Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

Η κόκκινη κορδέλα

Η Θάλεια σήκωσε τα μακριά μαύρα μαλλιά της με το ένα της χέρι, ενώ με το άλλο τύλιξε γύρω τους την κόκκινη κορδέλα. Ίσιωσε το κορμί της και τέντωσε το πηγούνι της μπροστά. Τα μάτια της άστραφταν καθώς κοιτούσε μπροστά της την πόλη ντυμένη στο φως της σελήνης.
Τον περίμενε να έρθει. Όπως κάθε βράδυ εδώ και μήνες. Στεκόταν όρθια με πόδια ανοιχτά, πατώντας σταθερά και εξερευνούσε τις σκιές γύρω της, περιμένοντας να δει την γνωστή φιγούρα να προβάλλει από το σκοτάδι και να το κάνει μέρα.
Δεν ήξερε τι ώρα ήταν. Ούτε πόση ώρα περίμενε. Δεν φορούσε ποτέ ρολόι, όταν σκόπευε να τον συναντήσει. Δεν ήθελε να μετράει τον χρόνο, που θα έκανε για να έρθει, ούτε τα λεπτά που ήταν μαζί και δεν ήθελε να ξέρει πόσο θα απουσίαζε. Μετρούσε τον χρόνο μόνο με τους χτύπους της καρδιάς της.
Ένιωσε τα πόδια της να πονάνε από την ορθοστασία κι οι χτύποι της καρδιάς της την προειδοποίησαν πως είχε αργήσει. Είχε αργήσει περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Ο φόβος της άρχισε να παίρνει σχήμα κι ένιωσε εκείνο τον πόνο στο στομάχι, τον χαρακτηριστικό, επίμονο και οικείο πόνο της απώλειας.
Την είχε προειδοποιήσει πολλές φορές. Να μην τον ερωτευτεί. Να μην τον εμπιστεύεται. Να τον φοβάται. Αλλά αυτή δεν μπορούσε να του δίνεται χωρίς έρωτα. Ούτε να ερωτεύεται χωρίς εμπιστοσύνη. Και δεν υπάρχει εμπιστοσύνη που να στηρίζεται στον φόβο. Σήμερα όμως φοβόταν. Φοβόταν πως δεν θα ερχόταν και πως τον έχασε για πάντα. Και πως έφταιγε αυτή γι’ αυτό.
Ξετύλιξε την κόκκινη κορδέλα από τα μαλλιά της και την έδεσε στο χέρι της. Έμεινε πολύ ώρα να την κοιτάει. Το αίμα που ένιωθε να χτυπάει στο σφυγμό της στην σκέψη του, το κόκκινο πανί της στην αρένα του έρωτα, η σημαδούρα του πάθους της , η αγαπημένη της κόκκινη κορδέλα ήταν για άλλη μια φορά στα χέρια της και αυτή δεν ήξερε τι να την κάνει.
Το κεφάλι της κόντευε να σπάσει. Ένιωσε σφυριά να χτυπάνε στα μηνίγγια της και το βλέμμα της θόλωσε. Η γνωστή ναυτία που ακολουθούσε την ημικρανία την έκανε να κάτσει κάτω τρεκλίζοντας σαν σουρωμένη. Έπιασε το κεφάλι της με τα δυο της χέρια κι έγειρε προς τα πίσω , ξαπλώνοντας στο χώμα. Κουλουριάστηκε σαν έμβρυο, ζητώντας λύτρωση χωρίς να σταματήσει στιγμή να σφίγγει στα χέρια της την κορδέλα.
Τότε άκουσε τα βήματα κι είδε την σκιά που την πλησίαζε. Προσπάθησε να σηκωθεί , αλλά ο πόνος την γονάτισε. Έτσι γονατισμένη, ένιωσε την ζεστή ανάσα του στο λαιμό της και γύρισε να τον αντικρύσει γεμάτη χαρά. Το χαμόγελο όμως πάγωσε στο πρόσωπό της μόλις είδε το βλέμμα του.
Το είχε δει να αλλάζει πολλές φορές. Άλλοτε σκοτεινό, άγριο, θυμωμένο, με την γνωστή υπερηφάνεια και υπεροψία κι άλλοτε τρυφερό, ερωτικό, ρομαντικό, ονειροπόλο, απαλό σαν χάδι ,την ταρακουνούσε πάντα συθέμελα κι έβγαζε έξω την κρυμμένη Θάλεια. Σήμερα όμως ήταν διαφορετικό. Ήταν αδιάφορο.
Την τύλιξε η απογοήτευση και ταυτόχρονα ένιωσε την διάθεση να τον ταρακουνήσει μια φορά με την σειρά της, να τον γρατζουνήσει, να τον χτυπήσει, να τον πληγώσει, να δει αν ματώνει κι αυτός, αν μπορεί να φτάσει κάτω από το σκληρό πετσί του και να τον πονέσει. Σήκωσε το χέρι της να τον χτυπήσει και τα μάτια της έπεσαν στην κόκκινη κορδέλα, που ήταν γύρω του δεμένη σαν υπενθύμιση.
Τον αγκάλιασε κι άρχισε να κλαίει. Μέσα από τα αναφιλητά της , άρχισε να του διηγείται τα όνειρα που έβλεπε κι αυτά που ήθελε μαζί του να ζήσει. Του είπε για τα πρωινά που δεν ήθελε να ξυπνήσει για να μην τον χάσει από κοντά της. Του είπε για τις ατέλειωτες μέρες χωρίς την παρουσία του. Μιλούσε μέχρι που άδειασε από δάκρυα και λέξεις.
Έπεσε σιωπή. Την σκούντηξε απαλά κι έκατσε μακριά της. «Αλλάζεις» της είπε «αλλάζεις γνώμη, συναισθήματα, εκφράσεις. Και περιμένεις εγώ να προσαρμοστώ. Εσύ φεύγεις, έρχεσαι, ξαναφεύγεις. Εγώ είμαι εδώ. Έβγαλες την κόκκινη κορδέλα και τα μαλλιά σου κρύβουν τον λαιμό σου, που ακουμπούσε η γλώσσα και τα δόντια μου. Μην περιμένεις εγώ να στα μαζέψω. Δεν θέλω. Και δεν μπορώ».
Κοιτάχτηκαν σαν αντίπαλοι που αναμετρούσε ο ένας τον άλλο. Η Θάλεια του είπε χαμηλόφωνα «Κάποτε πίστεψα πως στο παιχνίδι αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Έπαιξα την καρδιά μου για να ρεφάρω μ’ ένα σου χαμόγελο. Έμεινα όμως μόνη στο τραπέζι. Κάποτε πίστεψα πως θα μπορούσαμε να πετάξουμε μαζί. Έβγαλα φτερά μόνο για να είμαι πλάι σου. Μ’ άφησες όμως μόνη στα σύννεφα».
Αυτός σηκώθηκε όρθιος την κοίταξε περιπαιχτικά κι απάντησε «Κάποτε. Μα τώρα είμαστε εδώ. Κι εγώ δεν μπορώ να περιμένω». Τα δόντια του έλαμψαν στο φως του φεγγαριού. Το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο επάνω της. Ένιωσε την ανυπομονησία του καθώς την είδε να σηκώνεται.
Έλυσε με αργές κινήσεις την κορδέλα από το χέρι της. Σήκωσε τα μακριά μαύρα μαλλιά της με το ένα της χέρι , ενώ με το άλλο τύλιξε γύρω τους την κόκκινη κορδέλα. Του γύρισε την πλάτη της και τα μικρά φτερά που είχε τατουάζ λάμψανε στους ώμους της. Γονάτισε στο έδαφος και έστρεψε ελαφρά το κεφάλι κοιτώντας τον.
Άκουσε το ουρλιαχτό του. Ένιωσε το κάλεσμα. Έμεινε ακίνητη περιμένοντας μέχρι που ένιωσε την γλώσσα του στην βάση του αυχένα της. Ρίγησε καθώς τα δόντια μπήκαν στον λαιμό της. Είχαν περάσει πολλά χρόνια κι είχε χάσει το κόκκινο σκουφί της. Αλλά η αγάπη της γι’ αυτόν είχε μείνει ίδια.
«Έλα να γράψουμε ξανά το παραμύθι» της είπε. «Αλλά τώρα να είσαι εσύ η κακιά»..


38 σχόλια:

  1. Φωτεινουλα...σημερα σηκωσα το ποτηρι για σενα...καθε φορα λεω αυτο ειναι το καλυτερο της παραμυθι!!
    Ωραιο τελος...αλλα μην ξεχνας οτι εγω ειμαι ο πρωτος που ανακαλυψε την "κακια" σου...
    ακομα πονανε οι μελανιες αδερφακι!!!
    Ακομα και αυτη ομως ειναι τρυφερη...στην υγεια σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπημένε μου αδερφέ,
    Πρώτον, σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για τα παραμύθια μου.
    Δεύτερον,την κακία μου δεν την έκρυψα ποτέ (θυμήσου τις σκοτωμένες νεραϊδούλες, χρυσόψαρα, μελισσούλες,γερακίνες,πασχαλίτσες κλπ!!!)
    Τρίτον,μετά από τόσους σκοτωμούς, μια τρυφεράδα με πιάνει!!! χιχιχι

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εμεινα...καταπληκτικο!!!!!!!!!!!
    Το μόνο που θα πω είναι...
    τα παραμύθια ζουν με λόγια μάτια Μου!
    Μπράβο σου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπημένη μου Βούλα,
    Υποπτευόμουν πως θα σου αρέσει!!! :))
    Όσο για τα παραμύθια..ζουν όπου τα αφήνουμε να αναπνέουν..
    Σ' ευχαριστώ, ακόμα μια φορά..

    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μονο μου αρεσε ;Ξετρελάθηκα!!!!!!μα τόσο πολύ που οπωσδήποτε θα το δανειστώ...Καλημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κάτι μου έλεγε πως περίμενες την συνέχεια της Κοκκινοσκουφίτσας :)
    Όσο για το δάνειο , ξέρεις τι θα σου ζητήσω..

    Πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πανέμορφο... σκοτεινό με το κόκκινο να ανεμίζει στον αέρα... αληθινό και αβέβαιο... ύμνος στην στιγμή που βιώνεται και στην θύελλα των συναισθημάτων και των σκέψεων που μας κατακλύζουν...

    "Μα τώρρα είμαι εδώ"... της είπε...

    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Οδοιπόρε,
    Χαίρομαι που ξαπόστασες στο παραμύθι μου..

    Στα σκοτάδια της καρδιάς πάντα κόκκινο χτυπά το αίμα κι ο έρωτας είναι ένας βρυκόλακας που είναι συνέχεια διψασμένος..

    Κάποτε Φιλί κι άλλοτε Δαγκωνιά στο λαιμό..δύο όψεις του ίδιου νομίσματος..

    Καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ένα ακόμα σου υπέροχο κείμενο. Κάθε φορά και νέους προβληματισμούς. Καθε φορά και κάτι διαφορετικό. Είναι πανέμορφη η γραφή σου και πάντα απρόβλεπη. Ποτέ μέχρι τώρα δεν μπόρεσα να προβλέψω που θα πάει το τέλος του παραμυθιού. Με μαγεύει αυτό.
    Όπως και εκείνο οτι τον χρόνο τον μετρά με τους σφυγμούς της. Είναι τόσο ποιητικό και ρομαντικό. Σαν άγγιγμα τριαντάφυλλου που ενώ ξέρεις οτι θα σε αγκιλώσει το αγαπάς.
    Την καλησπέρα μου μικρό κόκκινο αλατοπίπερο. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλησπέρα καλέ μου George,
    Χαίρομαι που αγαπάς το τριαντάφυλλο παρά τα αγκάθια του (ή μήπως εξαιτίας τους; Αυτό θα ήταν πραγματικά ρομαντικό..)
    Ελπίζω να μην γίνω "προβλέψιμη".. :)) και χάσω το αλατοπίπερο από το καινούριο μου παρανόμι!!! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τελικά;
    εκείνη έμαθε αν ματώνει εκείνος;

    έμπηξε τα δόντια της ποτέ στον λαιμό του;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μολις ελυσε την κορδελα ειπα τωρα θα τον
    αφησει να κοιμηθει και θα τον πνιξει.
    ομως παρα το παθος και την ορμη της που
    συνεχεια την κατακλυζει και υπερηφανευεται
    για αυτο. ετσι ενω πρωταρχικος
    στοχος ηταν ο θανατος του επικρατησε η στρατηγικη κινηση γυναικειας λογικης σκεπτομενη οτι
    καλυτερα στη κολαση του... παρα μονη με παρεα
    στον παραδεισο της!!! ΤΗΝ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΜΟΥ
    ΦΩΤΕΙΝΗ ΜΟΥ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αγαπημένε μου Ευρύνοε,
    Μου αρέσει που ξύπνησε ο Φρέντι Κρούγκερ μέσα σου!!
    Το έκανε..αλλά το αίμα που ένιωσε στην γλώσσα της, είχε την γεύση του δικού της..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλέ μου λύκε,
    Έχεις δίκιο.. Ο πρωταρχικός στόχος ήταν να τυλίξει την κόκκινη κορδέλα της σφιχτά γύρω από τον λαιμό του κι αργά και ηδονικά να τον πνίξει..
    Αλλά την έπνιξε ο χτύπος της καρδιάς της και η περιέργεια για το καινούριο παραμύθι..

    Την καλησπέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. γιατι αποφευγεις επιμελως την λεξη
    λογικη??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιατί καλέ μου λύκε, δεν ήταν η λογική που την οδήγησε..:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Αν ήταν λογική, μάλλον θα άφηνε την κορδέλα κρεμασμένη στο φεγγάρι..
    Αλλά ευτυχώς για το παραμύθι δεν ήταν..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Εξυπνη και.. λογικη.. απαντηση...
    καλο σου βραδυ φωτεινη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ναι, μαλλον δεν μπορει να μεινει μονη

    βεβαια μετρανε παρα πολυ και οι προυποθεσεις
    οταν το νιωθει αυτο, γιατι μια χαρα ηταν και μονη πριν

    αλλα δεν μπορει τωρα πια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Άνωνυμε φίλε,
    Είναι περίεργο πράγμα η μοναξιά και η χειρότερη είναι να είσαι μόνος σε μια σχέση, που το δεύτερο μισό έχει φύγει σε άλλο παραμύθι..

    Μάλλον δεν θέλει να μείνει μόνη και το θέλω γίνεται ανάγκη..
    Τι νόημα έχει να κάτσεις στο τραπέζι του παιχνιδιού μόνος;
    Τι να τα κάνεις τα σύννεφα αν μόνος ατενίζεις το άπειρο;
    Όσο για το δεν μπορεί..δεν είναι υπόδουλη του έρωτα, θεραπενίδα είναι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Μεγαλη ιστορια ανοιξες Φωτεινη σε οτι αφορα το "δεν είναι υπόδουλη του έρωτα, θεραπενίδα είναι..".

    Δεν ξερω, πρεπει να ξαναδιαβασω προσεχτικα το κειμενο και να σου απαντησω, μην εισαι σιγουρη και απολυτη ομως για τιποτα.

    Καλημερα

    Φωτης (ο ανωνυμος πριν)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Καλησπέρα..Το πιο πρόσφατο απο τα παραμύθια είναι σίγουρα ένα απο τα αγαπημένα μου.(Αν μπορεί κάποιος να διαλέξει ανάμεσα σε τόσα διαμαντάκια).Τόσο συναίσθημα και προσμονή...Τελικά οσα χρόνια κι αν περάσουν η Αγάπη πληγώνει με το ένα χέρι και χαιδεύει με το άλλο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Αγαπητή Daughter of the Scarlett Moon,
    Όπως μας τραγούδησε κι ο Λουδοβίκος των Ανωγείων..
    "Μ' αν είναι και ο έρωντας σε θέλει
    μαζί με τη χολή κερνάει το μέλι.."

    Σ'ευχαριστώ που πέρασες
    Καλό σου βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Υπέροχη ιστορία Φωτεινή μου...
    γεμάτη έντονα συναισθήματα.
    "...Μετρούσε το χρόνο μόνο με τους χτύπους της καρδιάς της..." <--- Τη λάτρεψα αυτή την πρόταση. :)
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Σ' ευχαριστώ, Φαίη μου
    Η καρδιά είναι το μοναδικό ρολόι του έρωτα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Υπεροχη ιστορια Φωτεινη μου,αν ημουν η Θαλεια την κοκκινη κορδελα μου θα την περνουσα στον λαιμο του και οχι στα μαλλια μου και ας γινομουν εγω η κακια..οχι τιποτε αλλο επειδη στο τελος ο ηρωας μας αυτο της ζητησε... :)
    safira

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Αγαπημένη μου Safira,
    Αν ήσουν εσύ η Θάλεια, ο ήρωας θα ήταν άλλος και το παραμύθι διαφορετικό..

    Την καλημέρα μου και τα φιλιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. '' Ποτε δεν φορουσε ρολοι οταν ηταν να τον συναντησει, δεν ηθελε να μετραει τον χρονο! ''
    Οταν εισαι με την Αγαπη σου φορας δεν φορας ρολοι περνα τοσο γρηγορα ο χρονος...
    Και μετα λες...'' μα πως περασε η ωρα;
    Ειναι αδιανοητο! '' Και εχουν περασει ωρες... ωρες ατελειωτες...!!
    Αλλα εσυ εχεις παγωσει οπως και το ρολοι...
    Μονο η καρδια χτυπαει σαν τρελη...Συνεχεια!!
    Ανωνυμη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αγαπημένη Ανώνυμη,
    Ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται ανάλογα με τα συναισθήματά μας,
    Το χθες, το σήμερα και το αύριο ενώνονται σ' ένα χάδι, ένα φιλί, μία λέξη..
    Κι ας είναι τα τελευταία..

    Την καληνύχτα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ναι!....

    Όπως, είχα πει και στην κατ'ιδίαν συζήτηση: Δεν το κατάλαβα!

    Ευτυχώς που μου είπες ότι είναι το sequel της Κοκκινοσκουφίτσας και μου έδωσες την ευκαιρία, ν' ανατρέξω στο εκεί σχόλιό μου, που απλά επιβεβαίωσε ότι ΟΥΤΕ εκείνη την ιστορία είχα καταλάβει! :)

    Ευχαριστώ για το ευχάριστο 45' που περάσαμε συζητώντας τι εννοείς με την ιστορία και που μου ξεκαθάρισες τελικά ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός! :)

    Ωραία ιστορία (όταν την κατάλαβα, that is!)! :D

    Α! Και να μην ξεχάσω: +1000 στον Wolfman! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. Αγαπημένο μου πιγκουϊνάκι,
    Μου αρέσει απίστευτα η φάτσα σου όταν δεν έχεις καταλάβει κάτι! Με κοιτάς με μισό μάτι, μουτρώνεις, σταυρώνεις τα χέρια στο στήθος και περιμένεις εξηγήσεις!!!
    Αν όμως μετά από 45 λεπτά εξηγήσεων καταλήγεις σε σύμπνοια με τον Wolfman, τότε κάτι δεν πάει καλά!!
    Την επόμενη φορά ούτε 1000 κάμψεις δεν σε σώζουν!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. "Χαίρομαι που αγαπάς το τριαντάφυλλο παρά τα αγκάθια του (ή μήπως εξαιτίας τους; Αυτό θα ήταν πραγματικά ρομαντικό..) "

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αγαπημένε μου Desperado,
    Αν αγαπήσεις το τριαντάφυλλο παραβλέποντας αγκάθια του, τα αγκάθια θα γευτείς.
    Αν τ' αγαπήσεις παρά τα αγκάθια του, έχεις χάσεις το τριαντάφυλλο.
    Αλλά αν το αγαπήσεις εξαιτίας τους, θ' ανθίζει μόνο για σένα.

    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. :)

    Καλημέρες και από δω.
    Ναι ξέρω είναι απόγευμα,αλλά όσο έχει ήλιο έξω είναι μέρα για μένα.
    Ας τα 'φήσω άλλο λίγο ανοιχτά τα μπατζούρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. Με κόκκινη κλωστή δεμενη ξεκινούν τα παραμύθια....
    μα στον έρωτα τελειώνουν με κόκκινες ανταυγες υγρόπνιχτου φιλιού...

    και το Τελος, παντα αδιάφανο, φλερτάρει αιώνια με την Αρχή...

    κύκλοι...
    και περιφερειες..
    στιγμες αιθεριες...

    Τύλιξέ με...
    αναγνωστικά αντέχω ακόμη.....

    Υπαρξιακά, δεν άντεχα ποτέ τις δαγκωματιές στη φλέβα της καρδιας....

    φιλι.... κατακοκκινο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. Ξεκρεμόντας την κόκκινη κορδέλα από το φεγγάρι ξεκινούν τα δικά μου και τον έρωτα κρεμασμένο φυλακτό για την βασκανιά..
    Στο αέναο ταξίδι του ονείρου καθένας χωριστά τυλίγει ή ξετυλίγει το κουκούλι του είτε για να μπει ξανά στην κρύπτη του είτε για να πετάξει ξεδιπλώνοντας τα φτερά της ψυχής του..
    Το σημάδι από τα δόντια στην φλέβα της καρδιάς δείχνει το κόκκινο που χτυπάει μέσα της..

    Φιλί..δαγκωτό..και ναι..κατακόκκινο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή