Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Το κλειστό παράθυρο




Η Νίκη καθόταν στην αγαπημένη της θέση. Δίπλωσε να πόδια της και αγκαλιάζοντάς τα, ακούμπησε το πιγούνι στα γόνατά της. Έτσι κουβαριασμένη , κοίταξε έξω από το κλειστό παράθυρο.
Ήταν βράδυ κι όπως πολλά βράδια δεν μπορούσε και δεν ήθελε να κοιμηθεί. Της άρεσε αυτή η ώρα, που η πόλη ησύχαζε και τα όνειρα βγαίνανε βόλτα στους έρημους δρόμους. Της άρεσε να ακούει τους θορύβους και να τους αποκωδικοποιεί πριν κοιτάξει έξω για να επιβεβαιώσει την προέλευσή τους. Μα πιο πολύ απ’ όλα της άρεσε η αίσθηση εγγύτητας και απόστασης με τους άλλους συνταξιδιώτες του ονείρου, όπως αποκαλούσε τις σκιές στα φωτισμένα παράθυρα των πολυκατοικιών.
Σήμερα είχε διάθεση για κρυφτούλι. Δεν άναψε φως. Το φως του φεγγαριού έμπαινε από το παράθυρο και την γέμιζε με νοσταλγία για την χαμένη μαγεία. Την μαγεία που χάθηκε μαζί του και ξεκίνησε τον εκούσιο εγκλεισμό της στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της, στους τέσσερις τοίχους , που φυλάκιζαν την ψυχή της. Θα μπορούσε να δραπετεύσει. Θα μπορούσε να αντισταθεί στην διάθεση της παραίτησης. Αλλά δεν ήταν έτοιμη. Ήθελε να επανακτήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό και στα αισθήματά της.
Άναψε το κερί, που είχε πάντα κοντά της και το ακούμπησε δίπλα της. Η μουσική που είχε βάλει να παίζει μόλις που ακουγόταν , αλλά αυτή άκουγε ξεκάθαρα την μουσική και τους στίχους των τραγουδιών, που είχε επιλέξει για το σημερινό ξενύχτι. Κοίταξε πάλι έξω από το παράθυρο, προσπαθώντας να αδειάσει το κεφάλι της από τις σκέψεις, να λυτρωθεί για λίγο από το βάσανο της λογικής. Τράβηξε τις κουρτίνες και κλείνοντας τα μάτια έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω, τυλίγοντας τα χέρια της ακόμα πιο σφιχτά γύρω από τα γόνατα.
Τότε άκουσε τον θόρυβο . Κάτι βρισκόταν έξω από το παράθυρο. Κάτι που η προσγείωση στο περβάζι του παραθύρου διέκοψε την ονειροπόλησή της. Κάτι που σερνόταν θαρρείς προσπαθώντας να φτάσει κοντά της. Άνοιξε τα μάτια και κόντρα στο φως του φεγγαριού, είδε την σκιά μιας γάτας. Με αργές κινήσεις για να μην την τρομάξει, ανασηκώθηκε και τράβηξε τις κουρτίνες.
Βρέθηκε μπροστά σε έναν μαύρο γάτο που την κοιτούσε κατάματα με τα κίτρινα μάτια του να φέγγουν. Με μια ξαφνική παρόρμηση, άνοιξε το παράθυρο και περίμενε να δει τις αντιδράσεις του. Εκείνος , αφού δίστασε μια στιγμή, πήδηξε ανάλαφρα μέσα στο δωμάτιο. Αφού περπάτησε για λίγη ώρα με την ουρά σηκωμένη, νιαουρίζοντας περίεργα , σε όλο το δωμάτιο, σταμάτησε την εξερεύνηση της μικρής της φυλακής και έκατσε δίπλα της.
Η Νίκη είχε πάρει την προηγούμενη στάση της μπροστά στο παράθυρο και δεν γύρισε να τον κοιτάξει. Άπλωσε το χέρι της μόνο και τον χάιδεψε. Της άρεσε η απαλή γούνα κάτω από τα δάχτυλά της, η ζεστασιά που ανέδινε, το απαλό γουργουρητό. Η σιωπή της νύχτας γέμισε με την παρηγοριά της συντροφιάς. Σε λίγη ώρα ένιωσε τα μάτια της να κλείνουν. Αισθανόταν χαλαρή και νωχελική σαν γάτα. Χαμογέλασε στην σκέψη και πήγε για ύπνο, αφήνοντας τον απρόσμενο επισκέπτη μπροστά στο μισάνοιχτο παράθυρο.
Ξύπνησε το πρωί χωρίς τον γνωστό πονοκέφαλο, γεμάτη ενεργητικότητα και σιγοτραγουδώντας πήγε στο σαλόνι. Ο γάτος είχε φύγει. Χαμογέλασε μαζεύοντας το γεμάτο καφέ ακόμα φλιτζάνι , άδειασε το τασάκι, αντικατέστησε το λιωμένο κερί και έκλεισε το ανοιχτό παράθυρο. Δεν ήταν σίγουρη πως δεν το ονειρεύτηκε , αλλά ήταν σίγουρη πως κάτι είχε αλλάξει. Και αυτή η αλλαγή την γέμισε αισιοδοξία.
Το βράδυ την βρήκε με μια αίσθηση προσμονής. Έκατσε στην γνωστή της θέση, αλλά ένιωθε πως κάτι έλειπε από την συνήθεια. Σηκώθηκε κρατώντας στο χέρι το κερί και κοίταξε έξω από το παράθυρο. Ο γάτος ήταν ξαπλωμένος στο περβάζι της και κοιμόταν. Άνοιξε το παράθυρο και στο άκουσμά του, αυτός ξύπνησε και τεντώθηκε. Αμέσως μετά πήδηξε μέσα στο δωμάτιο και κουλουριάστηκε στην θέση, που πέρασε την προηγούμενη βραδιά.
Κάθισε δίπλα του οκλαδόν κι άρχισε να τον χαϊδεύει. Οι λέξεις που κρυμμένες μέσα της την έπνιγαν βγήκαν επιτέλους από τα χείλη της. Μιλούσε για ώρα, εκμυστηρευόμενη όλα όσα είχε στην καρδιά της, όλα όσα φίμωναν μέχρι τώρα τα αισθήματά της, όλα όσα δεν είχαν ειπωθεί. Κι ακούγοντας την φωνή της να λέει τα ανομολόγητα , ένιωθε το βάρος στο στήθος της να υποχωρεί και τον πόνο να απομυθοποιείται.
Κατάλαβε πως ο εγκλεισμός της είχε πάρει τέλος. Έτσι απλά, χωρίς τυμπανοκρουσίες, ένιωσε πως θα μπορούσε να προχωρήσει. Να ανοίξει και πάλι την καρδιά και τις αισθήσεις της. Να εμπιστευτεί , εμπιστευόμενη τις οδηγίες της ψυχής της. Να απλώσει το χέρι και να χαϊδέψει τον μαύρο γάτο , που θα ερχόταν όταν δεν τον περίμενε.
Δεν έκλεισε το παράθυρο πηγαίνοντας για ύπνο. Δεν θα προσπαθούσε να κρατήσει την συντροφιά του γάτου, δεσμεύοντάς τον. Ήξερε πως θα ερχόταν ξανά. Και πως θα τον άφηνε να φύγει ξανά χωρίς πικρία. Ο έρωτας θα ερχόταν σαν απροσδόκητο δώρο , όπως ο γάτος, κι αυτή θα δεχόταν το δώρο αυτό, ανοίγοντας διάπλατα το παράθυρο .


15 σχόλια:

  1. "Για εναν βατραχο που σαλεψε
    σπαραξε η σιωπη στον πεθαμενο βαλτο"

    Η παραιτηση δεν ειναι απαραιτητα "κατακριτεα"

    Ακομα κι αν κατι κανει την ηρωιδα σου να ξεφυγει απο αυτο που εχει φτιαξει για τον εαυτο της δεν σημαινει οτι θα την βγαλει τελειως απο αυτο.

    Ομορφη ιστορια
    Καλη σου μερα
    Και το γνωστο φιλι
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένη μου Φωτεινή.:) Eίδα Φως και μπήκα.!

    "Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακες τα βράδια Χωρις αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει ο αέρας να'χω το νου μου αδειανό να'χω και πρίμο τον καιρό..."

    Έτσι είναι..κάποια ανύποπτη στιγμή απομυθοποιούνται όλα.! Και καθώς η ψυχή χαμογελά ξανά νιώθεις πως η αληθεια σου αγαπά τα όρια της γιατί εκεί συναντά το ωραίο.Υπέροχο αυτό που μόλις διάβασα.Υπέροχη κι η δική σου παρουσία που ξέρει να κρατά αναμμένη τη φλόγα των απο ψυχής λέξεων κόντρα στα παραμυθιάσματα και στο σκοτάδι των καιρών.

    Την Καλημέρα το Χαμόγελο και την αγάπη μου.:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπημένη μου Νάντια,

    Δεν υπάρχει κατακριτέα επιλογή για τον τρόπο,που ο καθένας αντιμετωπίζει τον εαυτό του και γλύφει τις πληγές του.

    Η ηρωίδα μου θα ξεφύγει αν δεν προσπαθήσει να πετάξει φορώντας κέρινα φτερά..

    Καλή σου μέρα, το γνωστό χαμόγελο κι ένα φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένο μου Αερικό,

    Το φως είναι πάντα αναμμένο για αυτούς που θέλουν να το δουν.

    Στα όρια κάθε ψυχής κρύβεται η ομορφιά της κι η απομυθοποίηση του ονείρου ξεχωρίζει το σιτάρι από το άχυρο..

    Καλή σου μέρα κι ένα μελένιο φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η απομυθοποίηση του ονείρου?
    Αυτό είναι το ζητούμενο εδώ?
    Γι' αυτό ονειρευόμαστε?
    Για να τα απομυθοποιήσουμε κάποτε όλα?
    Εγώ αρνούμαι.
    Το όνειρο θέλω να το ζήσω, όχι να το απομυθοποιήσω.
    Κι ας με λένε ονειροπόλο, ίσως κι ονειροπαρμένο..
    μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. και.. ο γατος πονηρος πειραζε τα κοριτσια και γινονταν καπνος ...μπορει ο γατος να μην 'ρθει μα θα 'ρθουν αλλα ζωα.. ομορφη ιστορια φωτεινη μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Φτιάχνουμε οι ίδιοι εκείνη τη φυλακή μέσα στην οποία υποχρεώνουμε τον εαυτό μας να ζει αγκαλιά με όλες εκείνες τις αναμνήσεις από το παρελθόν που βάζουν φρένο στο παρόν και στο όνειρο του μέλλοντος.

    Έρχεται κάποτε όμως η στιγμή, που αποφασίζουμε να προχωρήσουμε...Κι αφήνουμε τις αναμνήσεις, αφήνουμε καί τη φυλακή και δεχόμαστε το "καινούργιο" που μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο :)

    Εύχομαι η ζωή σου να είναι γεμάτη ανοιχτά παράθυρα, νέες ευκαιρίες και συγκινήσεις...
    Πανέμορφη η ιστορία σου γι'ακόμη μία φορά!

    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπητέ Ανώνυμε Ονειροπόλε,

    Το όνειρο συντηρείται μόνο αν αντέξει την απομυθοποίησή του..

    Καλό σου βράδυ κι ένα όνειρο :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλέ μου λύκε,

    Θα περίμενα πως εσύ θα έδειχνες μεγαλύτερη επιείκια στον γάτο και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.
    Συνήθως στρέφεσαι εναντίον των ανθρώπων...

    Ο γάτος μας της ιστορίας μας δεν ήταν πονηρός. Έγινε έστω και άθελά του, παρηγορητής.
    Εγώ πιστεύω πως ο γάτος θα γυρίσει.Όπως και ο έρωτας..

    Καλό σου βράδυ και σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ζαχαρένια μου Φαίη,

    Κι εγώ το εύχομαι..:)
    Ας ανοίξουμε τα παράθυρα λοιπόν!!

    Φιλάκια κι ένα μεγάλο χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. ο γατος θα χασει αδερφακι!!
    που θα βρει καλυτερα ε??

    ομορφη ιστορια κ μεγαλοψυχη η ηρωιδα της...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπημένε μου αδερφέ,

    Μου αρέσει που πάντα στηρίζεις τις ηρωίδες των παραμυθιών και των ιστοριών μου :)

    Μια καλησπέρα, ένα χαμόγελο και μια νεραϊδούλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Καλέ μου George,

    Κι όπως όλα τα καλά όνειρα, θα πάει στον Παράδεισο..:)

    Την καληνύχτα μου κι ένα χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μενει ποτέ ο Έρωτας, Πάρμι???

    Τι λεν τα σοφά παραμύθια????

    ΑπάντησηΔιαγραφή