"ΡΑΠΟΥΝΤΖΕΛ" σαν συμβολο, μου αρεσει που ακομη υπαρχει καπου βαθια μεσα μας και μας παρακινει ασυνειδητα να αγαπησουμε με ολο μας το ειναι και να ξεπερασουμε το εγω μας..ευχομαι απλα εκει εξω να βρισκονται και αρκετοι "ΡΑΠΟΥΝΤΖΕΛΟΙ" του αντιθετου φυλου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπημένη μου Ροδή,
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..
    Δεν θα σχολιάσω τίποτα άλλο πέραν του ότι σίγουρα υπάρχουν αρκετοί εκπρόσωποι του αντίθετου φύλου, που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν "τα μαλλιά" τους, απλά εκδηλώνονται λιγότερο..
    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλησπερα φωτεινη θα πρεπει να πεις στην
    μικρη σου Ραπουντζελ να μαθει να μην
    περιμενει να ανεβει καποιος αλλα να
    κατεβει αυτη και να την μαθεις να περπατα
    στη γη και να μην γκρινιαζει σαν κακομαθημενο
    παιδι!!! ΥΓ ..ΚΑΛΟ.. ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ
    ΤΑ.. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ.. ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ
    ΑΠΟ ΤΟ ΞΙΦΟΣ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλησπέρα φίλε μου λύκε,
    Προς υπεράσπιση της Ραπουντζέλ, θα πρέπει να σου επισημάνω τα κάτωθι:
    1-αν κάποιος θέλει να είναι μαζί της, δεν είναι δύσκολο να ανέβει μερικά σκαλιά
    2-αν δεν την πλήγωναν τόσο, τα σκαλιά θα ήταν λιγότερα
    3-μπορεί να είναι αιθεροβάμων, αλλά ξέρει να πατάει στην γη, όταν χρειαστεί-απλά μερικές φορές δεν το αντέχει..
    4-δεν νομίζω πως γκρινιάζει..συνήθως αντιδρά λίγο στωικά και υπολείπεται μαγκιάς στα προσωπικά της θέματα..
    5-αν είναι καλό το ότι το τριαντάφυλλο είναι πιο δυνατό από το ξίφος, νομίζω ότι στην πραγματικότητα δεν διαφωνούμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. πολυ μικρη η.. διαφωνια μας..το τριανταφυλλο
    τσιμπαει και το ξιφος περνει κεφαλια!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Μα γιά ένα μαλλί ζούμε..

    να το κόψουμε;
    δέν λέει..

    έστω κι αν ο χρόνος το παίρνει χρόνο με τον χρόνο..

    χαιρόμαστε την κάθε νέα τριχα που φυτρώνει :)

    κι ας είναι και άσπρη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή