Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Το κλεμμένο βέλος



Η Σοφία χαμογέλασε στο είδωλό της στον καθρέφτη της μεγάλης αίθουσας, που γινόταν ο γάμος. Περασμένα τριάντα, ψηλή, λεπτή, μελαχρινή, καλοχτενισμένη και ντυμένη με ένα απλό μαύρο φόρεμα έλαμπε από την αυτοπεποίθηση , που έχον οι όμορφες γυναίκες.
Παντρευόταν η καλύτερή της φίλη της, η Γεωργία, που μεγάλωσαν μαζί από παιδιά. Της φαινόταν περίεργο που η Γεωργία έκανε το μεγάλο βήμα, που πήρε την απόφαση να μοιραστεί την ζωή της με τον Αντρέα, που μέχρι χθες ήταν ένας άγνωστος. Σαν χθες της φαινόταν η μέρα που τα έφτιαξε μαζί του κι ας είχαν περάσει πέντε χρόνια, γι’ αυτήν πάντα ήταν ο παρείσακτος. Δεν μπορούσε να καταλάβει την οικειότητα κα την αγάπη της φίλης της κι ίσως να ζήλευε λίγο.
Την προηγούμενη μέρα είχαν μιλήσει πολύ ώρα οι δυο τους χωρίς να μπορέσουν να συνεννοηθούν τελικά. «Πώς ξέρεις πως αυτός είναι ο ιδανικός άντρας για σένα; Τι ξέρεις για αυτόν πέρα από την αγκαλιά του; Πως ξέρεις πως αυτή η αγάπη θα κρατήσει για πάντα; Γιατί βιάζεσαι;» . Πυρπολούσε την φίλη της με ερωτήσεις , που δεν περίμενε να απαντηθούν , καθώς η Γεωργία σπάνια έμπαινε στον κόπο να διαπληκτιστεί μαζί της όταν ήταν σε αυτήν την κατάσταση. Αλλά κι αυτό είχε αλλάξει.
Την έπιασε από το χέρι , όπως ήταν παιδιά, και κάτσανε στα σκαλιά έξω από το μαγαζί , που γινόταν το εργένικο. Την κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας ήρεμα, της χάιδεψε τα μαλλιά και της είπε «Εγώ δεν ψάχνω τον ιδανικό άντρα. Ούτε αναζητώ τον ιππότη με την πανοπλία. Και δεν έχω ανάγκη διαβεβαιώσεων και εγγυήσεων για να βαδίσω μαζί του μια ζωή. Τον αγαπώ κι αυτό μου φτάνει. Μην μου το χαλάς».
Η Σοφία έμεινε να την κοιτάει. Ζήτησε συγνώμη και την αγκάλιασε τρυφερά. Το αλατάκι της. Έτσι την έλεγε. Κοντή , ξανθιά, πράα κι ελαφρώς στρουμπουλή ήταν τελείως αντίθετη από την ίδια. Από παιδιά τις φωνάζανε το «αλατοπίπερο» μια και ήταν συνεχώς μαζί παρά τις διαφορές τους. Κι ήταν από τους λίγους ανθρώπους , που εμπιστευόταν απόλυτα. Και της την κλέψανε.
Κοίταξε το ζευγάρι που χόρευε στην πίστα μ’ ένα περίεργο χαμόγελο στα χείλη. Γιατί αυτή ποτέ δεν ένιωσε έτσι; Έρωτες πέρασαν πολλοί, άλλοι βιαστικοί κι άλλοι που κράτησαν χρόνια. Μ’ όλους όμως ένιωθε πως κάτι έλειπε, πως το παζλ δεν ήταν σωστό. Κι έφευγε με το τρένο ενός άλλου έρωτα για να καταλήξει και πάλι στο μηδέν.
Πρέπει να είχε κάποια συναισθηματική αναπηρία , δεν μπορούσε να το εξηγήσει αλλιώς. Όλες οι φίλες κι οι γνωστές ερωτευόταν και αφηνόταν χωρίς αντίσταση στον εκάστοτε ερωμένο, τους αγαπούσαν όπως δήλωναν και τα τελευταία χρόνια τους παντρευόταν, σίγουρες για τα αισθήματά τους και την υπόλοιπη ζωή μαζί τους. Η Σοφία είχε μείνει τελευταία και για το μόνο που ήταν σίγουρη ήταν πως δεν είχε αγαπήσει ποτέ..
Ένιωσε τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα και πήγε γρήγορα να φρεσκαριστεί. Γυρίζοντας στο τραπέζι είδε ένα μικρό άσπρο φάκελο στην θέση της. Απ’ έξω έγραφε «για την Σοφία» κι ήταν κλειστός. Τον άνοιξε γεμάτη περιέργεια και διάβασε «Σοφία, είσαι μία κλέφτρα. Έκλεψες ένα βέλος από τον θεό του Έρωτα και μου το κάρφωσες στην καρδιά. Δεν θα σε μαρτυρήσω. Θα σου ζητήσω όμως αντάλλαγμα».
Κοίταξε γύρω της προσπαθώντας να εντοπίσει τον ένοχο. Δεν πρόσεξε κανένα να την κοιτάει. Χαμογέλασε αμήχανα και σκέφτηκε πως ήταν σίγουρα πρωτότυπος τρόπος για να την προσεγγίσει κάποιος. Όταν θα το έλεγε στην Γεωργία σίγουρα θα γελούσε και θα την πείραζε για μέρες. Έκανε μια γκριμάτσα στην σκέψη ότι θα περνούσαν μέρες μέχρι να μπορέσει να της μιλήσει. Το αλατοπίπερο είχε πλέον χωριστεί.
Την επόμενη μέρα σηκώθηκε με το κεφάλι βαρύ από το ξενύχτι της προηγούμενης μέρας, το ποτό που είχε καταναλώσει και τα πολλά τσιγάρα. Σηκώθηκε με σερνόμενα βήματα να πάει στο μπάνιο, όταν το μάτι της πήρε έναν μικρό άσπρο φάκελο , μπροστά στην εξώπορτά, που έγραφε το όνομά της.
Τον πήρε στα χέρια της και πήγε στην κουζίνα. Τον περιεργάστηκε γυρνώντας τον από όλες τις πλευρές μέχρι να αποφασίσει να τον ανοίξει. Μέσα είχε ένα μικρό χαρτί που έγραφε «Σε σκέφτομαι από χθες το βράδυ συνεχώς. Δεν θέλω να στεναχωριέσαι. Είδα τα μάτια σου πως ήταν λυπημένα, είδα τα δάκρυα που δεν κύλησαν και θέλω να ξέρεις πως θα είμαι εδώ για σένα.». Στο τέλος του σύντομου κειμένου αντί υπογραφής, έγραφε «το κλεμμένο βέλος».
Η Σοφία χαμογέλασε κι ένιωσε ένα γλυκό πόνο στην καρδιά. Κάποιος προσπάθησε να δει την ψυχή της χθες, κάτω από τα χαμόγελα και το προσωπείο της χαράς, κάποιος θέλησε να την πλησιάσει και κατάλαβε την μοναξιά της. Κοίταξε γύρω της ανυπόμονα ψάχνοντας κάποιο τετράδιο, ένα στυλό, έναν φάκελο. Πήγε στο μικρό γραφείο , στο σαλόνι, κι άρχισε να ψάχνει τα συρτάρια.
Βρήκε ένα μικρό τετράδιο , έσκισε μια σελίδα , κράτησε μετέωρο το στυλό για λίγο, δάγκωσε την άκρη του ενώ σκεφτόταν την απάντησή της. «Δεν θα έκλεβα ποτέ από ένα θεό-φοβάμαι την Άτη. Είμαι έτοιμη όμως να πληρώσω το αντίτιμο για την ματιά, την μικρή στιγμή που άνοιξα τα παραθυρόφυλλα της ψυχής μου». Έκλεισε το φύλλο σ’ έναν φάκελο και  ζωγράφισε απέξω ένα βέλος .
Ετοιμάστηκε τραγουδώντας και βγήκε από το σπίτι, αφήνοντας τον φάκελο στο κατώφλι της. Δεν γύρισε πίσω να κοιτάξει , αλλά χαμογελούσε σαν παιδί που έκανε σκανδαλιά στην σκέψη ότι ο άγνωστος παραλήπτης μπορεί να την παρακολουθούσε. Άφησε την αίσθηση της προσμονής και την τυλίξει και απομακρύνθηκε.
Όταν γύρισε ο φάκελος έλειπε και μπαίνοντας στο σπίτι είδε να την περιμένει μπροστά στην είσοδο ένας καινούριος. Τον πήρε τρυφερά στα χέρια της κι έκλεισε πίσω της την πόρτα.
Η ιστορία συνεχίστηκε για καιρό. Κι η Σοφία, που πάντα υπήρξε η εξομολόγος των φίλων και των ερώτων, αλλά δύσκολα μιλούσε για τον εαυτό της, ανακάλυψε την χαρά της εκμυστήρευσης μ’ έναν περίεργο τρόπο, μ’ έναν άνθρωπο που δεν είχε δει ποτέ, που δεν ήξερε ούτε το όνομά του, κι όμως άρχισε να τον αισθάνεται περισσότερο κοντά της από οποιονδήποτε άλλο.
Έγραφαν για τα πάντα. Για την άποψή τους για τον κόσμο, τα τραγούδια που αγαπούσαν, τα βιβλία που διάβασαν, λογομαχούσαν και συμφιλιωνόταν, κυνηγούσαν ο ένας την σκιά του άλλου χωρίς ποτέ να ζητήσουν να βρεθούν. Όσο περνούσε ο καιρός τα μηνύματα γινόταν πιο προσωπικά, πιο ερωτικά , πιο παθιασμένα. Κι η Σοφία με έκπληξη συνειδητοποίησε πως ήταν ερωτευμένη. Και του το έγραψε. Και περίμενε.
Τα γράμματα από τον άγνωστο αραίωσαν. Τα δικά της μένανε μέρες στην εξώπορτα χωρίς να τα πάρει κανείς. Κι ένιωθε πως κάτι είχε σπάσει, ένιωθε την επιφυλακτικότητα, τον δισταγμό στην έκφραση, την απόσταση που μεγάλωνε. Κι ενώ στην αρχή ονειρευόταν την ψυχή της σαν πολύχρωμη πεταλούδα να πετά ψηλά για να συναντήσει την δική του, τώρα έβλεπε την έβλεπε να ζαρώνει  και με τα φτερά βρεγμένα να μένει κολλημένη στο χώμα.
Δεν είχε πει τίποτα σε κανέναν. Δεν είχε τολμήσει να μοιραστεί αυτήν την μυστηριακή εμπειρία με τους φίλους της, ούτε καν με το «αλατάκι». Αλλά τώρα ένιωθε πως θα εκραγεί αν δεν μιλούσε σε κάποιον. Πήρε τηλέφωνο την Γεωργία με σκοπό να της τα πει όλα και να ελαφρύνει την καρδιά της. Δεν την βρήκε. Ένιωσε να πνίγεται.
Πήρε στα χέρια της το μικρό τετράδιο κι έγραψε ένα ακόμα μήνυμα. «Αγάπη μου κρέμασα την ψυχή μου στο φεγγάρι για να βρεθεί κοντά σου και τώρα πέφτει χωρίς αλεξίπτωτο στα πόδια σου. Δώσε μου ένα σημάδι, μια ανάσα, ένα χαμόγελο ή δώσε μου πίσω το κλεμμένο βέλος». Το άφησε στην εξώπορτα, έβαλε το άσπρο της νυχτικό κι έκατσε μπροστά από το παράθυρο να περιμένει.
Δεν ήξερε πόση ώρα είχε περάσει όταν άκουσε τον θόρυβο. Γύρισε με προσμονή και είδε μπροστά της ένα μικρό βέλος. Το πήρε στα χέρια της και δάγκωσε τα χείλη της μέχρι που μάτωσαν για να μην αφήσει τα δάκρυα να κυλίσουν. Έτρεξε στο παράθυρο, το άνοιξε διάπλατα και κοίταξε έξω.
Η σκιά ενός άντρα πρόβαλε στο φεγγαρόλουστο βράδυ. Προχωρούσε σκυφτός και δεν κοιτούσε γύρω του. Η Σοφία πέταξε με δύναμη το βέλος που κρατούσε ακόμα στα χέρια της. Το είδε να πέφτει κάτω και να σπάει χωρίς να τον αγγίξει.
Ένιωσε τον λυγμό που της έσκιζε τα στήθη κι ήταν έτοιμη να κλείσει το παραθυρόφυλλο και την καρδιά της, όταν είδε μία άλλη σκιά να πλησιάζει. Ο άγνωστος άντρας σήκωσε το σπασμένο βέλος και το έβαλε στην τσέπη του. Σήκωσε το κεφάλι και της χαμογέλασε.

21 σχόλια:

  1. Καταλαβα πως δεν χαλας χατιρι!!
    Κατι μου ελεγε πως κατι θα ετοιμαζες σημερα!
    Γιαυτο και εγω κρυφοκοιταζα...:))
    Ειμαι χαρουμενη που το διαβασα πρωτη!!
    Σε ευχαριστω πολυ παραμυθενια!!
    Κατερινα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλη μου φιλη..αλλη μια φορα εγραψες ενα αριστουργημα...μου αρεσε παρα πολυ..αν και θα ηθελα να ηταν μεγαλο::((
    μια απορια μου εμεινε μαλλον απο νυστα..χιχι
    η σοφια που εξαφανιστηκε???

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κατερίνα μου,
    Τι έκανες τέτοια ώρα ξύπνια;
    Ναι, δεν χαλάω χατήρια..εκμεταλλεύσου το, αλλά μην με μαρτυράς!
    Κι εγώ χαίρομαι που το διάβασες πρώτη, για πολλούς λόγους..

    Τα φιλιά και την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλέ μου φίλε InMusicLost,
    Χαίρομαι που σου άρεσε..η Σοφία εξαφανίστηκε στο όνειρο κι εκεί θα παραμείνει..
    Ακολούθησέ την και το παραμύθι θα μεγαλώσει..

    Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ελεφαντάκι μου,

    Πρέπει να σου κάνω μερικά μαθήματα περί happy ending! Καλά που με.... προετοίμασες για το τέλος!....

    Ωραία ιστοριούλα, αλλά πραγματικά περίμενα διαφορετικό τέλος! Ξέρεις, μπορεί κάποιο διήγημα να τελειώσει καλά & "προσγειωμένο στην πραγματικότητα", χωρίς να το πουν τετριμμένο! :P

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλό μου πιγκουινάκι,
    Η ελπίδα είναι το μεγαλύτερο happyending, που υπάρχει..
    Όλες τις ιστορίες μπορείς να τις ξαναγράψεις σύμφωνα με τη δική σου άποψη περί ευτυχίας..
    Για ποιον λόγο να ονειρεύομαι ιστοριούλες, αν πρέπει κι αυτές να τις προσγειώσω στην πραγματικότητα;
    Την πραγματικότητα την ζω κι αυτό μου φτάνει-τα όνειρα κυνηγάω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. κοριτσάκι μου... για άλλη μια φορά ειναι υπέροχο.... και πρέπει να σου πω ...οτι ειναι αληθινό και όχι παραμύθι...όσο τρελό κι αν φαίνεται... μου συνέβη...πόσο ερωτευμένη μπορεί να εισαι με εναν άνθρωπο που δεν έχεις δει ποτέ?..με εναν άνθρωπο που μιλάς μόνο απο μακριά?... πολύ...μόνο που στην δική μου περίπτωση ..δεν μπορώ να πιάσω στα χέρια μου αυτό το βέλος.... για πολλούς και διάφορους λόγους.
    ..Έγραψες για άλλη μια φορά ... μέσα στην καρδιά μου.... τα παραμύθια τελικά... ειναι κομμάτια της ζωής μας... και τα ονομάζουμε έτσι ...για να τα κρατήσουμε για πάντα μέσα μας...
    Σ'ευχαριστώ...
    1975gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπημένη φίλη,
    Τα όρια ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα είναι πάντα δυσδιάκριτα..
    Ναι, τα παραμύθια είναι κομμάτια της ζωής μας, που αν τα ενώσεις φτιάχνεις το ψηφιδωτό της καρδιάς μας..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ..καλή μου φίλη..καμιά φορά ...στην πραγματική ζωή.. αυτό το ψηφιδωτό δεν μπορεί να ολοκληρωθεί....και το μόνο που μας μένει ειναι ...τα παραμύθια...
    Να'σαι καλά ...αυτή η συγκεκριμένη σου δημιουργία ... ειναι ενα κομμάτι μου...
    Δεν σου κρύβω ότι θα ήθελα πολυ να το δώ οπτικοποιημένο ...με την πινελιά του inMUSIClost.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τυχερη Μεσα στην ατυχια της η ηρωιδα μας
    ΑΦΟΥ Καποιος Αλλος σηκωσε το βελος!!!!
    Υπεροχη η Ιστορια φωτεινη μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Καλέ μου λύκε,
    Δεν νομίζω πως ήταν άτυχη..
    Από την αρχή μέχρι το τέλος ζούσε στο όνειρο, πληρώνοντας το αντάλλαγμα για το κλεμμένο βέλος, όπως την είχε προειδοποιήσει..
    Και πάντα κάποιος σηκώνει το βέλος..
    Σ' ευχαριστώ και καλή σου μέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Είναι πολύ όμορφο
    Πολύ γλυκό
    Συνέχισε να γράφεις.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Το βέλος πάντα θα έμενε να θυμάται..

    τα χείλη που δαγκώθηκαν και μάτωσαν..
    κι εκείνο το σκουλαρίκι σε σχήμα καρδιάς..

    ο Ερωτας πήρε πίσω αυτό που του έκλεψαν..
    ας το ζητούσαν, να τους χαριστεί..
    η Πανσέληνος..

    καλησπέρα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Μαρία Έλενα,
    σ' ευχαριστώ για τα καλά σου και για την προτροπή...(θέλω και λίγο σκούντημα μερικές φορες!!)
    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ευρύνοε,
    Το βέλος πάντα θυμάται..
    Γυρίζοντας στην φαρέτρα είπε στον Έρωτα
    Καλά που ήρθες να με πάρεις..
    Είχα αρχίσει να ονειρεύομαι την δική τους Πανσέληνο και κάθε μέρα έχανα τις δυνάμεις μου
    Ο Έρωτας γέλασε κι απάντησε
    Τα όνειρα είναι τα ξόρκια των θνητών κι η πανσέληνος το αποκούμπι τους..
    Ξεκουράσου τώρα..έχεις πολλή δουλειά ακόμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Κάθε ιστορία σου και μία αγκαλιά συναισθημάτων!
    Η εκπληκτική περιγραφή σου, μ'έκανε να νιώσω πως ήμουν πίσω από τη Σοφία και παρακολουθούσα την κάθε της κίνηση. Δε φαντάζεσαι πόσο χάρηκα όταν την "είδα" να χαμογελάει... :)
    Κι επειδή δε μου αρέσει η φράση "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία", θα πω πως...η ελπίδα είναι αθάνατη...
    Σ'ευχαριστούμε Φωτεινή!
    ~Φαίη~

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Ζαχαρένια μου,
    Εγώ σ' ευχαριστώ που παρακολούθησες την Σοφία..

    Φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. xm poso dikaio exei to mikro paramythaki sou, poses ores, posous mines, mporeis na milas me kapoion na vgazeis esopsixa na milas gia pragmata pou fovasai na peis akomi kai ston eayto sou kai siga siga na ton eroteyese kai ton kaneis idaniko na tou dineis ola ekeina ta stoixeia pou anazitas akomi kai an den ta exei kai na vgazeis kai sy oti poio omorfo exeis krymenos piso apo to agnosto to opoio ta kanei ola magika kai otan ftasei i stigmi tou face to face na vriskese mesa stin apolyti siopi i apla mesa se ena xespasma gelioy na anrotiese ma ayti itan??????

    goun33

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. afieromeno loipon to tragoudaki stin sofia ... stis 12 akrivos ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Καλέ μου φίλε goun33,
    Η μαγεία είναι πάντα μέσα μας..μπορείς να κρατήσεις το όνειρο ή να το ξεπουλήσεις, επιλογή σου είναι...
    Η Σοφία κι εγώ σ' ευχαριστούμε για την αφιέρωση..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. με καλυψε απολυτα ο goun33 ...απολυτα...στα σχολια του..μερικες φορες η επαφη ειναι τοσο αερινη ....που δεν χρειαζεται να εχεις τον αλλον απεναντι σου ....χρειαζεσαι απλα ενα κομματι χαρτι ...2 πληκτρα.... και ολα γινονται μαγικα

    ΑπάντησηΔιαγραφή