Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Ο ιστός




Η Μαρκέλλα προχωρούσε τραγουδώντας στο μονοπάτι του δάσους. Ήταν χαρούμενη και γεμάτη ενεργητικότητα καθώς η μέρα προμηνυόταν ηλιόλουστη και λαμπερή, μετά από μέρες βροχής, που την είχαν καθηλώσει μέσα.
Είχε φύγει από το σπίτι στα κλεφτά, πατώντας στις άκρες των δαχτύλων της, για να μην ξυπνήσει κανέναν. Δεν ήθελε να ξεκινήσει την μέρα της με την ρουτίνα του πρωινού, δεν ήθελε να την προσγειώσουν πριν ακόμα πετάξει. Η αίσθηση ότι το έσκασε από την καθημερινότητα, την έκανε να τραγουδάει.
Το φθινόπωρο είχε μπει για τα καλά και το δάσος στολισμένο με το κόκκινο, το καφέ, το χρυσαφί και το κίτρινο των φύλλων ήταν μαγευτικό. Οι μέρες άρχισαν να μικραίνουν και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος μεθούσε τις αισθήσεις της.
Το δάσος έσφυζε από ζωή. Έβλεπε γύρω της ζώα κρύβουν αποθέματα τροφής, άλλα να κυνηγούν για να παχύνουν κι άλλα να τακτοποιούν τη φωλιά τους. Όλοι ετοιμάζονταν για τον χειμώνα .Το ίδιο έπρεπε να κάνει κι αυτή. Αλλά πάντα απεχθανόταν τα πρέπει.
Πήγε κάτω από ένα δέντρο και κούνησε απαλά το πρώτο κλαδί που έφτανε το χέρι της. Σήκωσε το πρόσωπό της με προσμονή , έκλεισε τα μάτια κι άφησε τις στάλες τις βροχής, που έπεσαν από τα φύλλα, να της ξεπλύνουν το πρόσωπο. Ένιωσε αμέσως να χαλαρώνει.
Κράτησε το χέρι της ακίνητο για να μην κυλήσει η σταγόνα που τρεμάμενη έκατσε πάνω του. Μια ηλιαχτίδα που τρύπωσε ανάμεσα στα κλαδιά, έδωσε στην σταγόνα χρώματα και ζωή. Η Μαρκέλλα χαμογελώντας έφερε το χέρι της στο ύψος των ματιών για να την θαυμάσει. Την έφερε στα χείλη της και χαμογέλασε.
Άρχισε να χορεύει ακούγοντας την μουσική της καρδιάς της και το κελάηδημα των πουλιών. Τα βήματά της τυφλά την οδηγούσαν σε μέρη απάτητα, στην καρδιά του δάσους μέχρι που ο μόνος ήχος που άκουγε ήταν το τρίξιμο των φύλλων στο ανάλαφρο πάτημά της και οι χτύποι της καρδιάς της. Σταμάτησε λαχανιασμένη κι έκατσε στον κορμό ενός δέντρου.
Εκεί ο ήλιος δεν είχε φτάσει ακόμα. Η πρωινή πάχνη τύλιγε τα πάντα γύρω της και μια χλωμή ομίχλη άφηνε την υποψία πως η μέρα παραμόνευε, αλλά ήταν ακόμα μακριά. Είχε κάτι απόκοσμο και οικείο, σαν όνειρο που δεν θυμάσαι το πρωί , αλλά νιώθεις τον αντίκτυπό του.
Και τότε τον είδε. Ήταν το ομορφότερο πράγμα που είχε δει στην ζωή της. Ανάμεσα σε δύο κοντινά δέντρα ένας ιστός αράχνης, λεπτοδουλεμένος, με τις στάλες τις βροχής να λαμπυρίζουν επάνω του σαν μικρά διαμάντια. Έκλεισε τα μάτια θαμπωμένη για να τα ανοίξει αμέσως μετά, φοβούμενη μην τον χάσει από τα μάτια της. Πλησίασε πιο κοντά , κρατώντας την ανάσα της για να μην τον χαλάσει.
Άκουσε τα βήματα κι είδε το λεπτό νήμα που έπεσε από ψηλά. Η μεγάλη μαύρη αράχνη κατέβαινε να επιθεωρήσει το έργο της. Η Μαρκέλλα ανατρίχιασε αλλά έμεινε ακίνητη. Μαγεμένη την είδε να προσγειώνεται στον ιστό και να περπατάει πάνω του, διορθώνοντας μικρές ατέλειες.
Όταν άκουσε το τραγούδι , γύρισε ξαφνιασμένη ψάχνοντας την πηγή του. Κοίταξε με έκπληξη την αράχνη κι έκανε ένα βήμα μπροστά. Η αράχνη τραγουδούσε. Κάθε μπάλωμα στον ιστό κι ένα τραγούδι αγαπημένο, που μιλούσε μέσα στην καρδιά. Κι αντί αυτό να φαίνεται παράταιρο, έδειχνε απόλυτα ταιριαστό.
Έκανε ένα ακόμα βήμα μπροστά. Ένιωσε τις στάλες της βροχής να μουσκεύουν τα μαζεμένα της φτερά, καθώς ο αραχνοΰφαντος ιστός κόλλησε πάνω της. Προσπάθησε να κάνει πίσω, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να μπλεχτεί ακόμα περισσότερο στο λεπτό νήμα. Άπλωσε τα χέρια να το σκίσει , αλλά ανακάλυψε έντρομη πως αν και λεπτό, το νήμα ήταν πολύ ανθεκτικό.
Η αράχνη δεν γύρισε να την κοιτάξει. Συνέχισε να τραγουδάει και να προχωράει προς την αντίθετη κατεύθυνση μπαλώνοντας τα μικρά κενά και ταχτοποιώντας τις στάλες της βροχής στο διάβα της . Ένιωσε πολύ μικρή και ανίσχυρη, ενώ ο φόβος ότι θα έμενε ξεχασμένη εκεί, παγιδευμένη από την περιέργεια και το θάμπωμά της από την ομορφιά, υπερτερούσε του ένστικτου της επιβίωσης.
Άρχισε να φωνάζει δυνατά καλώντας την αράχνη να γυρίσει πίσω. Όταν εκείνη εξακολούθησε να την αγνοεί , άρχισε να βρίζει και καταριέται. Κι όταν την έχασε τελικά από τα μάτια της, άρχισε να κλαίει. Κι ενώ τα δάκρυά της κυλούσαν ασταμάτητα , είδε πως μεταμορφώνονταν σε μικρά διαμαντάκια που την στόλιζαν. Σκούπισε τα μάτια της με την ανάστροφη του χεριού της και μάζεψε μια χούφτα λαμπερά διαμαντάκια.
Ήξερε από μαγεία και σπάνια την ξάφνιαζε το παράδοξο. Αλλά αυτό δεν το είχε συναντήσει μέχρι σήμερα. Κοίταξε πιο προσεχτικά τον ιστό, που την μάγεψε και παγίδεψε με την ομορφιά του. Τότε κατάλαβε πως αυτά που είχε θεωρήσει στην αρχή σταγόνες της βροχής, ήταν τα δάκρυα της αράχνης.
Χάιδεψε τον ιστό που την τύλιγε κι ένιωσε πως κάτω από το ανθεκτικό μεταξένιο νήμα και τα πολύπλοκα σχέδια ήταν κρυμμένα όλα τα τραγούδια, τα όνειρα, η απογοήτευση, η περηφάνια και η σκληρότητα της αράχνης. Ένιωσε ένα τσίμπημα στην καρδιά της , που η αδρεναλίνη την έκανε να χτυπάει σαν τρελή. Είχε ακούσει γι’ αυτό, αλλά δεν το είχε νιώσει ποτέ μέχρι σήμερα. Δεν θα προσπαθούσε να ξεφύγει.
Περίμενε ώρες. Ξαπλωμένη πάνω στον ιστό, χαλαρή και ακίνητη, παρακολουθούσε τα έντομα, που ξεγελασμένα μπλεκόταν στον ιστό κι έμεναν παγιδευμένα χάρη στην κόλλα, που υπήρχε κρυμμένη στην έλικα που διέσχιζε κυκλικά τον ιστό, από το κέντρο ως την άκρη του. Ένιωθε τον φόβο τους και τα λυπόταν ξέροντας πως θα άφηναν εκεί την τελευταία τους πνοή χωρίς να έχουν καταλάβει την ομορφιά του.
Είχε αρχίσει να λαγοκοιμάται, όταν άκουσε το τραγούδι. Γύρισε γεμάτη προσμονή κι είδε την αράχνη να έρχεται προς το μέρος της. Το πρόσωπό της ήταν στην σκιά και δεν μπορούσε να μαντέψει τα συναισθήματά της, αλλά δεν ένιωθε καθόλου φόβο, μόνο προσμονή. Το τραγούδι σταμάτησε και το μόνο που ακουγόταν ήταν τα βήματα της αράχνης καθώς πλησίαζε και ο αναστεναγμός των εντόμων.
Έφτασε κοντά της και την κοίταξε στα μάτια. «Γιατί δεν έφυγες» την ρώτησε. «Ξέρω πως το μπορούσες». Η Μαρκέλλα χαμογέλασε και είπε «διάβασα τον ιστό σου. Είδα τα διαμάντια και κατάλαβα την σημασία τους. Θέλω να μείνω μαζί σου». Η αράχνη πλησίασε ώσπου το πρόσωπό της κόλλησε στο δικό της.
«Είμαι το πιο ακατάλληλο άτομο για εσένα. Δεν θέλω για να σε αφήσω να ελπίζεις σε ένα όνειρο που δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί. Έχεις όμορφη ψυχή και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι μαζί μου η ζωή σου θα είναι κόλαση. Δεν θα μπορέσεις να βαδίσεις μαζί μου στον ιστό, ούτε να κυνηγάς έντομα για να ζήσεις. Κι αυτός ο ιστός δεν φτιάχτηκε για σένα».
Η Μαρκέλλα δεν απάντησε. Άπλωσε μόνο τα χέρια της και αγκάλιασε σφιχτά την αράχνη. Δεν χαλάρωσε το αγκάλιασμά της ούτε όταν προσπάθησε βίαια να της ξεφύγει. Η αράχνη την ελευθέρωσε από τα δεσμά της και την καθάρισε από την κόλλα. Ώρες μετά την αγκάλιασε με την σειρά της. Κι έτσι αγκαλιασμένους τους βρήκε το πρωί.
Με την πρώτη ηλιαχτίδα η αράχνη έφυγε. Η νεράιδα σηκώθηκε χαμογελώντας. Πήρε ένα διαμάντι από τον ιστό και στόλισε τα μαλλιά της.

20 σχόλια:

  1. Κάθε μέρα καλύπτουμε αποστάσεις που μας χωρίζουν από κάποια άτομα, και μεγαλώνουμε άλλες που κάποτε μας ένωναν. Το πιό σημαντικό απ'όλα όμως...δεν είναι η απόσταση που μεγαλώνει ή που μικραίνει...αλλά αυτά που κερδίζουμε στην πορεία. Η επαφή, η γνωριμία...η ζωή.
    Κάθε ιστορία σου κι ένα μικρό διαμάντι όπως τα δάκρυα της αράχνης στον "Ιστό". :)

    ΥΓ: Κάτι μου έλεγε πως θα την ανέβαζες σήμερα τελικά...γι'αυτό έκανα συχνές επισκέψεις :))
    Καληνύχτα...
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Οι άνθρωποι υφαίνουν το δικό τους ιστό κρύβοντας εκεί τα διαμάντια τους και προχωράνε ελπίζοντας πως κάποιος θα θελήσει να τα βάλει ως στολίδι στα μαλλιά του..

    Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ο ιστος παγιδευει....
    γιατi αραγε..να χρειαζομαστε τις υφανσεις...;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλησπερα φωτεινη μου η αληθεια ειναι οτι
    οταν σε αγκαλιασει ενα αγριο πλασμα ξερεις
    οτι η αγκαλια του ειναι αληθινη τοσο η αγαπη του
    οσο και το μισος του. Iσως την ξεχωρισε την
    ηρωιδα μας επειδη ειδε πραγματα που δεν εβλεπαν
    τα αλλα << εντομα >> Μες στο δικο της τον ιστο ειναι φρικτο να ζης..γι'αυτο την αφησε ελευθερη:)
    Παντως εχεις και εσυ τον δικο σου ιστο που
    πλεκεις τις Ιστοριες σου:)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ Σιωπηλέ,
    Χρειαζόμαστε τις υφάνσεις γιατί ενώ τα συναισθήματά μας είναι απλά, οι σκέψεις που τα αφορούν είναι πολύπλοκες..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλησπέρα καλέ μου λυκε,
    Η άγρια πλευρά του καθενός μας είναι κι η αληθινή και παύουμε να είμαστε έντομα, όταν την αφουγκραζόμαστε.
    Η αράχνη την άφησε να φύγει, η ηρωίδα μας αποφάσισε να μείνει. Οι αποφάσεις που παίρνουμε ελεύθεροι είναι και οι σωστές.
    Όλοι έχουμε έναν ιστό..διαφέρει το υλικό που τον υφαίνουμε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πόσο υπέροχο είναι όταν αφήνουμε τον εαυτό μας να τυλιχθεί σ΄έναν ιστό από όνειρα φτιαγμένο..!
    Οικειοθελώς δέσμιοι σ΄έναν διαμαντένιο ιστό..
    Αφημένοι στη γενναιοδωρία του δημιουργού..

    Παραμυθένιο το κείμενο, κοκκινοσκουφίτσα!
    Καλησπέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα new-girl-on-the-blog (ουφ!το έγραψα!),
    "..αφημένοι στην γεναιοδωρία του δημιουργού.."
    πάντα είναι υπέροχο να αφηνόμαστε και να εμπιστευόμαστε τα συναισθήματα που γέννησαν τα διαμάντια..

    Καλό απόγευμα και σ' ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. μικρή κόκκινη αλατοπιπερίτσα μου
    άλλο ένα υπέροχο κείμενο σου. Μου άρεσε αλλά και κάτι δεν μου κάθεται καλά. Ιστοί, δέσμιοι, διαμάντια, αταίριαστη αγάπη, τελικά φευγιό.
    Γιατί τόσα πολλά υλικά?
    Είναι όμορφη η ζωή ακόμα και χωρίς τόσα πολλά. "Η αίσθηση ότι το έσκασε από την καθημερινότητα, την έκανε να τραγουδάει."
    Το τραγούδι της ζωής που την ομορφαίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλέ μου George,
    Η ζωή είναι απλή όταν είμαστε μόνοι μας ή όταν ανήκουμε στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, που πράττει σύμφωνα με το ένστικτό του.
    Ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να επικοινωνήσει σχεδόν πάντα χτίζει έναν έναν νέο πύργο της Βαβέλ, ελπίζοντας ότι κάποιος θα τον ανέβει και θα κατέβουν μαζί.
    Είναι νόστιμο το φαγητό και χωρίς αλατοπίπερο,αλλά σπάνια το τρώμε σκέτο..

    Καλό σου βράδυ και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. We 're making some progress! :P

    Ναι, το κατάλαβα!... (περίπου!....)

    Ωραία ιστοριούλα, αλλά αυτό με τα μικρά και αθώα ζουζουνάκια που κολλάνε πάνω στον ιστό, με χάλασε!....

    Well, ταινίες του Disney δε βλέπεις? Τα ζουζουνάκια είναι φίλοι μας και οι αράχνες, οι κακοί!...

    Nice story, though! Και ας μην είμαι κι αχάριστη! Η νεράϊδα έζησε στο τέλος - μην τα θέλω όλα δικά μου! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπημένο μου πιγκουϊνάκι,
    Χαίρομαι που τα ιδιαίτερα απέδωσαν!! χιχιχι!
    Το θεωρώ άδικο να είναι οι αράχνες κακές! Τόση δουλειά κάνουν και τις περισσότερες φορές μόνες..
    Κι αυτήν την γλωσσίτσα,καλά θα έκανες να την προσέξεις!!

    Καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Νομίζω ότι ήταν μια απο τις ομορφότερες καληνύχτες που μου έχουν δώσει!Είσαι πραγματικό ταλέντο Φωτεινούλα μου γιατί ιστορίες που συμβαίνουν καθημερινά στον καθένα μας,τις παίρνεις και τους δίνεις μορφή και ουσία...Και διαβάζοντας τις ιστορίες σου είναι σαν να διαβάζεις την ίδια την ζωή...Σε ευχαριστούμε πολύ κοριτσάκι μου!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Αγαπημένη WomanInLove28,
    Σ' ευχαριστώ κι εγώ με την σειρά μου για το τόσο κολακευτικό σχόλιό σου..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Είσαι απίστευτη..Αδυνατω να σχολιασω αυτα που γραφεις.Απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ για την κάθε λέξη και το κάθε ταξίδι που απλόχερα προσφέρεις.:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Αγαπημένο μου Αερικό,
    Εγώ σ' ευχαριστώ γιατί δέχεσαι να συν-ταξιδέψεις και για τα όμορφα σχόλια που απλόχερα αφήνεις..:))

    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Aδερφακι μου...ειναι πολυ ομορφο...
    και εκανα την διαπιστωση πως οι νεραιδες ειναι παντα πεισματαρες!!οχι πως δεν το ξερα! ::))

    να εισαι καλα...καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Αγαπημένε μου αδερφέ,
    Οι νεράιδες είναι πεισματάρες και ξεροκέφαλες κι αγύριστα κεφάλια..ίσως γιατί αγαπάνε τα διαμάντια..

    Καλημέρα και καλό ΣΚ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Πεινω το καφεδακι μου πριν φυγω για δουλεια,αλλα... ηθελα και ενα παραμυθακι για κερασμα!
    Οτι πιο ομορφο για μια γλυκια Καλημερα Παραμυθενια μου!
    Να εχεις μια υπεροχη μερα!!Νεραιδενια!!:))
    Ανωνυμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπημένη Ανώνυμη (???!!!),
    Ελπίζω το κέρασμα να ταίριαξε με τον καφέ σου (αν όχι θύμησέ μου να σου γράψω μια ιστορία για κουλουράκια!!)

    Καλημέρααααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή