Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Το παιχνίδι




Η Βιολέτα κοίταξε το τηλέφωνο με μίσος. Ήθελε να το αρπάξει, να το τραβήξει βίαια μαζί με τα καλώδια και να το πετάξει κάτω. Κι αν δεν σπάσει σε επαρκώς μικρά κομμάτια, να χοροπηδήσει πάνω του μέχρι να γίνει σκόνη. Άπλωσε το χέρι της, έχοντας σκοπό να ικανοποιήσει την διάθεση της στιγμής, όταν το τηλέφωνο χτύπησε.
Έμεινε με το χέρι μετέωρο κι ένιωσε την γλύκα της αμφιβολίας να την τυραννά. Μετά από τρία κουδουνίσματα, άπλωσε το χέρι για να το τραβήξει αμέσως πίσω λες και το τηλέφωνο έκαιγε. Το τηλέφωνο συνέχισε να χτυπάει. Το άφησε να χτυπάει χωρίς να το σηκώσει. Δεν ήταν εκείνος.
Άνοιξε το ραδιόφωνο, πήρε το βιβλίο που είχε αφήσει στο τραπέζι και ξάπλωσε στον καναπέ. Θα προσπαθούσε να ηρεμήσει. Να ταξιδέψει στον κόσμο του βιβλίου και να μην σκέφτεται. Να μην σκέφτεται γιατί δεν την κάλεσε. Να μην σκέφτεται αν έχει κάνει κάποιο λάθος. Να μην τον σκέφτεται.
Το τηλέφωνο χτύπησε τρεις φορές και σταμάτησε. Κράτησε την ανάσα της, όπως συνήθιζε να κάνει πριν από κάθε μακροβούτι στην θάλασσα. Έκλεισε με μια κίνηση το ραδιόφωνο. Η σιωπή βάρυνε τον αέρα γύρω της. Το τηλέφωνο χτύπησε ξανά. Μία, δύο, τρεις φορές. Και σταμάτησε.
Σηκώθηκε κι άρχισε να ντύνεται βιαστικά. Ήταν το σιωπηλό μήνυμά του. Απλό, σύντομο, χαρακτηριστικό, με μια νότα μυστηρίου, όπως κι εκείνος. Κοίταξε κλεφτά στον καθρέφτη του χολ πριν να κλείσει την πόρτα πίσω της. Τα μάτια της έλαμπαν και τα μάγουλά της ήταν κατακόκκινα . Όπως κάθε φορά.
Κατέβηκε χοροπηδώντας τα σκαλιά τραγουδώντας ένα παιδικό τραγούδι , που της ήρθε στο μυαλό «μια δεκάρα η βιολέτα, τσιγκολελέτα, τσιγκολελέτα, δυο δεκάρες η βιολέτα…» .Γέλασε καθώς πηδούσε και με τα δύο πόδια τα τελευταία πέντε σκαλιά για να προσγειωθεί στην είσοδο. Άνοιξε την εξώπορτα και με αργά πλέον βήματα ανέβηκε τα σκαλιά , που οδηγούσανε στον δρόμο μπροστά από το σπίτι της.
Η βροχή είχε μόλις σταματήσει και ο δρόμος έλαμπε από το νερό που τον ξέπλυνε. Η ατμόσφαιρα ήταν θολή καθώς οι στάλες της βροχής εξατμιζόταν πάνω από την καυτή άσφαλτο. Διέκρινε την σκιά του που πλησίαζε κι έμεινε ακίνητη. Δεν γύρισε να κοιτάξει . Δεν έκανε ούτε ένα μικρό βήμα προς το μέρος του. Δεν το επέτρεπαν οι κανόνες του παιχνιδιού.
«Καλησπέρα Βιολέτα» είπε εκείνος φτάνοντας μπροστά της, ενώ έβγαζε από την τσέπη του το γνωστό άσπρο μαντήλι. «Είσαι έτοιμη;» συνέχισε , ενώ αυτή γυρνούσε για να της δέσει το μαντήλι πίσω από το κεφάλι, κλείνοντας τα μάτια της. «Δεν θα βρισκόμουν εδώ , αν δεν ήμουν» του απάντησε κι άπλωσε το χέρι της αναζητώντας τον. Ο ήχος των γνωστών βημάτων την προειδοποίησαν πως προχωρούσε μπροστά της.
Ξεχνώντας την όραση, εστίασε σε όλες τις άλλες αισθήσεις της προσπαθώντας να προσανατολιστεί και να τον ακολουθήσει. Ένιωσε την αδρεναλίνη να την πλημμυρίζει , όπως κάθε φορά που ξεκινούσε το παιχνίδι τους. Μερικές φορές είχε μπει στον πειρασμό να σηκώσει λίγο το μαντήλι, να κάνει μια μικρή παρασπονδία, να κλέψει λίγο, αλλά η περηφάνια και μια παλιοκαιρίτικη αίσθηση τιμής ,δεν της επέτρεπε να υποχωρήσει.
Είχε καιρό που έπαιζαν. Αρχηγός ήταν αυτός κι οι κανόνες όλοι δικοί του. Στην αρχή της άρεσε αυτό και δεν την πείραζε που έχανε. Αλλά τώρα τελευταία κάτι επαναστατούσε μέσα της. Ίσως γιατί το παιχνίδι έγινε πιο σημαντικό από την ζωή. Κι αυτό το ήξερε καλά πως ήταν λάθος κι ενάντια σε όλους τους κανόνες.
Σήκωσε ψηλά το κεφάλι της και προσπάθησε να τον εντοπίσει. Ήξερε πως δεν θα γύριζε να την συναντήσει έτσι και τον έχανε. Τάχυνε το βήμα της ενώ για πολλοστή φορά υποσχόταν στον εαυτό της πως σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά. Η τελευταία φορά που έπαιζε το παιχνίδι του, η τελευταία φορά που κυνηγούσε την σκιά του, η τελευταία φορά που θα έχανε.
Στα ρουθούνια της έφτασε έντονη η μυρωδιά των σαπισμένων φύλλων . Τα πόδια της βούλιαξαν στη λάσπη. Ένιωσε να χάνει την ισορροπία της και άπλωσε τα χέρια να κρατηθεί. Άγγιξε τον κορμό ενός δέντρου και ψηλαφώντας πήγε κι ακούμπησε για μια στιγμή επάνω του. Πήρε βαθιές ανάσες για να ηρεμήσει την καρδιά της που χτυπούσε σαν τρελή.
Το αγαπούσε το δάσος και ειδικά το φθινόπωρο της άρεσε να περπατάει με τις ώρες μέσα του. Αλλά κάποιος αρχέγονος φόβος , την έκανε σήμερα να θέλει να φύγει. Σύντομα. Πριν να έρθει το βράδυ. Η μυρωδιά του φόβου μπερδεύτηκε με του βρεγμένου χώματος και των σαπισμένων φύλλων. Ανατρίχιασε.
Δεν τον άκουσε που την πλησίασε. Τινάχτηκε τρομαγμένη στο άγγιγμά του. Μετά από πολύ καιρό της έπιασε το χέρι και την οδήγησε χωρίς να μιλάει. Ένιωθε έντονα την παρουσία του δίπλα της και η ζεστασιά από το χέρι του ανέβηκε προς την καρδιά της. Πήρε βαθιές ανάσες να γεμίσει από την μυρωδιά του.
Κάποτε σταμάτησε να προχωράει κι ένιωσε τα δυο του χέρια στους ώμους της. «Σήμερα θα παίξουμε κρυφτό» της είπε. «Θα μετρήσεις μέχρι το δέκα αργά. Μετά θα βγάλεις το μαντήλι και θα ψάξεις να με βρεις. Αν δεν τα καταφέρεις μέχρι να βραδιάσει, γύρισε σπίτι. Θα σε καλέσω για το επόμενο παιχνίδι».
Η Βιολέτα έγνεψε καταφατικά, ενώ οι ερωτήσεις που δεν έκανε, στριφογύριζαν στον μυαλό της. Ήταν η πρώτη φορά που θα έβγαζε το μαντήλι. Θα ήταν η όραση αλήθεια βοηθός ή εμπόδιο στην αναζήτηση; Τι θα γινόταν αν τον έβρισκε; Τι θα γινόταν αν βράδιαζε κι αυτή επέμενε στην αναζήτηση; Κι αν τον έβρισκε , θα είχε άραγε κερδίσει;
Μέτρησε αργά μέχρι το δέκα. Άκουγε τα βήματα του που απομακρυνόταν. Ανάμεσα σε κάθε αριθμό δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της , μουσκεύοντας το μαντήλι. Όταν έφτασε στο δέκα έλυσε με αργές κινήσεις το μαντήλι. Σκούπισε το πρόσωπό της από τα δάκρυα που το λέρωσαν κι έμεινε για μια στιγμή ακίνητη.
Έδεσε το μαντήλι στα μαλλιά της. Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω. Μ’ ένα πεισματάρικο χαμόγελο στα χείλη άρχισε να χοροπηδάει φεύγοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση που άκουσε τα βήματά του.
Το γέλιο της μαζί με το τραγούδι διέσχιζε το δάσος «μια δεκάρα η Βιολέτα , τσιγκολελέτα- τσιγκολελέτα, δυο δεκάρες η Βιολέτα, τσιγκολελέτα- τσιγκολελέτα και πράσινα κουφέτα».

21 σχόλια:

  1. Φωτεινή μου εχεις απολυτο δίκιο.... ολα ενα παιχνιδι.. που εμεις επιλέγουμε αν θα το παίξουμε ή όχι... ομως και η ζωή πολλές φορές μας παιζει τέτοια παιχνίδια..που πραγματικά δεν μας νοιάζει..αν θα επιλέξουμε τον κακο δρόμο για εμάς.... σταματάμε να σκεφτόμαστε ..και τα παίζουμε όλα για όλα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένη μου Νίκη,
    Σε όλα τα παιχνίδια το πόσο θέλουμε να ρισκάρουμε,καθορίζει την ένταση και την έκβαση του παιχνιδιού.
    Δεν πρέπει να λησμονούμε όμως, πως πρόκειται για ένα ακόμα παιχνίδι..

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωραιο το ολο σκηνικο με τα παιχνιδια....
    Αλλα βρε Φωτεινουλα το τελος θα το ηθελα αλλιως...
    Να τον βρει...και για επαθλο αυτος να της χαρισει το φιλι που αυτη περιμενε τοσο πολυ....
    Πολλα ζηταω ε?:))))

    Καλη σου μερα!!!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένη μου Νάντια,
    Θα μπορούσε να ψάξει να τον βρει. Κι ίσως να τα κατάφερνε. Αλλά φοβήθηκε μήπως το έπαθλο ήταν να διαλέξει αυτή το επόμενο παιχνίδι.Κι έτσι κράτησε το μαντήλι για να θυμάται το ανεύρετο φιλί κι έφυγε..
    Δεν ζητάς εσύ πολλά, η Βιολέτα έπαψε να τα περιμένει..

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μ'αρέσει πολύ που τοποθετείς τις/τους ηρωίδες/ήρωες των ιστοριών σου, σ'εκείνη τη στιγμή της ζωής τους όπου πρέπει να πάρουν μία πολύ σημαντική απόφαση που θα καθορίσει αν θα είναι σαν το κύμα που αλλοιώνει το βράχο, ή σαν το βράχο που αλλοιώνεται από το κύμα. Και τις περισσότερες φορές, διαλέγουν να είναι σαν το κύμα... :)
    Χαίρομαι που η Βιολέτα έβαλε τέλος στο παιχνίδι. Κι αν συνεχιστεί, τουλάχιστον να είναι με κανόνες που θα ορίσουν και οι δύο...μαζί.
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ζαχαρένια μου Φαίη,
    Πιστεύω πως βρισκόμαστε πολλές φορές στην ζωή μας σε σταυροδρόμια και πρέπει να αποφασίσουμε για τον δρόμο που θα ακολουθήσουμε και πολλές φορές το αγνοούμε ή δεν το θεωρούμε αρκετά σημαντικό με αποτέλεσμα να διαλέξουμε τυχαία.
    Οι ήρωες και οι ηρωίδες των ιστορίων μου απλά δεν το αγνοούν..
    Όσο για την Βιολέτα αποζητούσε να παίξει επί ίσοις όροις..

    Φιλάκια και καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Yeap, the end sounds familiar!!!

    Και είναι μια από τις λίγες φορές που μπορώ να πω ότι το κατάλαβα, γιατί κάπως έτσι τελείωσε η ιστοριούλα μου στο στοίχημα που βάλαμε! :)

    Αλήθεια, πού είναι η δική σου?! :)

    Nice story (one more time!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπημένο μου πιγκουινάκι,
    Αν και προσπαθείς επιμελώς να το κρύψεις, εγώ ξέρω πως είσαι μια απίστευτα ρομαντική ψυχούλα, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό!
    Το δικό σου χαρτάκι δεν τραβήχτηκε ακόμα-υπομονή!

    Φιλάκια και καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. χμ....πραγματικα ωραιο τελος..μαλιστα σε καποια φαση ειχα και αγωνια..μπραβο και παλι αδερφακι..με καθηλωσες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. καλησπερα φωτεινη μου καλα εκανε η ηρωιδα μας
    και σταματησε αυτο το << περιεργο παιχνιδι >>
    αφου κατα τη γνωμη της δεν ηταν επι ισοις οροις.

    παντως η δικη μου γνωμη ειναι οτι το επι ισοις
    οροις σαν συνεταιρισμος μου ακουγεται. οταν
    δεν υπαρχουν οροι ειναι ενδιαφερον ενα τετοιο
    περιεργο παιχνιδι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αγαπημένε μου αδερφέ,
    Χαίρομαι που η αγωνία σου επιβράβευσε το τέλος...

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλέ μου λύκε,
    Αν δεν σταματούσε η ηρωίδα μας το παιχνίδι, θα έφευγε ταπί από το τραπέζι και επιπλέον χρεωμένη σε διάφορους τοκογλύφους! :))

    Όσο για το "περίεργο παιχνίδι", αναρωτιέμαι που θα οδηγούσε αν ήταν άνευ όρων και καταλήγω πως σίγουρα θα ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα παραλλαγή..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Στα δυσκολα εχεις χιουμορ:)) καλο χαρτι
    για παιχτη:) α...το ανευ ορον ισχυει
    για τον παιχτη γιατι μονο αυτος που κανει
    << ΜΑΝΝΑ >> μπορει να βαλει ορους:)))
    μια συμβουλη γιατι εισαι καλος παιχτης
    φωτεινη μου:) μην σταματησεις ποτε να τζογαρεις
    ...ακομα και αν εχεις τα παντα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Σ' ευχαριστώ, καλέ μου λύκε
    Σαν καλός παίχτης κρύβω κι άλλους άσσους μέσα στο μανίκι μου (τους οποίους φυσικά δεν θα φανερώσω!!).
    Στα παιχνίδια άνευ όρων δεν υπάρχουν μάνες, μόνο παίχτες! Και στην απίθανη περίπτωση που υπάρχουν, ο ρόλος τους είναι τυπικός, μια που ο μόνος αποδεκτός όρος, είναι να μην υπάρχουν όροι :))
    Ακούγοντας την συμβουλή σου, συνεχίζω τον τζόγο κι εύχομαι η τράπουλα να μην είναι σημαδεμένη! :)

    Καλό σου απόγευμα κι ένα μεγάλο χαμόγελο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αλατοπιπερίτσα μου
    τα παραμύθια σου (ή μήπως και αυτό δεν είναι?) πάντα τα βρίσκω συναρπαστικά. Αυτό πάντως το βρίσκω υπέροχο. Δεν ξέρω αλλά όλο αυτό το παιχνίδι είναι όμορφο. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει να το παίζει η ηρωίδα αλλά είμαι βέβαιος οτι ακόμα και να φύγει κάποια στιγμή θα θελήσει να το ξαναπαίξει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καλέ μου George,
    Όλα τα παιχνίδια είναι συναρπαστικά όταν εμπεριέχουν ρίσκο, γι' αυτό η ηρωίδα μου δυσκολεύτηκε να το σταματήσει..
    Κι έχεις δίκιο-το πιο πιθανό είναι να θελησει να ξαπαίξει :)

    Καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. το μόνο που με ενοχλεί είναι η λέξη παιχνίδι. μου δημιουργεί κακούς συνειρμούς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τσ,τσ,τσ! Μην αφήνεις τους κακούς συνειρμούς, λογισμούς, λύκους κλπ. να σου χαλάνε το παραμύθι..
    Οι λέξεις έχουν το νόημα και την βαρύτητα που τους δίνουμε εμείς (τάδε έφη Βαβέλ!)

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Παραμυθενια μου υπεροχη ιστορια!
    Αλλα γιατι εφυγε απο την αντιθετη κατευθυνση στο τελος;; :((
    Σου αφηνω πολλα φιλια και την Καλημερα μου!!
    Περιμενω και αλλο παραμυθι ε;;
    *και συντομααα!! :))
    Ανωνυμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Αγαπημένη Ανώνυμη(!!),
    Χαίρομαι που σου άρεσε το παιχνίδι :)
    Ξέρω τι περίμενες από την ιστορία κι από μένα..στο έχω τάξει άλλωστε!
    Δεσμεύομαι για το επόμενο παραμύθι..σύντομα..πολύ σύντομα :)

    Φιλάκια και καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Όλα είναι ένα Παιχνίδι?.. καιμάλιστα εξελίσσεται πιο σημαντικό από τη Ζωή μας?...

    Πες μου, αλήθεια...
    και ρωτάω χωρίς να βγάλω το άσπρο μαντηλι από τα ματια μου...

    "τι με έφερε εδώ...
    σ'αυτον τον χώρο που τον νιώθω τόσο οικείο, όσο το γλυκό χαμόγελο που καθε φορά μου χαρίζεις???..."


    είπε το κορίτσι..

    Δεν περίμενε απαντηση....

    Στραφηκε αντίθετα από το πρόσωπο που την κοιτούσε απολαυστικά με το γλυκό χαμόγελο στο στόμα και στα μάτια....

    Μίλησε η σιωπή.... και έλυσε το μυστήριο..
    ή μήπως το παρέτεινε!..

    Το κορίτσι απομακρύνθηκε χοροπηδώντας σαν αλήτικο τσιγγανάκι όλο χαρα...
    ξετύλιξε για άλλη μια φορά τον αδεξιο τσιγγάνικο χορό του,
    μόνο και μόνο για εκείνα τα ομορφα μάτια...
    και τραγουδούσε παραφωνα:

    "Ένα φράγκο η Βιολέτα... τσιγκολελετα... τσιγκολελετα......"

    ΑπάντησηΔιαγραφή